6 Απριλίου 2012

Ένας ακόμα νεκρός στον πόλεμο των τραπεζών δεν είναι πια είδηση

Είναι χιλιάδες οι νεκροί, αλλά σταμάτησαν την καταμέτρηση. Ίσως είναι καλύτερα έτσι. Οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί.

Μου το είπαν οι κόρες μου. Ήξεραν τα παιδιά του, ήταν γνωστός άνθρωπος των οικοδομικών εργασιών.

Μου τόπε και η μάνα μου. Τόπαν και δυο παιδιά σ' ένα φίλο μου.


ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΠΑΝ ΟΙ "ΕΙΔΗΣΕΙΣ".
Το πιο πιθανό είναι να μην είναι πια είδηση για αυτούς, που γράφουν πόσα κρουαζιερόπλοια μπαίνουν στο λιμάνι, που τους νοιάζουν τα έργα και τις μέρες των κρατούντων (δίχως τη λεηλασία και τη διακίνηση ναρκωτικών), που ενδιαφέρονται για το ποιος είναι υποψήφιος με ποιον ή για τον κωμικοτραγικό καβγά των Νικολάδων στο Λιθόστρωτο. Ίσως, και να παράπεσε η είδηση, δηλ. ο θάνατος, και να τους αδικώ. Όταν ο θάνατος γίνεται "είδηση" και όχι "βίωση", τότε είμαστε κι εμείς νεκροί.

Κρεμάστηκε. Αφού είχε διαλυθεί οικονομικά, κοινωνικά και οικογενειακά. Κρεμάστηκε από ένα σχοινί, καμωμένο από χρέη, σκοτάδι, απελπισία.

Παίζει ρόλο στην αποσιώπηση πως είχε έρθει από την Αλβανία;

Καλά κάνετε και δεν μετράτε πια τους νεκρούς. Όντας νεκροί οι ίδιοι.

Ίσως να έχουν υιοθετήσει την άποψη κάποιου κ. Μπεγλίτη : «Το αν είχε χρέη ή δεν είχε είχε χρέη, το αν τα έφαγαν τα παιδιά του ή τα έφαγε ο ίδιος, σεβασμός σ’αυτές τις περιπτώσεις…». Όπου "σεβασμός", για αυτόν τον άγνωστο σε μένα κύριο, σημαίνει σιωπή, προσπέρασμα, αδιαφορία.

Δεν υπάρχουν σχόλια: