Ηρθε η ώρα να εκθέσουμε τη χωρα

O αγώνας συνεχίζεται και από το εξωτερικό καθώς δε μπορούμε να μείνουμε θεατές στον παραλογισμό και τη βια. Διοργανώνουμε, στη Ζυρίχη, μια έκθεση για την αστυνομική βία (εγώ κ αλλοι 2 φίλοι  σε συνεργασία με κάποιος αναρχικούς και αριστερούς φοιτητές του Πανεπιστημίου. Σας καλούμε να βοηθήσετε στη διάδοση της έκθεσης ώστε να την κάνουμε γνωστή παντού. 

Ακολουθεί το δελτίο τύπου

Ήρθε η ώρα να εκθέσουμε τη χώρα

«Δεκαπέντε αντιφασίστες διαδηλωτές που συνελήφθησαν από την ΕΛ.ΑΣ στην Αθήνα μετά από συγκρούσεις με μέλη του Νεοναζιστικού κόμματος της Χρυσής Αυγής, βασανίστηκαν στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ», The Guardian, Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012.

«Από τον Αύγουστο του 2008, η Ελληνική Αστυνομία καταδικάστηκε εννέα φορές από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων δικαιωμάτων για περιστατικά κακομεταχείρισης». Global Voices Online, 12 Μαΐου 2012.

«Η Ελλάδα δε διαθέτει μηχανισμούς βάσει των οποίων θα ερευνηθούν καταγγελίες αστυνομικής βίας ενώ οι Ελληνικές αρχές δείχνουν είτε ανίκανες είτε απρόθυμες να δώσουν συνέχεια σε τέτοιες περιπτώσεις», Διεθνής Αμνηστία, 3 Ιουλίου 2012.

«Η Ελληνική Αστυνομία στέλνει τα θύματα εγκληματικών συμμοριών στο Νεοναζιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής», The Guardian, 28 Σεπτεμβρίου 2012.

Άνδρας των ΜΑΤ με αριθμό 1236 χρησιμοποιεί την κοπέλα ως ανθρώπινη ασπίδα κατά τη διάρκεια διαδήλωσης

Πράσινα allstars, διαδηλωτής με πιτζάμες, υπόθεση Ζαρντινιέρα, Αστυνομικό Τμήμα Αγίου Παντελεήμονα και Ομονοίας με έφεση στους βασανισμούς, Τμήμα Μεταγωγών στην Πέτρου Ράλλη, κρατητήρια της ΓΑΔΑ, βασανιστήρια τύπου Αμπού Γκράιμπ. Κοινός παρονομαστής όλων των παραπάνω: Η Ελληνική Αστυνομία.

Αυταπάτες για την Ελληνική Αστυνομία δε τρέφαμε ποτέ. Προφανώς η ΕΛ.ΑΣ παραβιάζει συστηματικά στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα κ ελευθερίες.  Αυτό, όμως, που έχει αλλάξει δραματικά εν συγκρίσει με το παρελθόν είναι η νομιμοποίηση του αυταρχισμού καθώς και το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών υπεραμύνονται των επιλόγων και των δράσεών της με ταυτόχρονο χάιδεμα των ναζιστών της Χρυσής Αυγής.  

Η υπερβολική χρήση βίας εναντίον διαδηλωτών και δημοσιογράφων, η αυθαίρετη κράτηση, η παρεμπόδιση της πρόσβασης σε ιατρική βοήθεια, ο βασανισμός και η διαπόμπευση προσαχθέντων και συλληφθέντων, ο ξυλοδαρμός και ο βασανισμός μεταναστών, η απροκάλυπτη συνεργασία με το ναζιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής,  η εμμονή στο κυνήγι ατόμων συγκεκριμένου πολιτικού χώρου και η κατασκευή ενόχων είναι μερικές από τις  τρέχουσες αρμοδιότητες της ΕΛ.ΑΣ.

Απόσπασμα από την Έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας που δημοσιεύθηκε το Σεπτέμβριο του 2012 αναφέρει: «Μετά το θάνατο του 16χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από όπλο αστυνομικού το Δεκέμβριο του 2008, υπήρξαν πολλοί ισχυρισμοί για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από μέλη των σωμάτων ασφαλείας προς τους διαδηλωτές, κατά την διάρκεια των μαζικών κινητοποιήσεων που ξέσπασαν μετά τον πυροβολισμό. Οι καταγγελίες έχουν αυξηθεί ιδιαίτερα τη τελευταία περίοδο με την εισαγωγή σοβαρών “μέτρων λιτότητας” από την κυβέρνηση, έπειτα την επιδείνωση της οικονομικής κρίσης (2010-2012)».

Είναι προφανές πως δε μιλάει κανείς για μεμονωμένα περιστατικά, με εξαίρεση την ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ, αλλά για μια συστηματική εξάπλωση των φαινομένων με την εκάστοτε Ελληνική Κυβέρνηση να κωφεύει σκοπίμως. Εξαιρετικά ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι παρά τη διεθνή κατακραυγή κ τις εκατοντάδες περιπτώσεις παραβιάσεων, η βία που ασκείται είναι όλο κ πιο έντονη  και εγκληματική. Άλλωστε, μόνο τους τελευταίους δύο μήνες υπήρξαν περιστατικά που προκάλεσαν διεθνή σάλο. Ειδικότερα, ο ξυλοδαρμός και ο βασανισμός 15 συμμετεχόντων στην αντιφασιστική μοτοπορεία από την ομάδα ΔΕΛΤΑ κινητοποίησε ακόμη και τη βρετανική εφημερίδα Guardian με τον φερόμενο ως Υπουργό «Προστασίας» του Πολίτη, Δένδια, να απειλεί με μηνύσεις την εφημερίδα. Επίσης, την ημέρα της επίσκεψης της Καγκελαρίου Μέρκελ στην Αθήνα, ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας χρησιμοποίησαν μια κοπέλα ως ανθρώπινη ασπίδα κατά τη διάρκεια επεισοδίων με διαδηλωτές. Αξίζει να τονιστεί ότι παρόμοιες σκηνές έχουν καταγραφεί στην Λωρίδα της Γάζας, όταν ισραηλινοί στρατιώτες είχαν δέσει ένα δεκατριάχρονο παιδί σε ένα τεθωρακισμένο όχημα και το χρησιμοποίησαν ως ανθρώπινη ασπίδα.

Αποφασίσαμε, λοιπόν, ως ελάχιστη πράξη αλληλεγγύης στα θύματα της αστυνομικής βίας, συλληφθέντες, διαπομπευόμενους και βασανισθέντες, να οργανώσουμε μια έκθεση φωτογραφίας που να προβάλλει αυτά που οι ελληνικές εφημερίδες περνούν στα μονόστηλα και αυτά που τα τηλεοπτικά κανάλια διαστρεβλώνουν ως αμυντική στάση  της αστυνομίας. Τέλος, ελπίζουμε η έκθεση να λειτουργήσει ευεργετικά ώστε όσο το δυνατόν περισσότεροι πολίτες της Ευρώπης, να αντιληφθούν ότι η Ελλάδα πρέπει να εκτεθεί για τη «δημοκρατία» που παράγει στον 21ο αιώνα. Ήρθε, λοιπόν, η ώρα να εκθέσουμε τη χώρα.

Πρώτος σταθμός της έκθεσης ΜΑΤ1236¹ είναι το Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης και το συνέδριο “Linke Hochschultage” με θέμα την  «Αριστερά, την  Επιστήμη και την  Αντίσταση» ,όπου μας έχει παραχωρηθεί μία αίθουσα για την παρουσίαση του υλικού.

Αισθανόμαστε την ανάγκη να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς σ’ όλους όσοι μας στήριξαν όσον αφορά στη συλλογή του υλικού. Ειδικότερα στη συλλογικότητα του Athens Indymedia, στον Nikola Georgiou, στον @stratosathens, στη @MarianaFaithful, στο @ypopto_mousi.

¹H ονομασία MAT1236 είναι ο κωδικός αριθμός ενός «άνδρα» των ΜΑΤ ο οποίος απήγαγε μια νεαρή κοπέλα κατά τη διάρκεια συγκρούσεων με διαδηλωτές και τη χρησιμοποίησε ως ανθρώπινη ασπίδα. Προφανώς, δεν είναι το πρώτο περιστατικό ωμής αστυνομικής βίας αλλά θέλουμε να ασκήσουμε πίεση ώστε να είναι ένα από τα τελευταία.

Mερικά λόγια για την ομάδα:

Είμαστε μια μικρή ομάδα Ελλήνων που ζούμε στη Ζυρίχη και αδυνατούμε να μείνουμε απαθείς σε αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα. Ετσι, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε την προσπάθεια και έχουμε ως απώτερο στόχο τη δημιουργία μιας photo/art έκθεσης ώστε να προβάλλουμε το εύρος, το μέγεθος και τη συχνότητα της αστυνομικής βίας στην Ελλάδα. Φιλοδοξία μας είναι να συγκεντρώσουμε κάποια χρήματα μέσω crowd-funding και να δώσουμε την ευκαιρία σε φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών να στήσουν μία κινητή έκθεση τέχνης με αρχικό σταθμό τη Ζυρίχη και εν συνεχεία τη μεταφορά της και σε άλλες Ευρωπαϊκές πόλεις, πάντα βέβαια με θέμα την αστυνομική βία. 

Όποιος επιθυμεί να βοηθήσει είτε με διάθεση του προσωπικού του χρόνου είτε με υλικό ή ακόμη και να μας προτείνει εκθεσιακό χώρο για το εγχείρημα, είναι τουλάχιστον ευπρόσδεκτος και παρακαλούμε να επικοινωνήσει μαζί μας.

Στοιχεία άμεσης επικοινωνίας 

@hashMAT1236 on Twitter

hashMAT1236@gmail.com

https://hashmat1236.wordpress.com/

Φάτε τα... παραγωγικά απόβλητα των αγορών

Εχουμε καιρό να κάνουμε μια ανάρτηση «δική μας»! Κ όταν λέμε δική μας, εννοούμε να γράψουμε κάτι ή να ασχοληθούμε με κάτι εντός ή εκτός επικαιρότητας. Λίγο η καθημερινότητα, λίγο η κούραση, λίγο ότι σπάσαμε σε 2 διαφορετικές χώρες...Πάμε, λοιπόν!

Τελευταία γίνεται μεγάλη συζήτηση στην Ευρώπη, για τις επενδύσεις, τις αγορές, τα κέρδη που ειναι αναγκαία για τον τραπεζικό κλάδο ώστε να τροφοδοτήσει με χρήμα παραγωγικές δραστηριότητες κλπ. Είναι προφανές ότι οι αγορές (χρηματαγορές, κεφαλαιαγορές, δευτερογενείς αγορές, αγορές εμπορευμάτων, μετάλλων, νομισμάτων κλπ) είναι ο No1 υπέυθυνος για τα δεινά μας και όλες οι επιχειρήσεις, παράλληλα με τις κυβερνήσεις, έχουν εναρμονιστεί στα πρότυπά και τις ανάγκες τους.

Mια σύντομη ιστορία του Μνημονίου

Ενα πολύ ωραίο video από το Jungle Report
Mία ιστορική αναδρομή της σωτηρίας μας!!!

Μια σύντομη ιστορία του Μνημονίου from UNFOLLOW on Vimeo.

Εφτά μύθοι στις εφτά Ιούνη

1. Η Χρυσή Αυγή είναι ενάντια στους κλέφτες πολιτικούς. Κι όμως. Είδατε εσείς τους Χρυσαυγίτες να δέρνουν τον Τσοχατζόπουλο και τον Τσουκάτο; Να χαστουκίζουν τον Μαντέλη και τον Ρουσόπουλο; Να γρονθοκοπούν τον Βουλγαράκη και τον Ψωμιάδη; Εκτός κι αν τις μίζες στον Υπουργείο Εθνικής Άμυνας τις έπαιρνε η Κανέλη και τις μίζες του Βατοπεδίου και της Siemens τις τσέπωνε η Δούρου.

2. Η Χρυσή Αυγή είναι ενάντια στο κεφάλαιο. Μπούρδες. Την έπεσαν ποτέ σε κάνα τραπεζίτη; Σε κάνα μεγαλοεκδότη; Σε κάνα εθνικό νταβατζή; Τους φτωχοδιάβολους μετανάστες κυνηγάνε. Το μεγάλο κεφάλαιο και τους τραπεζίτες γλύφουν. Ξύλο ρίχνουν στους φτωχούς και στους εξαθλιωμένους, τεμενάδες κάνουν στους πλούσιους και στους ισχυρούς.

Απ’ τα γεγονότα, την αλήθεια άμα κλέβεις ... γίνεσαι και συ άλλος ένας Πάσχος Μανδραβέλης

Αναδημοσιεύουμε από τον μονόφθαλμο Polyfimo

Η αμετροέπεια του προπαγανδιστή

Πριν από λίγες μέρες έπεσε στα χέρια μου ένα κείμενο «διαμαντάκι» ένα χαρακτηριστικό δείγμα της νέας ελληνικής αρθρογραφίας γραμμένο από την πένα του μετρ του είδους της εσκεμμένης διαστρέβλωσης της πραγματικότητας Πάσχου Μανδραβέλη. Ήταν το άρθρο με τίτλο «Το άλλο μάθημα της Ισλανδίας». Σκοπός του κειμένου, η ανατροπή της άποψης της ελληνικής κοινής γνώμης για την επονομαζόμενη «επανάσταση των Βίκινγκ». Την ανατροπή του οικονομικού και πολιτικού σκηνικού της Ισλανδίας και την αποφυγή της ένταξης της μικρής αυτής χώρας των 300.000 κατοίκων σε ένα από τα πασίγνωστα «προγράμματα δημοσιονομικής εξυγίανσης» που με περισσή χαρά υποδέχτηκε ο γνωστός δημοσιογράφος εδώ στην Ελλάδα, εκφράζοντας μάλιστα και τις μεγάλες του ευχαριστίες.

Αποφεύγω εδώ και καιρό να μπω στη διαδικασία να επιχειρηματολογήσω απέναντι στις ανακρίβειες που διαβάζω δεξιά κι αριστερά, γιατί πολύ απλά αυτό θα απαιτούσε τόσο χρόνο που αμφιβάλλω αν θα είχα τη δυνατότητα να κάνω τίποτε άλλο στη ζωή μου. Το εν λόγω κείμενο, όμως, για το «άλλο μάθημα της Ισλανδίας» δεν μπορούσε να μείνει αναπάντητο.

 Ας πάρουμε, λοιπόν, τα πράγματα από την αρχή. Σύμφωνα με τον αρθογράφο «αν πάει κάποιος στην Ισλανδία, θα διαπιστώσει ότι στα ταμεία των περισσότερων καταστημάτων δέχονται σχεδόν όλα τα νομίσματα του κόσμου: ευρώ, δολάριο, σουηδική κορώνα, βρετανική λίρα, καναδικό δολάριο, μέχρι και γιεν Ιαπωνίας. Στο τέλος της λίστας είναι η ισλανδική κορώνα που αποτιμάται με τέσσερα μηδενικά (0,000) ». Η διαπίστωση αυτή προέρχεται από ένα ραδιοφωνικό αφιέρωμα του National Public Radio (NPR) στις 13.4.2012, το οποίο μάλιστα περιείχε και τη μαρτυρία «μιας κατοίκου του Ρέικιαβικ» σύμφωνα με την οποία « … δεν μπορείς να αγοράσεις τίποτε, διότι το ισλανδικό νόμισμα πλέον είναι χωρίς αξία. Κανείς δεν το εμπιστεύεται».

Σύμφωνα με τον κύριο Μανδραβέλη, η (συντριπτική) πλειοψηφία των καταστημάτων της Ισλανδίας δέχεται κάθε είδους νόμισμα για τις καθημερινές συναλλαγές, εκτός από την ισλανδική κορόνα, την οποία μάλιστα η «κάτοικος του Ρέικιαβικ» κοστολογεί με ένα ολοστρόγγυλο μηδέν. Για την ακρίβεια, όχι απλά με ένα, αλλά με τέσσερα μηδενικά.

Πήρα, λοιπόν, την απόφαση να μεταφράσω το κείμενο αυτό (το καλό με τον συγκεκριμένο αρθογράφο είναι πως χρησιμοποιεί αρκετά βατή γλώσσα) και να έρθω σε επαφή με Ισλανδούς μπλόγκερ, μόνιμους κατοίκους του νησιού, άτομα τα οποία μετά από μια μικρής διάρκειας έρευνα εντόπισα μέσα από τα αγγλόφωνα ιστολόγια τους. (Να τονίσω εδώ ότι τα περισσότερα αγγλόφωνα μπλογκς της χώρας είναι τα ταξιδιωτικά). Οι απαντήσεις στο εξής απλό ερώτημα για το αν και κατά πόσο η πληροφορία που μεταφέρει ο αρθογράφος για την άρνηση των καταστημάτων να δεχτούν τις υποτιμημένες ισλανδικές κορόνες είναι ορθή, ήταν άμεσες.

Πόνο

Το έργο και η αγάπη που αφήνουν παρακαταθήκη οι άνθρωποι χωρίς ψυχή...

MEGA Προπαγάνδα, παραποίησαν τη δήλωση Σόιμπλε

Τελειωμό δεν έχει η προπαγάνδα του Μega και η προσπάθεια τρομοκράτησης
για να ψηφίσει ο κόσμος το αγαπημένο παιδί του Μπόμπολα, Βενιζέλο.

Στο σημερινό δελτίο των 8 παρουσίασε δηλώσεις του Γερμανού υπουργού
οικονομικών κ. Σόιμπλε ότι ..
"δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Έλληνες θα υποφέρουν τις επόμενες
δεκαετίες. Δεν υπάρχει εύκολος δρόμος για την Ελλάδα..."

Μόνο που όσοι γνωρίζουν γερμανικά κατάλαβαν πως ο κ. Σόιμπλε είπε:
"δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Έλληνες υποφέρουν εξαιτίας
κακοδιαχείρισης των τελευταίων δεκαετιών. Δεν υπάρχει εύκολος δρόμος
για την Ελλάδα..."

Κύριοι της ΕΣΗΕΑ πότε θα παρέμβετε επιτέλους; Η δημοσίευση είναι η
ψυχή της δικαιοσύνης μόνο όταν η πρώτη είναι αντικειμενική, αλλιώς
καταντά η ψυχή της ποδηγέτησης ενός λαού

Αναγνώστης στο taxalia.blogspot.com

Παράνοια

Κρίθηκε αθώος ο ένοχος από τους συνένοχους

Όταν ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας υπερασπίζεται τη Δημοκρατία

Του Χρήστου Μαγγούτα

Αν είχα τη δύναμη θα προτιμούσα ως πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας όχι εσάς αλλά τον Ισλανδό πρόεδρο, τον Όλαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον. Μπορεί να καυχιόμαστε ότι εμείς γεννήσαμε τη δημοκρατία, αλλά πάει καιρός πια που δεν έχουμε συγγένεια μαζί της.

Όταν το ισλανδικό Κοινοβούλιο ενέκρινε κάποιο νόμο παρόμοιο με το Μνημόνιο 1 και στάλθηκε για επικύρωση στον πρόεδρο της δημοκρατίας, αυτός ενεργοποίησε το μόνο...
δικαίωμα που είχε, όπως κι εσείς: δεν το υπέγραψε και κάλεσε το λαό σε δημοψήφισμα. Ήταν η πρώτη φορά που έγινε δημοψήφισμα στη χώρα αυτή. Η εξήγηση ήταν σαφής: «Δε μπορώ εγώ ή οι λίγοι βουλευτές που ψήφισαν αυτό το νόμο να αναλάβω την ευθύνη να επικυρώσω ένα νόμο που θα επηρεάσει τη ζωή κάθε πολίτη της χώρας μου. Σε ένα τόσο σοβαρό θέμα μόνο ο λαός μπορεί να αποφασίσει».

Το δημοψήφισμα έγινε και ο λαός απέρριψε το νόμο. Δεν είχε άδικο: τρεις τράπεζες είχαν δανειστεί 80 δις ευρώ, ήτοι το δεκαπλάσιο από το Ακαθάριστο Εθνικό Εισόδημα της χώρας, είχαν χρεοκοπήσει και τώρα ζητούσαν από το λαό να πληρώσει τους δανειστές σε διάφορες χώρες.
Οι πολιτικοί άρχισαν νέες συνομιλίες με τους δανειστές και έφεραν τροποποιημένο σχέδιο στη Βουλή, κάτι σαν Μνημόνιο 2, το οποίο ψηφίστηκε κατά πλειοψηφία και στάλθηκε στον πρόεδρο της Δημοκρατίας για επικύρωση. Και πάλι εκείνος είπε όχι και ζήτησε νέο δημοψήφισμα. Το επιχείρημά του ήταν σαφέστατο: «Στα μεγάλα θέματα δεν αποφασίζουν προσωρινοί ηγέτες, ηγέτης είναι ο λαός και αυτός θα αποφασίσει». Χρειάστηκε να κατεβεί στους δρόμους για να υπερασπιστεί τη θέση του ενάντια στη λυσσαλέα επίθεση των πολιτικών. Υπάρχουν βίντεο που δείχνουν τη σύζυγό του να αγκαλιάζει διαδηλωτές που η αστυνομία τους έχει πνίξει στα καπνογόνα. Ήταν ανένδοτος στις αρχές του: «Υπάρχουν χώρες πιο ισχυρές οικονομικά από μας, εμείς όμως δεν πρόκειται να βάλουμε το κέρδος πάνω από τη Δημοκρατία».

Στο νέο δημοψήφισμα ο λαός απέρριψε και το Μνημόνιο 2.
Ο πρόεδρος το πήγε ακόμα πιο πέρα και ζήτησε αναθεώρηση του συντάγματος, μόνο που αυτή τη φορά η αναθεώρηση δε θα γινόταν από πολιτικούς αλλά από τον ίδιο το λαό. Το επιχείρημά του ήταν και πάλι ατράνταχτο: «Ο λαός είναι η υπέρτατη εξουσία, αυτός πρέπει να συντάξει το σύνταγμα». Έγιναν χιλιάδες συναντήσεις, στάλθηκαν άπειρα ηλεκτρονικά μηνύματα και η λαϊκή επιτροπή κατέληξε σε μια μορφή του συντάγματος που φυσικά δεν είχε ούτε παραγραφές, ούτε ασυλίες και ούτε φοροαπαλλαγές για τους πολιτικούς. Δεν έχει γίνει ακόμα δημοψήφισμα για το σύνταγμα, καθώς οι πολιτικοί παλεύουν με κάθε μέσο να το καθυστερήσουν, αλλά δε θα το πετύχουν για πολύ.

Σε κάποια στιγμή χρειάστηκε να καλέσουν το ΔΝΤ για βοήθεια, αλλά υπό ένα όρο: «Θα σας πληρώσουμε ό,τι δανειστούμε, αλλά υπό ένα όρο: δε θα πειραχθούν οι μισθοί, οι συντάξεις και τα κοινωνικά προγράμματα, γιατί είμαστε μια σκανδιναβική σοσιαλιστική κοινωνία και σκοπός μας είναι η ευημερία του πολίτη και όχι τα κέρδη των τραπεζών». Ούτε κεραμίδα να έπεφτε στα κεφάλια των αρμόδιων του ΔΝΤ, αλλά τελικά το δέχτηκαν για πρώτη φορά στην ιστορία του ταμείου, γιατί κατάλαβαν ότι δεν έχουν να κάνουν με άτομα όπως ---- (δε χρειάζεται να αναφέρω ονόματα).
Αλλά ο πρόεδρος μιας δημοκρατίας δε σταμάτησε εκεί: ζήτησε να γίνει έλεγχος στα οικονομικά όλων των πολιτικών και πολλοί από αυτούς αντιμετωπίζουν τον πέλεκυ της δικαιοσύνης, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του πρωθυπουργού.

Η έκθεση της αδέσμευτης επιτροπής έφτασε τις 2,500 σελίδες και χρειάστηκαν 45 συνεχείς ώρες για να διαβαστεί από καλλιτέχνες, συγγραφείς, απλούς πολίτες σε κεντρικό σημείο της πρωτεύουσας.
Και το συμπέρασμα ήταν σαφές: δεν ευθύνεται ο λαός για όσα έκαναν οι πολιτικοί οι οποίο εκλέχτηκαν λέγοντας τα αντίθετα από όσα υποσχέθηκαν.

Τρία χρόνια μετά η Ισλανδία αρχίζει να βγαίνει από την κρίση, στην Ελλάδα μας λένε ότι θα χρειαστούν δεκαετίες και αν....
Και κάτι ακόμα: ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Ισλανδίας δεν το έκανε αυτό για να κρατηθεί στην καρέκλα. Πριν λίγες μέρες δήλωσε ότι δε θα είναι υποψήφιος για επόμενη θητεία. «Εκπλήρωσα το χρέος μου στο λαό μου» ήταν η λακωνική δήλωσή του (όχι δεν είπε αν ήταν και στην Εθνική Αντίσταση).

Μήπως κ. Παπούλια θάπρεπε να επισκεφθείτε τους Βίκινγκς της Ισλανδίας για να πάρετε κάποια μαθήματα δημοκρατίας; Μήπως αυτοί που έτρωγαν βελανίδια όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες τώρα ξέρουν καλύτερα τι σημαίνει δημοκρατία ενώ εσείς την ευτελίζετε - ουσιαστικά μια πράξη αιμομιξίας -- στη χώρα που γεννήθηκε;

Και μια ακόμα δήλωσή του Όλαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον: «Έχω την σταθερή εντύπωση ότι τα κόμματα στη Βουλή δεν εκφράζουν αυτή την εποχή αντίστοιχη αναλογία στο λαό». Εσείς θα κάνατε ποτέ αυτή τη δήλωση, που είναι πασιφανής σε κάθε έλληνα πολίτη;
Θα ήθελα να σας δω δίπλα στον Όλαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον. Έτσι για να καταλάβω τι σημαίνει γίγαντας και τι νάνος Πρόεδρος της Δημοκρατίας....

Πιάτο ημέρας: «Μείωση μισθού»

Αγάπη για τον εργαζόμενο

Η παραπάνω φωτογραφία είναι η πρώτη σελίδα του ανανεωμένου καταλόγου του καταστήματος Salumaio στην Κηφισιά, ενός γκουρμέ καφε-εστιατορίου, με γκουρμέ τιμές. Τελικά η μείωση μισθών μετακυλίεται στον καταναλωτή!  ΥΓ.1 Στο εν λόγω κατάστημα της Κηφισιάς, δε πέφτει καρφίτσα!
ΥΓ.2 Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι πληροφορήθηκαν τη μείωση των μισθών τους από το... menu!

Ένας ακόμα νεκρός στον πόλεμο των τραπεζών δεν είναι πια είδηση

Είναι χιλιάδες οι νεκροί, αλλά σταμάτησαν την καταμέτρηση. Ίσως είναι καλύτερα έτσι. Οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί.

Μου το είπαν οι κόρες μου. Ήξεραν τα παιδιά του, ήταν γνωστός άνθρωπος των οικοδομικών εργασιών.

Μου τόπε και η μάνα μου. Τόπαν και δυο παιδιά σ' ένα φίλο μου.

ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΠΑΝ ΟΙ "ΕΙΔΗΣΕΙΣ".
Το πιο πιθανό είναι να μην είναι πια είδηση για αυτούς, που γράφουν πόσα κρουαζιερόπλοια μπαίνουν στο λιμάνι, που τους νοιάζουν τα έργα και τις μέρες των κρατούντων (δίχως τη λεηλασία και τη διακίνηση ναρκωτικών), που ενδιαφέρονται για το ποιος είναι υποψήφιος με ποιον ή για τον κωμικοτραγικό καβγά των Νικολάδων στο Λιθόστρωτο. Ίσως, και να παράπεσε η είδηση, δηλ. ο θάνατος, και να τους αδικώ. Όταν ο θάνατος γίνεται "είδηση" και όχι "βίωση", τότε είμαστε κι εμείς νεκροί.

Κρεμάστηκε. Αφού είχε διαλυθεί οικονομικά, κοινωνικά και οικογενειακά. Κρεμάστηκε από ένα σχοινί, καμωμένο από χρέη, σκοτάδι, απελπισία.

Παίζει ρόλο στην αποσιώπηση πως είχε έρθει από την Αλβανία;

Καλά κάνετε και δεν μετράτε πια τους νεκρούς. Όντας νεκροί οι ίδιοι.

Ίσως να έχουν υιοθετήσει την άποψη κάποιου κ. Μπεγλίτη : «Το αν είχε χρέη ή δεν είχε είχε χρέη, το αν τα έφαγαν τα παιδιά του ή τα έφαγε ο ίδιος, σεβασμός σ’αυτές τις περιπτώσεις…». Όπου "σεβασμός", για αυτόν τον άγνωστο σε μένα κύριο, σημαίνει σιωπή, προσπέρασμα, αδιαφορία.

Χωρίς διαπίστευση στην επέτειο μιας επανάστασης

Του Άρη Χατζηστεφάνου

(Όσοι αναζητούν την απάντηση περί ελεύθερων σκοπευτών μπορούν να ξεκινήσουν από το υστερόγραφο)

Πέντε τα ξημερώματα στην πλατεία Συντάγματος. Ένα μίγμα επαγγελματικής διαστροφής και αυπνίας με έστειλε με την κάμερα έξω από τη βουλή. Στις δεκάδες κενές καρέκλες που περιμένουν τους επισήμους έχουν ήδη τοποθετηθεί οι καρτέλες που εξηγούν σε ποιό σημείο κάθεται ο κάθε άρχοντας του τόπου: Ο πρωθυπουργός, ο πρόεδρος της Βουλής, ο αρχιεπίσκοπος... ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ κ.α. Η λίστα των μη εκλεγμένων που βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας (ή των εκλεγμένων που βρίσκονται σε υψηλότερες θέσεις από αυτές στις οποίες τους έστειλε το εκλογικό σώμα) φαίνεται να μεγαλώνει χρόνο με το χρόνο.

Υποπτεύομαι ότι σε λίγη ώρα θα ζητήσουν να δουν τη δημοσιογραφική μου διαπίστευση – την οποία δεν έχω - και θα με απομακρύνουν από την περιοχή με μικρότερες ή μεγαλύτερες δόσεις αστυνομικής ευγένειας. Τίποτα όμως δεν συμβαίνει. Για τις επόμενες επτά ώρες θα κυκλοφορώ άφοβα ανάμεσα σε χιλιάδες αστυνομικούς και ασφαλίτες χωρίς ούτε ένας να θεωρήσει ότι είναι αρμοδιότητά του να ζητήσει να δεί την ταυτότητά μου. Επισκέπτομαι τις θέσεις των επισήμων, κινηματογραφώ τα φορτηγά της αστυνομίας που κατεβάζουν και άλλα κάγκελα και περιφέρω τη νύστα μου ανάμεσα σε μια μπλε θάλασσα από πιλίκια.

Μετά τις επτά το πρωί το μπλε των ένστολων σπάει αιφνιδιαστικά με μικρές πινελιές άλλων χρωμάτων δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα σχεδόν... ερωτική. Δεκάδες αγόρια και κορίτσια σχηματίζουν πηγαδάκια σε διάφορα σημεία της πλατείας. Γελάνε και φλερτάρουν μεταξύ τους. Αν δώσεις όμως λίγο προσοχή διαπιστώνεις ότι σε τακτά χρονικά διαστήματα χαιρετούν κάποιον ένστολο και μοιράζονται συντεταγμένα σε μικρότερες ομάδες - αν και όλοι δείχνουν να γνωρίζονται μεταξύ τους.

Πέραν πάσης αμφιβολίας η νέα γενιά των ασφαλιτών έχει βελτιωθεί αισθητά, ακόμη όμως έχουν πολλά να μάθουν. Το βλέμμα τους μου θυμίζει τους εκπαιδευόμενους της Μοσάντ και άλλων μυστικών υπηρεσιών του Ισραήλ που έστελναν να μας παρατηρούν στις φυλακές: Ένα βλέμμα διερευνητικό, αλλά και αισθητά ψαρωμένο απέναντι στον Άλλο – αυτόν που αμφισβητεί την κυριαρχία του καθεστώτος.

Η ώρα περνά και η παρέα διευρύνεται με τους ανθρώπους των Media που καταφθάνουν στην πλατεία. Στις πρώτες ζωντανές συνδέσεις μιλούν για μια «παρέλαση πριβέ» - η πραγματική είδηση είναι ότι στα γύρω τετραγωνικά χιλιόμετρα υπάρχει ίσως η μεγαλύτερη συγκέντρωση δυνάμεων καταστολής που έχει καταγραφεί στην ελληνική ιστορία των τελευταίων δεκαετιών.

Το σκηνικό συμπληρώνεται από το κομβόι των πολυτελών οχημάτων που αφήνουν καραβιές επισήμων στο απέναντι πεζοδρόμιο αλλά και την άφιξη του προέδρου και του πρωθυπουργού. Στο μυαλό μου έρχονται σκόρπιοι στίχοι από το «Αντισταθείτε» του Μιχάλη Κατσαρού: «Αντισταθείτε σε αυτόν που χαιρετάει απ’ την εξέδρα ώρες ατελείωτες τις παρελάσεις.... στον πρόεδρο του εφετείου αντισταθείτε... στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες». Και έχει πολλές παράτες για τις επόμενες ώρες. Μπορεί τα άρματα μάχης και τα μαχητικά αεροσκάφη να μην έρχονται στο ραντεβού, αφού δεν έχουμε ούτε βενζίνη να τα κινήσουμε, αλλά το χαμόγελο του πρωθυπουργού σε αποζημιώνει.
Παρατηρώντας τον δίπλα στον αρχιεπίσκοπο αισθάνομαι ότι έχει γεννηθεί για να παρίσταται σε στρατιωτικές παρελάσεις. Μπορώ να τον φανταστώ σε ασπρόμαυρο φιλμ στην Χιλή του Πινοσέτ ή την Τουρκία του Εβρέν να καμαρώνει για την επιβολή του νεοφιλελευθερισμού κάτω από τις ερπύστριες των τανκς. Οι εποχές όμως έχουν αλλάξει. Όπως μας εξηγούσε πρόσφατα η Ναόμι Κλάιν, όταν την συναντήσαμε στη Νέα Υόρκη για τα γυρίσματα του Catastroika, αυτά που κάποτε επιβάλλονταν με τη δύναμη των όπλων τώρα προωθούνται με το φόβο της χρεοκοπίας. «Έχουμε χούντα και αυτός είναι ο μοναδικός επιστημονικός όρος να περιγράψουμε την κατάσταση», μου έλεγε πριν από μερικές ημέρες ο καθηγητής Σπύρος Μαρκέτος όταν τον συνάντησα στη Θεσσαλονίκη... «μια χούντα» συμπλήρωνε «δεν χρειάζεται να είναι στρατιωτική, μπορεί να είναι τραπεζική».

Η παρέλαση συνεχίζεται. Ο στρατός παρελαύνει μπροστά στους εκπροσώπους της ελληνικής οικονομικής ελίτ - μήπως αυτό δεν έκανε πάντα;
Μια απότομη κίνηση των δημοσιογράφων διακόπτει τις σκέψεις μου. Η παρέλαση έχει τελειώσει και ο Κάρολος Παπούλιας κάνει δηλώσεις. Η φωνή του δεν φτάνει στο σημείο που βρίσκομαι. Αναρωτιέμαι αν τον άγγιξε ότι για πρώτη φορά δεν παρέλασαν οι βετεράνοι του πολέμου. Ο απολογισμός τραγικός: αυτοί που έδιναν το αίμα τους για το έθνος δεν ήρθαν στην παρέλαση, το ίδιο το έθνος δεν είχε άδεια να παραστεί και οι μόνοι που τα κατάφεραν ήταν οι πολιτικοί, οι τραπεζίτες και οι πραιτοριανοί τους.
Η εικόνα της φετινής παρέλασης δεν θα μπορούσε να συμπυκνώνει με καλύτερο τρόπο τα χαρακτηριστικά του καθεστώτος που οικοδομήθηκε στην Ελλάδα τα τελευταία δυο χρόνια: ένας μη ελεγμένος πρωθυπουργός-τραπεζίτης παρακολουθεί μια μεγάλη παράτα φρουρούμενος από ένα γιγαντιαίο μηχανισμό καταστολής. Οι πολίτες είναι απόντες και στη θέση τους βρίσκονται μόνο προεπιλεγμένοι δημοσιογράφοι (το σχόλιο δεν αφορά τους συναδέλφους που ήταν εκεί αλλά τα μέσα που εκπροσωπούσαν) οι οποίοι όμως δεν έχουν κανένα δικαίωμα να θέσουν ερωτήσεις.

Το έργο δεν είναι καινούργιο. Αρκετά ακόμη δικτατορικά καθεστώτα επέβαλαν παρόμοιους όρους στην ελληνική ιστορία. Ακόμη και αυτά όμως επιχείρησαν να οικοδομήσουν έστω και ένα στρεβλό και πάντοτε ψευδές κοινωνικό συμβόλαιο. Το καθεστώς Παπαδήμου τι έχει να αντιπροτείνει για να χρυσώσει το χάπι της κοινωνικής γενοκτονίας που εκτελεί κατ’ εντολή ξένων και ελληνικών τραπεζών;

Φεύγοντας συνάντησα την τελευτία ομάδα της σεμνής αυτής τελετής. Και άλλα νεαρά αγόρια και κορίτσια. Αυτή τη φορά καταλάβαινες αμέσως ότι δεν πρόκειται για ασφαλίτες. Το έβλεπες στα γιγαντιαία σήματα από επώνυμες φίρμες στα ακριβά τους T-shirt. Ήταν χαρούμενα και κιτς, σαν αφίσα της... ΠΑΣΠ - ΝΔΦΚ για διακοπές στη Μύκονο. Οι σύγχρονοι χειροκροτητές ενός καθεστώτος τεχνοκρατών.
Μια καπέλα ρωτούσε «που θα βρουν το λεωφορείο που τους έφερε» και που θα πάνε στη συνέχεια. Οι δυνάμεις μου όμως με είχαν εγκαταλείψει και το ρεπορτάζ δεν μπορούσε να συνεχιστεί. Ας πάνε όπου θέλουν. Ας πάνε από εκεί που ήρθαν.


Υστερόγραφο

Υ.Γ Επιστρέφοντας στο σπίτι διαπίστωσα ότι ένα tweet που είχα δημοσιεύσει την προηγούμενη ημέρα είχε προκαλέσει μια σχετικά μεγάλη συζήτηση. Το Tweet έλεγε στα αγγλικά ότι η ελληνική κυβέρνηση θα χρησιμοποιούσε ελευθερους σκοπευτές εναντίον των διαδηλωτών.
Οι κατηγορίες που αντιμετώπισα ξεκινούν απο το ότι είμαι «κρατικοδίαιτος δημοσιογράφος» (;) και έφταναν σε εμπεριστατωμμένη και ενδιαφέρουσα κριτική. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Πηγή της πληροφορίας μου ήταν οι δηλώσεις που έκανε στη ΝΕΤ ο υφυπουργός Προστασίας του πολίτη Λευτέρης Οικονόμου ο οποίος μάλιστα δήλωσε ότι ελευθεροι σκοπευτές χρησιμοποιήθηκαν και στο παρελθόν. Δεν πρόκειται δηλαδή για διάδοση διαρροών, όπως κατηγορήθηκα, αλλά για αναπαραγωγή μιας δημόσιας δήλωσης και μάλιστα από τα πλέον αρμόδια χείλη. Όπως μαθαίνω μάλιστα το θέμα προκάλεσε και την αντίδραση του Σύριζα που δήλωσε ότι υπό αυτό το καθεστώς δεν μπορούμε να πάμε σε εκλογές.
Η διευκρίνιση του υπουργού ότι οι ελεύθεροι σκοπευτές δεν προορίζονται για τους πολίτες αλλά για τρομκράτες με αφήνει συνειδητά αδιάφορο. Την τελευταία δεκαετία οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχουν επανειλημμένα βαφτίσει τους πολίτες που διαμαρτύρονται σαν αλήτες, προβοκάτορες, εξτρεμιστές ή τρομοκράτες (η περίπτωση των μαθητών στη Λάρισσα που δικάστηκαν βάσει της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας αποτελεί ίσως το πιο τραγικό παράδειγμα).

Κάποιοι άλλοι με κατηγόρησαν γιατί έγραψα το μήνυμα στα αγγλικά, σημειώνοντας ότι με αυτό τον τρόπο θέλω να παρουσιάσω την Ελλάδα σαν δικτατορία. Έχουν απόλυτο δίκιο γιατί αυτό ακριβώς ήθελα να κάνω. Αν κάποιοι ντρέπονται να ζουν σε μια χώρα στην οποία οι υπουργοί απειλούν εμμέσως πλην σαφώς τους πολίτες τους με ελεύθερους σκοπευτές ας φροντίσουν να αλλάξουν τη χώρα.
Με το ίδιο σκεπτικό η λογική των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης ότι οι Έλληνες πρέπει να κάτσουν φρόνιμα (χωρίς απεργίες, εκδηλώσεις διαμαρτυρίας κτλ) γιατί μας ρεζιλεύουν στο εξωτερικό μου προκαλεί αισθήματα ανείπωτης αηδίας. Όσοι ανταλλάσουν την ελευθερία με την καλή έξωθεν μαρτυρία δεν αξίζουν τίποτα από τα δυο.

Παρερμηνεύοντας τα λεγόμενά μου ορισμένοι ανέμεναν να χυθεί αίμα στους δρόμους της Αθήνας και πίστεψαν ότι αφού αυτό δεν έγινε η πληροφορία που μετέδωσα ήταν ψευδής. Όταν λέμε όμως ότι μια κυβέρνηση θα χρησιμοποιήσει μια συγκεκριμένη ομάδα των δυνάμεων καταστολής αυτό σημαίνει απλώς ότι θα κινητοποιηθούν, όχι ότι είναι υποχρεωμένοι να αδειάσουν τα όπλα τους. Με το ίδιο σκεπτικό οταν λέμε ότι θα χρησιμοποιηθούν σκυλιά της αστυνομίας σε μια επιχείρηση δεν εννούμε ότι είναι υποχρεωμένα να μας δαγκώσουν.

Στο σημείο αυτό όμως ερχόμαστε στην ουσία του ζητήματος το οποίο συνδέεται άμεσα με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των ελεύθερων σκοπευτών. Οι συγκεκριμένες ομάδες είναι αποτελεσματικές και κάνουν καλά τη δουλειά τους μόνο όταν είναι αθέατες από τον κόσμο. Όταν λοιπόν ένας υπουργός αναφέρεται σε αυτές το κάνει με μοναδικό στόχο να τρομοκρατήσει τους αντιπάλους του - στη συγκεκριμένη περίπτωση δηλαδή και σύμφωνα με το σκεπτικό που ανέπτυξα τους έλληνες πολίτες. Η αίσθηση ενός αόρατου όπλου που μπορεί να σου φυτέψει μια σφαίρα ανά πάσα στιγμή παραπέμπει ευθέως στους ελεύθερους σκοπευτές του Σεράγεβο, ή ακόμη χειρότερα στα Δεκεμβριανά του 1944.

Και ερχόμαστε έτσι στην πραγματικά εποικοδομητική και καλοδεχούμενη κριτική που λέει ότι αναπαράγοντας τις δηλώσεις για τους ελεύθερους σκοπευτές ενίσχυσα ουσιαστικά ένα μηχανισμό τρομοκράτησης των πολιτών. Αν και δεν μπορώ να απολογηθώ γιατί αναπαρήγαγα μια είδηση (θυμίζω ότι είναι δημόσια τοποθέτηση και όχι διαρροή) κατανοώ απόλυτα το σκεπτικό της κριτικής. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι δεν γνωρίζω πλέον ποιά είναι τα όρια αυταρχισμού της συγκεκριμένης τραπεζικής δικτατορίας αλλά και των καθεστώτων που μας οδήγησαν σε αυτή.
Σκεφτείτε πόσο παράλογο θα θεωρούνταν πριν από το Δεκέμβρη του 2008 να κατηγορούνται μαθητές σαν τρομοκράτες. Ποιός θα πίστευε πριν από μερικά χρόνια ότι ο Χρυσοχοϊδης θα επέβαλε τις προληπτικές προσαγωγές ακυρώνοντας την ίδια την αρχή του habeas corpus για να φέρει την Ελλάδα στο δικαιικό καθεστώς του Μεσαίωνα; Γιατί είναι λογικο να ρίχνει η αστυνομία 2.000 δακρυγόνα σε μια πλατεία και είναι υπερβολή για έναν δημοσιογράφο να αναπαράγει δηλώσεις υπουργών για ελεύθερους σκοπευτές; Τη στιγμή που οι «ναυαρχίδες» του Τύπου επισύουν ανενόχλητες πλέον το φάντασμα του εμφυλίου πολέμου εμείς πρέπει να αποκρύπτουμε τις απειλές χρήσης βίας της κυβέρνησης;
Οι άνθρωποι αυτοί είναι αδίστακτοι και μόνο ως τέτοιους μπορούμε και πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε.

Η 25η Μαρτίου είναι δική μας γιορτή και μας την στέρησαν. Δεν είναι γιορτή της εθνικής συμφιλίωσης ούτε της αγάπης και των λουλουδιών. Είναι η γιορτή μιας επανάστασης που γεννήθηκε για να νικήσει όχι μόνο μια ξένη δύναμη αλλά κυρίως τους Έλληνες κοτσαμπάσηδες. Είναι η γιορτή του Γεώργιου Καραϊσκάκη που έπεσε από ελληνικό βόλι ψιθυρίζοντας «αν γίνω καλά θα τον χαλάσω εγώ αυτόν που με βάρεσε, εάν ψοφήσω κλάστε μου το μπούτσο». Είναι η γιορτή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη που κύρηξε τον πόλεμο στους νενέκους φωνάζοντας «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους». Και όσες δικτατορίες προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν την φλόγα αυτής της επανάστασης για να ενισχύσουν τα εθνικοπατριωτικά τους διαπιστευτήρια στο τέλος κάηκαν από τη φλόγα της.

ΕΛ.ΑΣ κ Χρυσή Αυγή: Η χαρά της συνύπαρξης

Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από κεντρικό σημείο της Δράμας την προηγούμενη εβδομάδα! Οπως μπορείτε να δείτε για πολλοστή φορά, υπάρχει άριστη συνεργασία μπάτσων κ λοιπών «δημοκρατικών δυνάμεων». 

Το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: «Πήγαν οι μπάτσοι στην πορεία της Χρυσής Αυγής ή οι τελευταίοι είπαν να αποκτήσουν προσωρινά το ρόλο του μπάτσου, παρέα με επαγγελματίες του είδους»;

Σήμερα, 25 Μαρτίου,  ο «δημοκρατικός στρατός» πραγματοποίησε 299 προσαγωγές κ 40 συλλήψεις, 30 εκ των οποίων μόνο σε συντρόφους από το Μπαρούτι στη Βέροια! Επίσης, μόλις μάθαμε ότι έγινε εισβολή στο στέκι στη Βέροια! Ούτε για τον 11χρονο Αλεξ δεν είχε δείξει τόσο ζήλο η χουντική κρατική ομάδα της πόλης!

ΥΓ. Ευχαριστούμε πολύ το φίλο που μας έστειλε τις φωτογραφίες!

Ληστεία στα αποθεματικά νοσοκομείων κρίθηκε νόμιμη & φυσικά "ηθική"

Αρχίζουν να αποκαλύπτονται οι αλυσιδωτές συνέπειες και το μέγεθος του εγκληματικής πολιτικής που έχει η διαδικασία του «κουρέματος» των κρατικών ομολόγων που ολοκλήρωσε πριν από λίγες μέρες η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – ΝΔ.

 Ενα «κούρεμα», το οποίο πλήρωσαν και θα εξακολουθήσουν να πληρώνουν πανάκριβα οι εργαζόμενοι της χώρας, καθώς αποδεικνύεται ότι η επιλογή τρόικα και κυβέρνησης να διαχειριστούν την κρίση υπέρ του κεφαλαίου, συνοδεύεται, προϋποθέτει και προκαλεί την πλήρη λεηλασία των αποθεματικών, αλλά και των διαθέσιμων οικονομικών πόρων όλων των Νομικών Προσώπων, που υποχρεούνται να έχουν καταθέσεις στην Τράπεζα της Ελλάδας.

Ο ένας μετά τον άλλον δημόσιοι φορείς και άλλα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου ανακαλύπτουν τον κίνδυνο να τιναχθεί στον αέρα ακόμα και η όποια λειτουργία τους, επειδή πέρα από τις άλλες περικοπές που κάνει η κυβέρνηση, δεν υπάρχουν πια τα οικονομικά τους διαθέσιμα, που ήταν σε υποχρεωτικές καταθέσεις στην Τράπεζα της Ελλάδας.

Οι καταθέσεις που οι διάφοροι φορείς είχαν υποχρεωτικά στην Τράπεζα της Ελλάδας μετατράπηκαν αυτόματα σε ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου, τα οποία «κουρεύτηκαν» στις 12 του Μάρτη. Μετά το «κούρεμα», αποδεικνύεται ότι το 70% της κάθε μορφής κατάθεσης έχει εξανεμιστεί κατά 70%!!!

Την αφαίμαξη που υπέστησαν οι καταθέσεις που διατηρούσαν στην Τράπεζα της Ελλάδας οι υπηρεσίες τουΓενικού Νοσοκομείου «Αγιοι Ανάργυροι» τις έμαθαν, όταν χρειάστηκε να γίνει ανάληψη 700.000 ευρώ,«για εξόφληση ανειλημμένων υποχρεώσεων προς προμηθευτές», όπως σημειώνεται σε σχετικό έγγραφο.

Τότε ανακάλυψαν ότι αν και οι καταθέσεις του νοσοκομείου ήταν της τάξης του 1,8 εκατ. ευρώ, το ποσό που δικαιούνταν να διαχειριστεί ήταν μόλις 575 χιλιάδες ευρώ. Να πώς περιγράφεται η ιστορία του συγκεκριμένου φορέα σε σχετικό έγγραφο.

Η αποκάλυψη

«Σύμφωνα με το νόμο, τα διαθέσιμα κεφάλαια των Δημοσίων Οργανισμών και Ασφαλιστικών Ταμείων (…) μεταφέρονται στην Τράπεζα της Ελλάδας», η οποία «ενεργούσα ως διαχειριστικό όργανο των καταθετών, επενδύει τα διαθέσιμα σε τίτλους του Ελληνικού Δημοσίου της επιλογής του υπουργείου Οικονομικών, Υγείας και Κοινωνικής Ασφάλισης».

Πράγματι ο νόμος 2469 του 1997, με την περιβόητη ονομασία «Περιορισμός και βελτίωση της αποτελεσματικότητας των δημοσίων δαπανών», προέβλεπε ότι τα ασφαλιστικά ταμεία και τα άλλα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου καταθέτουν υποχρεωτικά τα διαθέσιμά τους σε «Κοινό Κεφάλαιο, το οποίο διαχειρίζεται η Τράπεζα της Ελλάδας», ενώ στον ίδιο νόμο πράγματι προβλέπεται πως «το ενεργητικό του Κοινού Ταμείου επενδύεται σε κινητές αξίες του Ελληνικού Δημοσίου».

Με βάση αυτά τα δεδομένα, λέει το έγγραφο της υπηρεσίας του νοσοκομείου των «Αγίων Αναργύρων», στο κοινό κεφάλαιο της Τράπεζας της Ελλάδας «την 31-12-2011 είχε υπόλοιπο διαθεσίμων κεφαλαίων ποσό 1.181.411 ευρώ». Αυτό, κανονικά σημαίνει ότι εκείνη την ημερομηνία το νοσοκομείο διέθετε αυτό το ποσό και υπολόγιζε ότι ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να κάνει τις αναγκαίες αναλήψεις. Με αυτή τη λογική…

…«την 17-01-2012 το νοσοκομείο μετέφερε από την Εμπορική Τράπεζα (…) το ποσό των 700.000 ευρώ στο λογαριασμό των διαθεσίμων κεφαλαίων της Τράπεζας Ελλάδας. Το ύψος διαθεσίμων κεφαλαίων του (νοσοκομείου) στην Τράπεζα Ελλάδας την 20-1-2012 διαμορφώνεται στο ποσόν των 1.881.411 ευρώ».

Ωστόσο, όταν θέλησαν πριν λίγες μέρες να κάνουν την ανάληψη που χρειάζονταν για να πληρώσουν τους προμηθευτές, ανακάλυψαν ότι …λεφτά δεν υπάρχουν!!!

Οταν ζητήθηκαν εξηγήσεις από την Τράπεζα της Ελλάδας, η απάντηση που δόθηκε ήταν η εξής:

«Σας γνωρίζουμε ότι το σύνολο των κεφαλαίων σας που μέχρι και την 9-3-2012 έχουν ενταχθεί στο κοινό κεφάλαιο και έχουν επενδυθεί σύμφωνα με τις κείμενες διατάξεις (…) ανέρχονταν στο ποσό των 1.881.411 ευρώ.

Η ονομαστική αξία του ενεργητικού Κοινού Κεφαλαίου, που αντιστοιχεί στην μερίδα σας (…) ανέρχονταν κατά την 12-3-2012, μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, στο ποσό των 1.075.878 ευρώ.

Η τρέχουσα αξία (…) ανέρχονταν κατά την 12-3-2012 στο ποσόν των 575.347 ευρώ».

Η απάντηση στην ουσία λέει ότι τα ποσά που υπήρχαν στην Τράπεζα πριν την ολοκλήρωση του PSI «κουρεύτηκαν». Το επίσημο «κούρεμα», σύμφωνα με τις αποφάσεις της κυβέρνησης, προβλέπει ότι ένα μέρος της αρχικής αξίας της κατάθεσης διαγράφεται οριστικά, ενώ το υπόλοιπο ποσό μετατρέπεται και πάλι σε ομόλογα. Με βάση τα νέα ομόλογα, το νοσοκομείο θεωρητικά δικαιούται ένα ποσό της τάξης των 1.075.878 ευρώ, ποσό που μπορεί να εισπράξει …όταν λήξουν τα νέα ομόλογα, μόνο που πολλά από αυτά έχουν ημερομηνίες λήξης το 2040 και 2042. Ετσι, σε περίπτωση που το νοσοκομείο χρειαστεί τώρα μετρητά από τις δικές του καταθέσεις, του αναλογούν μόλις 575,3 χιλιάρικα.

Από το κείμενο του νοσοκομείου, αλλά και την παραπάνω απάντηση της Τράπεζας Ελλάδας προκύπτουν ορισμένα σοβαρά ζητήματα.

Πρώτον ότι όπως και τα άλλα Νομικά Πρόσωπα έτσι και το συγκεκριμένο νοσοκομείο υπέστη απώλειες της τάξης του 70% από υποχρεωτικές καταθέσεις που είχε στην Τράπεζα της Ελλάδας, ποσό που ξεπερνά το 1,3 εκατ. ευρώ. Αυτό, με δεδομένη την πολιτική περικοπών της χρηματοδότησης των νοσοκομείων, σημαίνει νέες αβαρίες και εκπτώσεις στις υπηρεσίες που προσφέρονται από αυτό, κάτι που οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερη υποβάθμιση της περίθαλψης που προσφέρεται σε όσους έχουν ανάγκη εξετάσεων και νοσηλείας ή αύξηση των νοσηλίων που θα πληρώνουν οι εργαζόμενοι.

Δεύτερον, αποδεικνύει ότι ακόμα και μετά τη λήψη της απόφασης στην ΕΕ, τον περασμένο Οκτώβρη, για το «κούρεμα» των ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου, η κυβέρνηση Παπαδήμου, αυτό το κατασκεύασμα ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑ.Ο.Σ., όχι μόνο δεν επέτρεψε τη μεταφορά και νέων κονδυλίων στο κοινό ταμείο της Τράπεζας Ελλάδας, αλλά οδήγησε τα Ταμεία, τα νοσοκομεία και άλλους φορείς ως σφάγια να λιντσαριστούν από τους τραπεζίτες.

Τρίτον, ο τρόπος που εντάχθηκαν, στο Κοινό Κεφάλαιο, κονδύλια το τελευταίο διάστημα, γεννά σοβαρότατα ερωτηματικά για απαράδεκτη κυβερνητική μεθόδευση έναντι των φορέων, αφού υποχρεώθηκαν να αγοράζουν κρατικούς τίτλους σε τιμές γύρω από το 100% της τιμής τους, όταν διάφορα κοράκια των χρηματαγορών αγόραζαν τους ίδιους τίτλους με έκπτωση που έφτανε και το 90%.

Στημένη παγίδα

Οπως αποκάλυψε ο «Ρ», με αφορμή την περίπτωση του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας, η κυβέρνηση και η Τράπεζα της Ελλάδας, αξιοποιώντας το νομικό πλαίσιο που έχουν δημιουργήσει εδώ και δυο δεκαετίες οι κυβερνήσεις του δικομματισμού, φρόντισε με κάθε τρόπο όχι μόνο να αρπάξει και να βάλει σε υποχρεωτικές καταθέσεις τα χρήματα που είχαν στη διάθεσή τους τα διάφορα νομικά πρόσωπα και κύρια τα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων, αλλά στην πραγματικότητα συνειδητά έστησε την παγίδα του «κουρέματος», στην οποία έσπρωχνε μέχρι και την τελευταία στιγμή καταθέσεις και αποταμιεύσεις που δεν της ανήκαν.

Στην κατηγορία των φορέων που διαπιστώνουν ότι λεηλατήθηκαν οι καταθέσεις, τα διαθέσιμα και τα αποθεματικά τους ανήκει το σύνολο των ασφαλιστικών ταμείων με εργατικές αποταμιεύσεις δεκαετιών, τα διάφορα Ταμεία και Οργανισμοί που λειτουργούν με εισφορές των εργαζομένων και έχουν στόχο να καλύπτουν διάφορες ανάγκες τους, τα δημόσια νοσοκομεία, το σύνολο των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, τα επιμελητήρια κ.ο.κ.

Το Γενάρη που μας πέρασε, όταν η κυβέρνηση είχε πάρει τις αποφάσεις της για το «κούρεμα», έσπρωχνε τα νοσοκομεία να μεταφέρουν τις καταθέσεις τους υπέρ των ...τραπεζιτών

ΠΗΓΗ: Ριζοσπάστης

Εμείς λέμε, κρίμα που δεν είχαν και τα σχολεία & πανεπιστήμια καταθέσεις να εισέλθουν και αυτοί "εθελοντικά" στο PSI, για να "σώσουν" τη χώρα και από κει.

Η Άνοιξη της ΠΑΣΟΚρατίας

«Σήμερα που μπαίνει η άνοιξη το ΠΑΣΟΚ ξαναβρίσκει τον εαυτό του, ξαναβρίσκει την ψυχή του, ξαναβρίσκει τους ανθρώπους που το συγκροτούν»

…είπε ο Ευάγγελος Βενιζέλος, και αγαλίασε το φάντασμα του Κιμ Γιονγκ Ιλ, δάκρυσε το κουφάρι του Γκαντάφι και αναστήθηκε το ζόμπι του Χουσεΐν. Το 97,3% του νέου Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, συνέτριψε κάθε μπααθικό ποσοστό στην ιστορία των μεγάλων ηγετών και σωτήρων αυτού του κόσμου. 

Στη συνέχεια, τα ΜΜΕ ανέλαβαν την ολοκλήρωση του μετασχηματισμού της οπισθοδρομικής σοβιετίας σε μία σύγχρονη δημοκρατία του βορειοκορεατικού τόξου. «Κι όμως το ΠΑΣΟΚ είναι πάντα εδώ!» ανέκραξε μέσω του εξωφύλλου του, ο οραματιστής σύντροφος Ψυ-Χα-Ρή και οι αντεπαναστάτες του ανίερης συμμαχίας της δραχμής το έβαλαν στα πόδια.

Το πιο αηδιαστικό εξώφυλλο κιτρινιφυλλάδας του ΔΟΛ εδώ και δεκαετίες. Πλέον δεν έχουμε τίποτε να ζηλέψουμε από τους βορειοκορεάτες. Η μόνη διαφορά μας είναι ότι εκεί δεν χρυσοπληρώνουν δεκάδες μεγαλοεπιχειρηματίες για να τους προπαγανδίζουν την Αλήθεια της Εξουσίας.

Ομολογώ ότι μου είναι πολύ δύσκολο να συνεχίσω να κάνω (κρύο και κατάμαυρο) χιούμορ με τα καμώματα του συστήματος ΠΑΣΟΚ. Η κατάσταση δεν είναι διόλου αστεία. Ενδεχομένως μάλιστα, οι άγαρμπες προσπάθειες σαρκασμού της ραγδαίας βύθισης στη μεταμοντέρνα ολιγαρχία, να είναι άστοχες και παραπλανητικές. Να εκτονώνουν τη δίκαιη οργή και να καλωπίζουν την -αναμφισβήτητη- εφιαλτική πραγματικότητα.

Τα όσα συνέβησαν χθες ήταν σκύλευση του πτώματος της δημοκρατίας. Μίας δημοκρατίας που πρώτα βίασαν και στη συνέχεια εκτέλεσαν οι φανατικοί μουτζαχεντίν της πασοκικής εξουσίας. Αφού αποφάσισαν να διαγράψουν το προεκλογικό τους πρόγραμμα, χωρίς ανανέωση εντολής. Αφού τα χυδαία αποβράσματα τού πιο αγοραίου νεοφιλελευθερισμού -κατ' επάγγελμα σοσιαλδημοκράτες- σε συνεργασία με νεοναζί και ελληνορθόδοξα φασιστόμουτρα επέβαλαν με ζήλο τις πιο ακραίες και αντικοινωνικές νεοφιλελεύθερες επιταγές, υπογράφοντας (δις) μνημόνια γενοκτονίας, χωρίς να απευθυνθούν στη λαϊκή βάση μέσω δημοψηφίσματος. Αφού ξυλοκόπησαν, εξευτέλισαν, έπνιξαν στα χημικά εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που κατέβηκαν, ξανακατέβηκαν και συνέχιζαν να κατεβαίνουν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν και εν τέλει να εκφράσουν -έστω και ασυντόνιστα- την αντίθετη άποψη.

Αφού κατάργησαν στην πράξη την αντιπροσώπευση και εκμηδένισαν την -ούτως ή άλλως προβληματική- δημοκρατία, αποφάσισαν να μας χλευάσουν κι από πάνω. Έστησαν ένα πανηγυράκι με τον τελευταίο θύλακα κομματόσκυλων που τους έχουν απομείνει, αυτών των πασοκικών "κατσαρίδων" που θα επιβιώσουν και μετά από πυρηνικό πόλεμο, και το βάπτισαν "Άνοιξη της Δημοκρατίας". Με ένα παπαδοπουλικό 97%, ο Μεγάλος Λαμογιέρης, Ευάγγελος Βενιζέλος, πέτυχε αυτό που πάντα ονειρευόταν κατά την μακρόχρονη πορεία του στο προσοδοφόρο επάγγελμα της εξυπηρέτησης ιδιωτικών συμφερόντων και καταστρατήγησης του Συντάγματος και της Δημοκρατίας. Κι από κάτω, οι ζηλωτές της εξουσίας, αγκαλιά με τα παράσιτα της μιντιακής διαπλοκής και τους χάχολους -κατά φαντασία τεχνοκράτες- "μεταρρυθμιστές", να χειροκροτούν το ρεντίκολο.


Κύριοι, από τη στιγμή που δολοφονήσατε τη δημοκρατία, ένα μόνο στόχο έχετε και κανέναν άλλον: να αναστήσετε το φασισμό.


Zaphod


Y.Γ.1 Πόση εξουσιομανία να αντέξει αυτός ο τόπος; Κατέχει ήδη τη θέση αυτοκράτορα στο κόμμα. Κατέβαινε χωρίς αντίπαλο. Έστησε ανενόχλητος τις κάλπες. Κι όμως, δεν μπόρεσε να αντισταθεί στον αιωνίως χυδαίο εαυτό του. Χωρίς παραβάν, φακέλους, ακόμη και λευκά ψηφοδέλτια. Μπάχαλο και με τις απλές προσθαφαιρέσεις. Πολλαπλή ψήφος ακόμη και μπροστά στην κάμερα. Ξεφτιλίκια από τους ίδιους τους διοργανωτές. Ακόμη κι ο Παπαδόπουλος ήξερε να στήνει καλύτερη καλπονοθεία. Όλα πλέον μπορούμε να τα περιμένουμε για τις εκλογές που -μάλλον- έρχονται. Μήπως να ζητήσουμε και παρατηρητές του ΟΗΕ;


Υ.Γ.2 Στα πλαίσια του εορταστικού τριημέρου του πασοκισμού στη χώρα, μία 80χρονη αυτοπυρπολήθηκε για να μην είναι βάρος στα παιδιά της, ένας 44χρονος άνεργος απαγχονίστηκε, αφού κατάπιε χλωρίνη κι έκοψε τα χέρια του, κάηκε το ΟΑΚΑ από πόλεμο που άνοιξαν οι οπαδοί του ΠΑΟ στους μπάτσους, ένας 70χρονος παρανόησε και μπούκαρε με καραμπίνα στη ΔΟΥ Αγ. Παρασκευής κι ένας θεατρικός σκηνοθέτης φούνταρε με το αμάξι του στο λιμάνι του Πειραιά. Αν δεν είναι αυτό πρελούδιο πολέμου, δεν ξέρω τι είναι… 


Υ.Γ.3 Δεν συνηθίζω να είμαι τόσο πικρόχολος, αλλά οι ανοχές μου έχουν εξαντληθεί εδώ και πολλές εβδομάδες. Αντί άλλης βιαιότητας, ξεσπάω στις λέξεις.

Σαχινίδης: Ότι χάσουν οι τράπεζες θα το πληρώσουν οι πολίτες

Με πολύ απλά λόγια ο Φ. Σαχινίδης, Υφ. Οικονομικών, αναφέρει ότι  η χασούρα των τραπεζών θα καλυφθεί άμεσα από τους πολίτες. Κοινώς μιλάμε για ωμή παραδοχή εισοδηματικής αναδιανομής υπέρ των ...ιδιωτικών τραπεζών! Έτσι απλά! Στην υγειά των τραπεζών!

Ρουφιάνεψε Ελεύθερα

Κάποτε φορούσαν και κουκούλες για να ρουφιανέψουν...

Σήμερα, βλέπετε, στη δημοκρατική κοινωνία που ζούμε και πάνω από όλα σε μια κοινωνία με ελευθερία λόγου και έκφρασης δε την χρειάζεσαι την κουκούλα...

Να ΄ναι καλά η ελληνική αστυνομία που ζητά και τη βοήθεια μας.'Οχι μόνο δημοσιεύουν πρόσωπα συλληφθέντων αλλά και φωτογραφίες ζητώντας να βοηθήσουμε στη σύλληψή τους. Και μαζί με αυτούς τα καθεστωτικά μέσα τα αναδημοσιεύουν με κάθε ευκαιρία...

Επηρεαζόμενοι και μεις από το πνεύμα της ΕΛ.ΑΣ θα μπούμε στη διαδικασία να δημοσιεύσουμε τα πρόσωπα όσων έχουν αποπειραθεί και έχουν πραγματοποιήσει βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη κατά συρροή, σε βάρος της κοινωνίας.

O παραμορφωτικός φακός των ΜΜΕ

Αναδημοσίευση από το blog Μόλις Ξύπνησα

Η χθεσινή μέρα ήταν μια ήττα της αστικής δημοκρατίας από πολλές πλευρές. Δεν θα σταθώ στο γεγονός πως μία κυβέρνηση έχει διορίσει έναν τραπεζίτη πρωθυπουργό χωρίς να τον έχει εκλέξει ο λαός. Ούτε πως το κόμμα που έχει διορίσει αυτόν τον πρωθυπουργό έχει χάσει ήδη την κοινοβουλευτική πλειοψηφία (αρχή της δεδηλωμένης) και παρόλα αυτά κυβερνά.

Όμως δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια στο γεγονός πως από την αρχή της πάνδημης διαμαρτυρίας τον περασμένο Μάιο, χθες, οι πολίτες επέλεξαν ως προστάτες τους όχι αυτούς που πληρώνουν για να το κάνουν και είναι θεσμικά κατοχυρωμένος ο ρόλος τους, αλλά τους αναρχικούς. Ούτε να μην ανοιγοκλείνω έκπληκτος τα μάτια όταν βλέπω και διαβάζω πως αυτό που έμεινε από τη χθεσινή μεγαλειώδη συγκέντρωση του πλήθους είναι οι στάχτες κτηρίων και τραπεζών.

Ας γίνω πιο συγκεκριμένος. Χθες το μεσημέρι, σε αντίθεση με όλες τις δεκάδες συγκεντρώσεις που έγιναν τους τελευταίους 10 μήνες, ο κόσμος δεν μαζεύτηκε στο Σύνταγμα δυο ώρες μετά το κάλεσμα. Ενώ άλλες φορές το κάλεσμα ήταν στις 5 κι οι περισσότεροι έρχονταν από τις 6μισι και μετά, είχε συμβεί το μοναδικό να είναι γεμάτο κόσμο ήδη από τις 5 παρά. Στις 5μισι δεν έπεφτε καρφίτσα ούτε στο Σύνταγμα, ούτε στους γύρω δρόμους ενώ ήδη υπήρχαν και κάποιες χιλιάδες κόσμου του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια και στην Ακρόπολη και συνεχώς κατέφθανε κόσμος τόσο από την Ομόνοια, όσο και από τους σταθμούς του Μετρό Μοναστηράκι και Ακρόπολη (ένα ακόμα πεντακάθαρο σημάδι πως η κυβέρνηση φοβόταν την λαϊκή αντίδραση και ήθελε απεγνωσμένα να δυσκολέψει την πρόσβαση του κόσμου ήταν πως ενώ είχε ήδη κλείσει τους σταθμούς Μετρό Σύνταγμα, Πανεπιστήμιο και Ευαγγελισμός, μετά από εντολές έκλεισε αδικαιολόγητα και το Μετρό Ακρόπολη ώστε η πρόσβαση να γίνει ακόμα δυσκολότερη!).

Οδοιπορικό 12ης Φλεβάρη

Τελευταία όπως θα έχετε παρατηρήσει η παραγωγή δικών μας άρθρων τείνει ασυμπτωτικά προς το μηδέν. Διάφοροι παράγοντες μας απομακρύνουν από την πένα, την οποία όμως, σταδιακά ελπίζουμε να ανακτήσουμε. Λαμπερή εξαίρεση αποτελεί η σημερινή ημέρα, επακόλουθο της χθεσινής διαδήλωσης!

Κρίνουμε σκόπιμο να προσθέσουμε τη δική μας άποψη κ πινελιά σχετικά με τα γεγονότα, τα οποία έλαβαν χώρα πέριξ της πλατείας Συντάγματος καταθέτωντας την προσωπική μας εμπειρία από τις πέντε το απόγευμα έως τα μεσάνυχτα.

Κέρδισε το μνημόνιο - κερδίζουμε τις συνειδήσεις μας

Μπορεί ο κόσμος χθες #12fgr να μην κατάφερε να ανατρέψει τη νομοθέτηση της καταδίκη μας, αλλά το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν έχουν «χαθεί» τα πάντα.

Είναι η πρώτη φορά στο χώρο της δουλειάς μου, που συνάδελφοι δηλώνουν ανοιχτά αηδιασμένοι από τους «κράτος» (σε εισαγωγικά το κράτος γιατί δεν αντιπροσωπεύει πλέον κανέναν). Εκφράζουν ανοιχτά ότι έχουμε χουντική κυβέρνηση, που κρύβεται πίσω από τα ασφυξιογόνα και τις κρότου λάμψης για «το συμφέρον» μας. Ο κόσμος ήταν εκεί, εισέπνεε τα χημικά τους αλλά δεν έκανε πίσω. Ήταν εκεί και δυνάμωνε τη συνείδησή του, τη σκέψη του, την αποστροφή του και την αηδία του προς τις ψευδαισθήσεις τις αυταπάτες και την αδιαφορία που ζούσαμε για χρόνια.

Εκεί γνωρίσαμε θαυμάσιους ανθρώπους, που σε κρατούσαν, σου έλεγαν να μην φοβάσαι, σου τραγουδούσαν Ξυλούρη και όλα αυτά την ώρα που έπεφταν γύρω σου τα χημικά, (πάντοτε για το καλό σου).

Χαρακτηριστικό της κινητοποίησης στην Αθήνα, εκτός από την πρωτοφανή μαζικότητα ήταν και η αποφασιστικότητα των εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών να παραμείνουν στους δρόμους - παρότι αυτοί είχαν μετατραπεί σε θαλάμους αερίων - και να επιστρέψουν στην πλατεία Συντάγματος.Όλοι οι δρόμοι γύρω από το Σύνταγμα: η Αμαλίας, η Ερμού, η Μητροπόλεως, η Καραγιώργη Σερβίας, η Σταδίου, η Ακαδημίας, η Πανεπιστημίου και η Ομόνοια ήταν πλημμυρισμένοι μέχρι αργά το βράδυ από πλήθος διαδηλωτών.

Όλοι όσοι βρεθήκαμε στο Σύνταγμα και σε κάθε πλατεία, όσοι δεν μπόρεσαν να έρθουν, όσοι επιθυμούσαν να είναι εκεί, αρχίζουμε και μαθαίνουμε ότι την κουκούλα του δωσιλογισμού τη φορούν τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης και οι τρομοκράτες στη Βουλή που θέτουν διλήμματα «μνημόνιο ή καταστροφή». Ποντάρουν στο ότι όλοι είναι ηλίθιοι, εύκολα χειραγωγούμαστε, και ότι θα παραμείνουμε για πάντα έτσι.

Αυτό που δεν έχουν καταλάβει είναι ότι αυτούς τους τύπους, τους άβουλος, τους γλοιώδεις τους έχουν γύρω τους, τους τάζουν και εκείνοι ανοίγουν το στόμα. Οι υπόλοιποι ανοίγουμε τα μάτια μας και βλέπουμε ότι υπάρχει ένας κόσμος ψύχραιμος και αποφασισμένος να μην επιτρέψει να καταστραφεί η ζωή του. Ένας κόσμος πράος στην αποφασιστικότητά του και ψύχραιμος στην απόφασή του. Και θα πρέπε να τρέμουν όλοι οι αμνήμονες των μνημονίων αυτήν ακριβώς τη δύναμη που αποκαλύφθηκε χτες.

Μπορεί να μην τα καταφέραμε χθες, αλλά δυναμώνουμε τις συνειδήσεις μας.


Σκέφτομαι άρα υπάρχω
Εάν η εμπειρία μας, καθιστά αυτό που είμαστε
Τότε είμαι ο θάνατος ενός τρίχρονου παιδιού
Είμαι ένας έφηβος εξεγερμένος
Είμαι το λάθος που κάνω ξανά και ξανά
Είμαι η πίστη που έκανε ένα άλμα
Είμαι η προσκόλληση σε έναν ατέρμονο στόχο
Είμαι η λογική που επεξεργάζεται ο νους μου
Είμαι οι άνθρωποι που έχουν μείνει πίσω
Είμαι η θηλιά στην παγίδα της ανθρωπότητας
Είμαι η αλαζονεία που έπρεπε να μάθω
Είμαι η σοφία που συνεχίζει να καίει
Είμαι η αγάπη που τεμάχισε τη σπονδυλική μου στήλη
Είμαι η ενέργεια που χάνεται μέσα στο χρόνο
Είμαι οι αναμνήσεις που διεισδυουν στον ύπνο μου
Είμαι ανοιχτός, στα μάτια μου
Η άγνοιά μου έχει σαπίσει.

Απόσπασμα από ποίημα του Alex Fletcher

Πάμε γερά

Οι εικόνες που ακολουθούν αν και θα έπρεπε να μας κάνουν να γελάμε, μάλλον λένε τόσο πολύ την αλήθεια που μόνο κλάματα προκαλούν.

Υπέγραψαν πάλι στη ζούλα

Η ΠΑΣΟΚάρα όνειρο, μάζι με τους εμετικούς φίλους τους στη ΝΔ και το ΛΑΟΣ κάνουν ότι μπορούν για να μας σώσουν. Αυτή τη φορά να μας σώσουν από το τέρας που λέγεται Ίντερνετ, την ελευθερία του λόγου, την ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Επιτέλους, πότε θα γίνουμε ρομποτάκια να σωθούμε?

Συμβουλή από τον Αϊνσταιν

 

Τι διάβαζαν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ την ώρα του Μνημονίου

Το 1996, ο ΟΟΣΑ (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης) δημοσιεύει στο 13ο τεύχος του επίσημου περιοδικού του, CAHIERS DE POLITIQUE ÉCONOMIQUE (στα Γαλλικά), ένα άρθρο του Κρίστιαν Μόρισον με τίτλο «Οι δυνατότητες πραγματοποίησης των διαρθρωτικών αναπροσαρμογών» (στα Αγγλικά). Πρόκειται ουσιαστικά, όπως αναφέρεται εξάλλου, για την έκθεση του Κέντρου Ανάπτυξης του ΟΟΣΑ με θέμα τα προβλήματα και τους τρόπους πολιτικής χειραγώγησης των πληθυσμών ώστε να μπορέσει μια κυβέρνηση να περάσει τα αυστηρά μέτρα λιτότητας και τις διαρθρωτικές αλλαγές, που επέβαλε κατά τη δεκαετία του 1980 η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού σε μια σειρά από «αναπτυσσόμενες» χώρες και χώρες του Τρίτου Κόσμου. Όπως θα διαπιστώσετε, πέρα από το ότι ο κυνισμός των νέων Μακιαβέλι συναγωνίζεται την επιστημοσύνη τους, αυτά που ζούμε σήμερα εδώ δεν προέκυψαν στην τύχη. Κι αν το γνωρίζουμε ήδη, οπωσδήποτε έχει άλλη βαρύτητα να το ακούμε, απερίφραστα ομολογημένο, από τα πλέον αρμόδια στόματα.

Ακολουθεί το άρθρο του Κρίστιαν Μόρισον που διάβαζαν οι εθνικοί πολιτικοί star μας.

«Οι πολιτικές οικονομικής σταθεροποίησης και διαρθρωτικών αλλαγών μπορεί να προκαλέσουν κοινωνικές ταραχές, ακόμα και να θέσουν σε κίνδυνο την ομαλότητα των χωρών. Στο παρόν Τετράδιο οικονομικής πολιτικής αναλύονται οι πολιτικές συνέπειες αυτών των προγραμμάτων. Όπως προέκυψε από τη συστηματική μελέτη πέντε χωρών και δυο σημαντικών αντιπροσωπευτικών δειγμάτων στη λατινική Αμερική και την Αφρική, το πολιτικό κόστος σε απεργίες, διαδηλώσεις και εξεγέρσεις διαφέρει ανάλογα με τα μέτρα που ελήφθησαν. Πράγματι, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, η επείγουσα κατάσταση που δημιουργήθηκε από τις χρηματοπιστωτικές κρίσεις στις αναπτυσσόμενες χώρες, κρίθηκε ότι μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί με την αποκατάσταση των μακρο-οικονομικών ισορροπιών. Έτσι, οι διαρθρωτικές αναπροσαρμογές περιορίστηκαν σ’ ένα πρόγραμμα σταθερότητας με μοναδικό κριτήριο την ταχύτερη δυνατή μείωση του δημόσιου ελλείμματος. Πολύ σύντομα όμως συνειδητοποιήσαμε πως η σταθεροποίηση δεν είναι αυτοσκοπός. […]

Πράγματι, όπου τέθηκε θέμα διαρθρωτικών αλλαγών, οι διεθνείς οργανισμοί [ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, κ.λπ.] απαίτησαν δραστική μείωση των βασικών δημόσιων δαπανών. Αυτό έκανε αντιδημοφιλείς τις κυβερνήσεις, οι οποίες, σε περίπτωση ταραχών, κατέφυγαν στην καταστολή πολλαπλασιάζοντας το πολιτικό κόστος. […] Η εφαρμογή προγραμμάτων διαρθρωτικών αλλαγών σε δεκάδες χώρες κατά τη δεκαετία του 1980 έδειξε, ότι είχαμε παραμελήσει την πολιτική διάσταση του ζητήματος. Πιεζόμενες από απεργίες, διαδηλώσεις, ακόμα κι εξεγέρσεις, πολλές κυβερνήσεις αναγκάστηκαν να διακόψουν ή να περικόψουν σημαντικά τα προγράμματα αυτά. Έτσι αναγκαστήκαμε να αναγνωρίσουμε, ότι η οικονομική επιτυχία της διαρθρωτικής αναπροσαρμογής εξαρτάται από τη δυνατότητα πολιτικής πραγματοποίησής της. […]

[2] Ως εργαλείο, το κράτος χρησιμοποιεί την καταστολή

Ένα βασικό συμπέρασμα είναι ότι, σύμφωνα με στατιστικές που στηρίζονται στη μελέτη δεκάδων χωρών επί μια δεκαετία, το πολιτικό κόστος διαφοροποιείται ανάλογα με τα μέτρα. Πρόκεται για ένα πολύ σημαντικό συμπέρασμα, διότι σημαίνει πως μπορεί μέσα από τη μελέτη των μέτρων και των αντιδράσεων να εκπονηθεί ένα βέλτιστο πολιτικό πρόγραμμα, δηλαδή ένα πρόγραμμα που θα ελαχιστοποιεί τους κινδύνους. […]

Τα μέτρα που προκαλούν τις περισσότερες διαδηλώσεις, είναι εκείνα που πλήττουν ολόκληρο τον πληθυσμό και έχουν σαν αποτέλεσμα την άνοδο των τιμών, ο,τιδήποτε κι αν την προκαλεί (περικοπές επιδομάτων, αύξηση των έμμεσων φόρων ή υποτίμηση). Έτσι, στη Ζάμπια ο διπλασιασμός της τιμής του αλευριού και του καλαμποκιού το Δεκέμβριο του 1984, εξαιτίας της περικοπής επιδομάτων, προκάλεσε κύμα ταραχών η καταστολή των οποίων καταμέτρησε 15 νεκρούς. Παρόμοια, όταν το 1988 η κυβέρνηση της Νιγηρίας αύξησε την τιμή του πετρελαίου, το οποίο αγόραζαν κυρίως τα φτωχά νοικοκυριά, είχαμε ταραχές με 6 νεκρούς διαδηλωτές. […]

Άλλα μέτρα όμως, όπως οι περικοπές των δημόσιων επενδύσεων, ή των λειτουργικών εξόδων (εκτός των μισθών), δεν προκαλούν σοβαρή αναταραχή. […] Οι περικοπές στις δημόσιες επενδύσεις πλήττουν κυρίως τον τομέα της οικοδομής, που μαστίζεται τότε από πτωχεύσεις και απολύσεις. Όμως αυτός ο τομέας αποτελείται κυρίως από μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, που δεν έχουν μεγάλο πολιτικό βάρος. […] Από την άλλη, οι περικοπές στα λειτουργικά έξοδα του κράτους πλήττουν τους δημοσίους υπαλλήλους, αλλά οι κυβερνήσεις μπορούν να πάρουν την κοινή γνώμη με το μέρος τους αν κινηθούν ευέλικτα παρουσιάζοντας, με τη βοήθεια του Τύπου, αυτά τα μέτρα σαν μέτρα ισονομίας με το επιχείρημα, ότι εφόσον ζητούνται θυσίες από όλο το λαό, οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν γίνεται ν’ αποτελούν εξαίρεση. […]

Το βέβαιο είναι ότι μια κυβέρνηση δεν μπορεί να εφαρμόσει το πρόγραμμα σταθερότητας ενάντια στη θέληση ολόκληρης της κοινής γνώμης.Ένα πρόγραμμα που θα έπληττε εξίσου όλες τις κοινωνικές ομάδες, αποδείχτηκε πολύ πιο δύσκολο να εφαρμοστεί από ένα πρόγραμμα που κάνει διακρίσεις σε βάρος κάποιων κοινωνικών ομάδων ευνοώντας ορισμένες άλλες. Πρέπει λοιπόν η αρμόδια κυβέρνηση να φροντίσει ώστε να πάρει με το μέρος της ένα μέρος του κόσμου, στην ανάγκη φορτώνοντας δυσανάλογα και με πολύ βαριά μέτρα ορισμένες κοινωνικές ομάδες. […]

Η απελευθέρωση των εισαγωγών και το άνοιγμα των επαγγελμάτων − ένα μέτρο στο οποίο επιμένει πάντοτε η Παγκόσμια Τράπεζα − προκαλεί αντίθετες αντιδράσεις, από τις οποίες η κυβέρνηση μπορεί να επωφεληθεί. […] Μπορεί για παράδειγμα να καταργήσει τους δασμούς σε πρώτες ύλες που αγοράζουν όλες οι επιχειρήσεις, ή σε βασικά προϊόντα που δύσκολα μπορούν να προμηθευτούν οι μικρές επιχειρήσεις. Με αυτό τον τρόπο μπορεί να δημιουργήσει γρήγορα συμμάχους, που θα στηρίξουν την πολιτική της απελευθέρωσης και του ανοίγματος. […]

Η κυβέρνηση που καλείται να εφαρμόσει αναδιαρθρωτικά προγάμματα, είναι υποχρεωμένη να πάρει αντιλαϊκά μέτρα. […] Καλώντας σε βοήθεια το ΔΝΤ, μπορεί να επωφεληθεί και σε πολιτικό επίπεδο γιατί θα μπορεί να απαντάει σε όσους αντιδρούν, ότι τα μέτρα προβλέπονται από τη συμφωνία που επέβαλε το ΔΝΤ και είναι υποχρεωμένη να τα πάρει θέλοντας και μη. […]

Καλό είναι τα μέτρα να λαμβάνονται πριν ξεσπάσει κρίση. Υπάρχουν όμως τρόπο αντιμετώπισης του πολιτικού κόστους ακόμη κι αν τα μέτρα λαμβάνονται αφού ξεσπάσει η κρίση. […] Εάν η κυβέρνηση εκλεγεί λίγο πριν ξεσπάσει η κρίση, έχει μπροστά της μια μικρή χρονική περίοδο (4 με 6 μήνες) κατά την οποία η κοινή γνώμη εξακολουθεί να την στηρίζει και κατά την οποία μπορεί να ρίχνει την ευθύνη για τα αντιλαϊκά μέτρα στους προκατόχους της. Σε αυτό το διάστημα, οι συντεχνίες χάνουν προσωρινά τη δύναμή τους και τότε η κυβέρνηση πρέπει να σπεύσει να στρέψει την κοινή γνώμη εναντίον τους. Έπειτα από αυτή την περίοδο χάριτος τα πράγματα δυσκολεύουν τρομερά. Η νέα κυβέρνηση θεωρείται ολοένα και περισσότερο μόνη υπεύθυνη για την κατάσταση κι έτσι αναγκάζεται ν’ αναλάβει αυτή το σύνολο του πολιτικού κόστους της αναδιάρθωσης. […]

Από την πρώτη λοιπόν στιγμή που θ’ ανέβει στην εξουσία, πρέπει να σταματήσει την αισιόδοξη ρητορική και να επιμείνει, ακόμα και υπερβάλλοντας, για τη σοβαρότητα των οικονομικών ανισορροπιών, να υπογραμμίζει τις ευθύνες των προκατόχων της και το ρόλο εξωγενών δυσμενών παραγόντων. […]

Από τους κινδύνους που θα παρουσιαστούν, αυτός των απεργιών είναι ο μικρότερος. Οι απεργίες κινητοποιούν κατά βάση τους μισθωτούς του μοντέρνου τομέα και όχι τις πιο φτωχές κοινωνικές τάξεις. Με τις κατάλληλες παραχωρήσεις, η κυβέρνηση μπορεί να τις τελειώσει.[…] Παρολαυτά οι απεργίες μπορεί να ευνοήσουν το ξέσπασμα διαδηλώσεων. Ειδικά οι απεργίες των εκπαιδευτικών, αν και καθεαυτές δεν αποτελούν πρόβλημα για τις κυβερνήσεις, γίνονται έμμεσα επικίνδυνες επειδή απελευθερώνουν μια ανεξέλεγκτη μάζα μαθητικής και φοιτητικής νεολαίας, η οποία μπορεί να κατέβει σε διαδηλώσεις και σε αυτή την περίπτωση η καταστολή μπορεί εύκολα να έχει δραματικές συνέπειες.

[…] Οι περικοπές στο στενό και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ένα από τα κυριότερα μέτρα των προγραμμάτων σταθεροποίησης, δεν είναι τόσο επικίνδυνες πολιτικά όσο η άνοδος των τιμών στα είδη κατανάλωσης. Προκαλούν απεργίες μάλλον παρά διαδηλώσεις, πλήττουν περισσότερο τις μεσαίες τάξεις παρά τα φτωχότερα στρώματα και σε κάθε περίπτωση η κυβέρνηση μπορεί να αποτανθεί στον πραγματισμό των δημοσίων υπαλλήλων. Μπορεί για παράδειγμα να τους εξηγήσει, ότι εφόσον το ΔΝΤ επιβάλλει περικοπές κατά 20% στο δημόσιο, το μόνο που απομένει είναι είτε να μειωθούν οι μισθοί, είτε να γίνουν απολύσεις, και η ίδια προτιμάει να κάνει το πρώτο προς όφελος του συνόλου των υπαλλήλων. Η εμπειρία μας από τις περισσότερες αφρικανικές κυβερνήσεις δείχνει, πως αυτό το επιχείρημα εισακούγεται. […]

Μια από τις βασικές περικοπές αφορά στα λειτουργικά έξοδα των σχολείων και των πανεπιστημίων. Είναι πολύ προτιμότερη επιλογή από μια δραστική μείωση του αριθμού των μαθητών και των σπουδαστών. Οι οικογένειες θα αντιδράσουν βίαια στο ενδεχόμενο να αποκλειστούν τα παιδιά τους από την εκπαίδευση. Δεν θα αντιδράσουν όμως σε μια σταδιακή υποβάθμιση της ποιότητας της εκπαίδευσης. Έτσι σιγά-σιγά θα δεχτούν να πληρώνουν κάποιο ποσόν για να σπουδάζουν τα παιδιά, ή να περικοπεί κάποια εκπαιδευτική δραστηριότητα. Αυτή η υποβάθμιση όμως πρέπει να γίνει βήμα προς βήμα, σε ένα σχολείο αρχικά και όχι στο γειτονικό σχολείο, ώστε να αποφευχθεί μια γενικευμένη αντίδραση του πληθυσμού. […]

Τίποτα δεν είναι πιο επικίνδυνο πολιτικά από τη λήψη συνολικών μέτρων για την αντιμετώπιση ενός μακρο-οικονομικού προβλήματος. Αν λοιπόν θέλουμε να μειώσουμε τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, πρέπει να τους μειώσουμε πρώτα σε έναν ορισμένο τομέα, να ψαλλιδίσουμε την ονομαστική αξία τους σε έναν άλλο κι ακόμα και ν’ αυξήσουμε τους μισθούς σε κάποιον τομέα που είναι κρίσιμος από πολιτική άποψη. Το ίδιο και με τα επιδόματα. Δεν τα κόβουμε όλα μαζί. Πρέπει να φροντίζουμε απεριόριστα τις λεπτομέρειες: αν π.χ. τα φτωχά νοικοκυριά καταναλώνουν μόνο τη ζάχαρη σε μορφή σκόνης, μπορούμε ν’ αυξήσουμε την τιμή της ζάχαρης σε κύβους. […]

Σημαντικό είναι το συμπέρασμα που λέει, ότι μια κυβέρνηση αποτυχαίνει για δυο λόγους: είτε επειδή εμπιστεύεται την υλοποίηση του προγράμματος σταθεροποίησης και διαρθρωτικών αλλαγών σε τεχνοκράτες, που παραμελούν το πολιτικό κόστος∙ είτε επειδή την εμπιστεύεται αποκλειστικά στους αρμόδιους πολιτικούς, που ενδιαφέρονται για το στενό πολιτικό κόστος. […]

Για να έχει μια κυβέρνηση το περιθώριο ώστε να κάνει τους πολιτικούς ελιγμούς που απαιτεί ένα πρόγραμμα αναδιάρθρωσης, πρέπει να στηρίζεται από ένα ή δυο μεγάλα κόμματα και όχι από μια συμμαχία μικρών κομμάτων. Γι’ αυτό χρειάζεται ένα κατάλληλο εκλογικό σύστημα, με πολλές μονοεδρικές εκλογικές περιφέρειες. Άλλα μέτρα προς αυτή την κατεύθυνση ενίσχυσης της εκτελεστικής εξουσίας είναι αυτά που νομοθετηθούν προσωρινές ειδικές εξουσίες, ή τον εκ των υστέρων έλεγχο από τη δικαστική εξουσία ώστε να μην μπορούν οι δικαστές να ελέγχουν εκ των προτέρων την εφαρμογή ενός προγράμματος. Το δημοψήφισμα είναι ένα αποτελεσματικό όπλο στα χέρια μιας κυβέρνησης όταν έχει αυτή την πρωτοβουλία των κινήσεων. Μπορεί να καταφεύγει σε δημοψήφισμα, ώστε να εγκριθεί ένα συγκεκριμένο μέτρο της και να θέσει εκτός μάχης μια συμμαχία αντιφρονούντων. Επιπλέον, όταν κάποια μέτρα προκαλέσουν ένα αυξανόμενο κύμα ταραχών και καταστολής, τότε η προκήρυξη δημοψηφίσματος μπορεί να ηρεμήσει το πολιτικό παιχνίδι και να βοηθήσει στην αποκατάσταση της τάξης αποφορτίζοντας την πίεση των διαδηλωτών. […]

Εξίσου βοηθάει το μοίρασμα των ρόλων μεταξύ των διεθνών οργανισμών − οι οποίοι αναλαμβάνουν το ρόλο να υπενθυμίζουν τις σκληρές υποχρεώσεις του προγράμματος αναδιάρθρωσης − και μιας σειράς χωρών, που θα παίζουν το ρόλο χορηγών και θα παρέχουν κάποια βοήθεια όταν ορισμένα πολύ σκληρά μέτρα γίνονται πολύ επικίνδυνα.[…]»

Το παραπάνω σίγουρα είχε χρόνο ο Χρυσαυγίδης μας να το διαβάσει. 

Λοιπόν, επειδή όπως φαίνεται όλοι είμαστε πιόνια, ένας είναι ο τρόπος που μπορούμε να προχωρήσουμε: να κάνουμε το ακριβώς αντίθετο που μας λένε οι πολιτικοί, να πιστέψουμε στο ακριβώς αντίθετο από αυτά που λένε στα ΜΜΕ. Να βάλουμε τέλος στη ρομποτική καθημερινότητά μας.

Καυλώστε επιτέλους γιατί μας έχουν πάρει στο γαμήσι!