Ο αγώνας είναι ταξικός μόνο αν αντεπιτεθούμε

…ως τότε είναι «κυνήγι μαγισσών» 

 Κάθε μέρα που περνάει κάποιοι εκατοντάδες εργαζόμενοι απολύονται, κάποιοι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι δεν καταφέρνουν να βρουν δουλειά, κάποιοι εκατοντάδες εισάγονται στα άθλια νοσοκομεία τις χώρας μας, κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες πηγαίνουν στα υποβαθμισμένα και υπο-χρηματοδοτούμενα σχολεία και πανεπιστήμια και μερικές εκατομμύρια αδιαφορούν για τα παραπάνω.

 Μια εποχή κρίσης συνιστά περίοδο ματαιωμένων ελπίδων, ματαιωμένων ζωών. Θέλουμε να πάμε στο πανεπιστήμιο, αλλά είναι πολύ ακριβό. Χρειαζόμαστε καλή υγειονομική περίθαλψη, αλλά δεν έχουμε την οικονομική δυνατότητα για κάτι τέτοιο. Χρειαζόμαστε σπίτια, και βλέπουμε σπίτια να μένουν άδεια, αλλά δεν είναι για μας.

 Όσον αφορά τα εκατομμύρια των ανθρώπων που πεθαίνουν από την πείνα: θέλουμε να φάμε και ενώ βλέπουμε ότι υπάρχει αφθονία τροφίμων για όλους, κάτι στέκεται ανάμεσα σε μας και τα τρόφιμα – το χρήμα, ή η έλλειψή του.

 Κι έτσι λοιπόν οργιζόμαστε. Και οργιζόμαστε περισσότερο γιατί δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με την οργή μας και πώς να τη διαχειριστούμε ώστε να αλλάξουμε τον κόσμο. Οργιζόμαστε ενάντια στην κυβέρνηση, αλλά ξέρουμε πως δεν πρόκειται να βρούμε κάποια απάντηση εκεί.

 Μέσα σε όλα αυτά έχουμε και την «κοινή» γνώμη να εναντιώνεται στους μετανάστες, λες και η δική τους μοίρα έρχεται σε αντιδιαστολή με τη δική μας, λες και οι δουλειές που χάνουμε έρχονται να τις καλύψουν αυτοί, λες και είναι από φύση κακοποιοί και εγκληματίες.

 Μια μικρή ιστορία ενός μετανάστη

 Πριν από λίγο καιρό βρέθηκα για δουλειά στη Γερμανία, και εκεί γνώρισα ένα Αφρικανό ταξιτζή με σπαστά ελληνικά ξεκινήσαμε κουβέντα. «Έχω κάνει στην Αθήνα για μερικά χρόνια, κατάφερα να έρθω εδώ, να βρω δουλειά και να ζήσω με αξιοπρέπεια την οικογένειά μου» μου είπε. Εκείνη την ώρα σκεφτόμουν ότι αν παρέμενε στο λάκκο του «πολιτισμού» θα έτρεχε να ξεφύγει από τα μαχαίρια των χρυσαυγητών, από τα κρατητήρια των μπάτσων και την αποδοκιμασία των ορθόδοξων παπάδων και συμπολιτών μας.

 Η κουβέντα συνεχίστηκε και ρωτούσε να μάθει τι γίνεται στη χώρα μας. Με ευχαρίστησε στο τέλος της διαδρομής και μου ευχήθηκε …ειρήνη! Μόνον τότε κατάλαβα ότι του παρουσίασα μια κατάσταση πολεμική, με ολίγους ανόητους να τα βάζουν με τους μπάτσους και τα αφεντικά τους, με κάποιους άλλους να περιμένουν νομοτελειακά να πέσει ο Καπιταλισμός και κάποιους τρίτους να αδιαφορούν.

 Μια ιστορία ενός άλλου μετανάστη

 Στις 14 Μαΐου ένας 21χρονος μετανάστης από το Μπαγκλαντές δέχθηκε τουλάχιστον 10 μαχαιριές από δύο φασίστες και λίγο αργότερα υπέκυψε. Οι εγκληματίες της γνωστής νεοναζιστικής συμμορίας εδώ και δύο νύχτες μπουκάρουν σε σπίτια μεταναστών, σπάνε τα μαγαζιά τους και ξυλοκοπούν όποιον βλέπουν στο δρόμο τους.

Την Τρίτη το βράδυ δεκάδες μηχανές της Δίας μαζί με διμοιρίες ΜΑΤ άνοιγε το δρόμο στους θρασύδειλους φασίστες στην Αχαρνών και τα γύρω στενά για να επιτίθενται τα καθάρματα σε ανύποπτους μετανάστες. Στα σχολεία οι παρατρεχάμενοι οπαδοί του Μιχαλολιάκου έβριζαν χυδαία τις μαθήτριες και τους μικρούς μαθητές από οικογένειες μεταναστών προκαλώντας τον τρόμο στα μικρά παιδιά.

 …και κάποιοι νεκροί από την κυβερνητική βία

 Ήδη υπάρχουν νεκροί. Νεκροί από τις περικοπές στα νοσοκομεία που αδίστακτα έχουν επιβάλλει οι χρυσοκάνθαροι υπουργοί που κυβερνούν τη χώρα (το «πόθεν έσχες» που υποχρεώνονται να καταθέτουν κάθε χρόνο αποκαλύπτει την παρόδια που μας ταΐζουν). Νεκροί ήδη υπάρχουν από την αύξηση των αυτοκτονιών που φέρνει η ανεργία από τη γενίκευση της φτώχειας. Το αίμα όλων αυτών ζητά δικαίωση και κάποια στιγμή, όταν σταματήσει το κυνήγι των μαγισσών, αυτοί που κυβερνούν θα κληθούν να λογοδοτήσουν.

Έλα να πάρεις το ελάχιστο, πριν ανοίξεις τα μάτια σου...

Μερικά λόγια είναι δανεισμένα από

John Holloway

ΕΙΝΕΠ Γενικού Νοσοκομείου Νίκαιας

ΒΒ

3:53