17 Φεβρουαρίου 2012

Ρουφιάνεψε Ελεύθερα

Κάποτε φορούσαν και κουκούλες για να ρουφιανέψουν...

Σήμερα, βλέπετε, στη δημοκρατική κοινωνία που ζούμε και πάνω από όλα σε μια κοινωνία με ελευθερία λόγου και έκφρασης δε την χρειάζεσαι την κουκούλα...

Να ΄ναι καλά η ελληνική αστυνομία που ζητά και τη βοήθεια μας.'Οχι μόνο δημοσιεύουν πρόσωπα συλληφθέντων αλλά και φωτογραφίες ζητώντας να βοηθήσουμε στη σύλληψή τους. Και μαζί με αυτούς τα καθεστωτικά μέσα τα αναδημοσιεύουν με κάθε ευκαιρία...

Επηρεαζόμενοι και μεις από το πνεύμα της ΕΛ.ΑΣ θα μπούμε στη διαδικασία να δημοσιεύσουμε τα πρόσωπα όσων έχουν αποπειραθεί και έχουν πραγματοποιήσει βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη κατά συρροή, σε βάρος της κοινωνίας.









14 Φεβρουαρίου 2012

O παραμορφωτικός φακός των ΜΜΕ

Αναδημοσίευση από το blog Μόλις Ξύπνησα

Η χθεσινή μέρα ήταν μια ήττα της αστικής δημοκρατίας από πολλές πλευρές. Δεν θα σταθώ στο γεγονός πως μία κυβέρνηση έχει διορίσει έναν τραπεζίτη πρωθυπουργό χωρίς να τον έχει εκλέξει ο λαός. Ούτε πως το κόμμα που έχει διορίσει αυτόν τον πρωθυπουργό έχει χάσει ήδη την κοινοβουλευτική πλειοψηφία (αρχή της δεδηλωμένης) και παρόλα αυτά κυβερνά.

Όμως δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια στο γεγονός πως από την αρχή της πάνδημης διαμαρτυρίας τον περασμένο Μάιο, χθες, οι πολίτες επέλεξαν ως προστάτες τους όχι αυτούς που πληρώνουν για να το κάνουν και είναι θεσμικά κατοχυρωμένος ο ρόλος τους, αλλά τους αναρχικούς. Ούτε να μην ανοιγοκλείνω έκπληκτος τα μάτια όταν βλέπω και διαβάζω πως αυτό που έμεινε από τη χθεσινή μεγαλειώδη συγκέντρωση του πλήθους είναι οι στάχτες κτηρίων και τραπεζών.

Ας γίνω πιο συγκεκριμένος. Χθες το μεσημέρι, σε αντίθεση με όλες τις δεκάδες συγκεντρώσεις που έγιναν τους τελευταίους 10 μήνες, ο κόσμος δεν μαζεύτηκε στο Σύνταγμα δυο ώρες μετά το κάλεσμα. Ενώ άλλες φορές το κάλεσμα ήταν στις 5 κι οι περισσότεροι έρχονταν από τις 6μισι και μετά, είχε συμβεί το μοναδικό να είναι γεμάτο κόσμο ήδη από τις 5 παρά. Στις 5μισι δεν έπεφτε καρφίτσα ούτε στο Σύνταγμα, ούτε στους γύρω δρόμους ενώ ήδη υπήρχαν και κάποιες χιλιάδες κόσμου του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια και στην Ακρόπολη και συνεχώς κατέφθανε κόσμος τόσο από την Ομόνοια, όσο και από τους σταθμούς του Μετρό Μοναστηράκι και Ακρόπολη (ένα ακόμα πεντακάθαρο σημάδι πως η κυβέρνηση φοβόταν την λαϊκή αντίδραση και ήθελε απεγνωσμένα να δυσκολέψει την πρόσβαση του κόσμου ήταν πως ενώ είχε ήδη κλείσει τους σταθμούς Μετρό Σύνταγμα, Πανεπιστήμιο και Ευαγγελισμός, μετά από εντολές έκλεισε αδικαιολόγητα και το Μετρό Ακρόπολη ώστε η πρόσβαση να γίνει ακόμα δυσκολότερη!).



13 Φεβρουαρίου 2012

Οδοιπορικό 12ης Φλεβάρη

Τελευταία όπως θα έχετε παρατηρήσει η παραγωγή δικών μας άρθρων τείνει ασυμπτωτικά προς το μηδέν. Διάφοροι παράγοντες μας απομακρύνουν από την πένα, την οποία όμως, σταδιακά ελπίζουμε να ανακτήσουμε. Λαμπερή εξαίρεση αποτελεί η σημερινή ημέρα, επακόλουθο της χθεσινής διαδήλωσης!
Κρίνουμε σκόπιμο να προσθέσουμε τη δική μας άποψη κ πινελιά σχετικά με τα γεγονότα, τα οποία έλαβαν χώρα πέριξ της πλατείας Συντάγματος καταθέτωντας την προσωπική μας εμπειρία από τις πέντε το απόγευμα έως τα μεσάνυχτα.

Κέρδισε το μνημόνιο - κερδίζουμε τις συνειδήσεις μας


Μπορεί ο κόσμος χθες #12fgr να μην κατάφερε να ανατρέψει τη νομοθέτηση της καταδίκη μας, αλλά το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν έχουν «χαθεί» τα πάντα.

Είναι η πρώτη φορά στο χώρο της δουλειάς μου, που συνάδελφοι δηλώνουν ανοιχτά αηδιασμένοι από τους «κράτος» (σε εισαγωγικά το κράτος γιατί δεν αντιπροσωπεύει πλέον κανέναν). Εκφράζουν ανοιχτά ότι έχουμε χουντική κυβέρνηση, που κρύβεται πίσω από τα ασφυξιογόνα και τις κρότου λάμψης για «το συμφέρον» μας. Ο κόσμος ήταν εκεί, εισέπνεε τα χημικά τους αλλά δεν έκανε πίσω. Ήταν εκεί και δυνάμωνε τη συνείδησή του, τη σκέψη του, την αποστροφή του και την αηδία του προς τις ψευδαισθήσεις τις αυταπάτες και την αδιαφορία που ζούσαμε για χρόνια.

Εκεί γνωρίσαμε θαυμάσιους ανθρώπους, που σε κρατούσαν, σου έλεγαν να μην φοβάσαι, σου τραγουδούσαν Ξυλούρη και όλα αυτά την ώρα που έπεφταν γύρω σου τα χημικά, (πάντοτε για το καλό σου).

Χαρακτηριστικό της κινητοποίησης στην Αθήνα, εκτός από την πρωτοφανή μαζικότητα ήταν και η αποφασιστικότητα των εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών να παραμείνουν στους δρόμους - παρότι αυτοί είχαν μετατραπεί σε θαλάμους αερίων - και να επιστρέψουν στην πλατεία Συντάγματος.Όλοι οι δρόμοι γύρω από το Σύνταγμα: η Αμαλίας, η Ερμού, η Μητροπόλεως, η Καραγιώργη Σερβίας, η Σταδίου, η Ακαδημίας, η Πανεπιστημίου και η Ομόνοια ήταν πλημμυρισμένοι μέχρι αργά το βράδυ από πλήθος διαδηλωτών.

Όλοι όσοι βρεθήκαμε στο Σύνταγμα και σε κάθε πλατεία, όσοι δεν μπόρεσαν να έρθουν, όσοι επιθυμούσαν να είναι εκεί, αρχίζουμε και μαθαίνουμε ότι την κουκούλα του δωσιλογισμού τη φορούν τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης και οι τρομοκράτες στη Βουλή που θέτουν διλήμματα «μνημόνιο ή καταστροφή». Ποντάρουν στο ότι όλοι είναι ηλίθιοι, εύκολα χειραγωγούμαστε, και ότι θα παραμείνουμε για πάντα έτσι.

Αυτό που δεν έχουν καταλάβει είναι ότι αυτούς τους τύπους, τους άβουλος, τους γλοιώδεις τους έχουν γύρω τους, τους τάζουν και εκείνοι ανοίγουν το στόμα. Οι υπόλοιποι ανοίγουμε τα μάτια μας και βλέπουμε ότι υπάρχει ένας κόσμος ψύχραιμος και αποφασισμένος να μην επιτρέψει να καταστραφεί η ζωή του. Ένας κόσμος πράος στην αποφασιστικότητά του και ψύχραιμος στην απόφασή του. Και θα πρέπε να τρέμουν όλοι οι αμνήμονες των μνημονίων αυτήν ακριβώς τη δύναμη που αποκαλύφθηκε χτες.

Μπορεί να μην τα καταφέραμε χθες, αλλά δυναμώνουμε τις συνειδήσεις μας.


Σκέφτομαι άρα υπάρχω
Εάν η εμπειρία μας, καθιστά αυτό που είμαστε
Τότε είμαι ο θάνατος ενός τρίχρονου παιδιού
Είμαι ένας έφηβος εξεγερμένος
Είμαι το λάθος που κάνω ξανά και ξανά
Είμαι η πίστη που έκανε ένα άλμα
Είμαι η προσκόλληση σε έναν ατέρμονο στόχο
Είμαι η λογική που επεξεργάζεται ο νους μου
Είμαι οι άνθρωποι που έχουν μείνει πίσω
Είμαι η θηλιά στην παγίδα της ανθρωπότητας
Είμαι η αλαζονεία που έπρεπε να μάθω
Είμαι η σοφία που συνεχίζει να καίει
Είμαι η αγάπη που τεμάχισε τη σπονδυλική μου στήλη
Είμαι η ενέργεια που χάνεται μέσα στο χρόνο
Είμαι οι αναμνήσεις που διεισδυουν στον ύπνο μου
Είμαι ανοιχτός, στα μάτια μου
Η άγνοιά μου έχει σαπίσει.

Απόσπασμα από ποίημα του Alex Fletcher

10 Φεβρουαρίου 2012

Πάμε γερά

Οι εικόνες που ακολουθούν αν και θα έπρεπε να μας κάνουν να γελάμε, μάλλον λένε τόσο πολύ την αλήθεια που μόνο κλάματα προκαλούν.

1 Φεβρουαρίου 2012

Υπέγραψαν πάλι στη ζούλα

Η ΠΑΣΟΚάρα όνειρο, μάζι με τους εμετικούς φίλους τους στη ΝΔ και το ΛΑΟΣ κάνουν ότι μπορούν για να μας σώσουν. Αυτή τη φορά να μας σώσουν από το τέρας που λέγεται Ίντερνετ, την ελευθερία του λόγου, την ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Επιτέλους, πότε θα γίνουμε ρομποτάκια να σωθούμε?