Αν οι μακροοικονομικοί δείκτες λένε την αλήθεια, τότε η Γουατεμάλα είναι μια χώρα που καλπάζει προς την ευημερία. Με πληθυσμό και έκταση περίπου όσο και η Ελλάδα, η Γουατεμάλα είναι στα χαρτιά μια από τις πιο σταθερές και αναπτυσσόμενες οικονομίες της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής. Ο πληθωρισμός της είναι ελάχιστος, η νομισματική της ισοτιμία συνεχώς σταθερή, η ανεργία βρίσκεται κάτω απ’ το 3% και οι εξαγωγές της ανθίζουν.
Είναι η 4η χώρα στον κόσμο σε εξαγωγές ζάχαρης, ενώ στις πρώτες θέσεις βρίσκονται και οι εξαγωγές μπανάνας και καφέ. Η χώρα εξάγει επίσης φρέσκα λαχανικά, γαλακτοκομικά στην Ευρώπη, κρέας, γαρίδες, καουτσούκ, ηλιακή ενέργεια και βιοκαύσιμα. Μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου βρίσκονται στην περιοχή Πετέν, όλα εκμεταλλεύσιμα από τον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος παράγει το 85% του Α.Ε.Π. της Γουατεμάλα.
Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του Δ.Ν.Τ., Φερνάντο Ντελγάδο: «Η Γουατεμάλα έχει κάνει ρεκόρ. Παρουσιάζει ένα ιστορικό συμμόρφωσης και εκπλήρωσης υποχρεώσεων ιδιαίτερα ικανοποιητικό. Έχει επιδείξει αξιέπαινη φορολογική πολιτική και έχει επιτύχει σε όλα τα επίπεδα με τον πιο ικανοποιητικό τρόπο!». Από το 1981, η Γουατεμάλα μαζί με τον Παναμά, εμφανίζουν τη μεγαλύτερη αύξηση στην ανάπτυξη στην Κ. Αμερική (1,3%). Μάλιστα, τα τελευταία εφτά χρόνια, ο μέσος όρος της οικονομικής ανάπτυξης της Γουατεμάλα φτάνει το 4%, ένα εντυπωσιακό ποσοστό που θα ζήλευαν πολλές ανεπτυγμένες χώρες. (Όλα φανταστικά μέχρι εδώ)
Από το 1981 είχαν ξεκινήσει ανεπίσημα και οι σχέσεις της Γουατεμάλα με το Δ.Ν.Τ., όταν η δικτατορική κυβέρνηση του Romeo Lucas Garcia υπέγραψε το Σύμφωνο Οικονομικής Σταθερότητας. Το 1984, η αιμοσταγής δικτατορία προχωρά επίσημα σε συμφωνία με το Δ.Ν.Τ., ξεκινώντας μια άγρια οικονομική πολιτική, η οποία συνεχίστηκε από όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις, στρατιωτικές ή δημοκρατικές. Μέσα σε σκάνδαλα διαφθοράς για τα οποία ποτέ κανείς δεν τιμωρήθηκε, οι κρατικές επιχειρήσεις ιδιωτικοποιήθηκαν, οι φυσικοί πόροι πουλήθηκαν σε ξένες πολυεθνικές, το κράτος συρρικνώθηκε, οι μισθοί και τα εργασιακά δικαιώματα περικόπηκαν (σας θυμίζει κάποια άλλη χώρα?).
Για ένα διάστημα, οι κάτοικοι της Γουατεμάλα είχαν αρχίσει και πάλι να κάνουν όνειρα για μια καλύτερη ζωή, τον Ιανουάριο του 1986. Ο νεοεκλεγείς χριστιανοδημοκράτης Πρόεδρος Vinicio Cerezo είχε υποσχεθεί στην προεκλογική του εκστρατεία ότι «θα βάλει τάξη στο σπίτι» και ότι θα εκπληρώσει το χρέος του προς τις ασθενέστερες κοινωνικά τάξεις που ζουν στην εξαθλίωση (μήπως είναι μέντορας του ΓΑΠ?).
Οι Χριστιανοδημοκράτες όμως, εγκαθίδρυσαν τη συνεχή εξάρτηση της χώρας από Διεθνείς Χρηματοπιστωτικούς Οργανισμούς και κυρίως από το Δ.Ν.Τ., ενώ δεν τήρησαν τις υποσχέσεις τους και εφάρμοσαν μια πολιτική αυστηρής νομισματικής λιτότητας, η οποία «τιμώρησε σκληρά» τη μεσαία και τη χαμηλή κοινωνικά τάξη, δηλ. το μεγαλύτερο μέρος του λαού. Χαρακτηριστικό αυτής της πολιτικής ήταν η ενίσχυση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και των εξαγωγών, με σκοπό τη νομισματική σταθερότητα, τον έλεγχο του πληθωρισμού και τη μείωση του ελλείμματος. Παράλληλα, σημειώθηκε αύξηση των τιμών και δραματική μείωση των μισθών και των επιδομάτων. Αξίζει να σημειώσουμε ότι η πρώτη εταιρεία που ιδιωτικοποιήθηκε ήταν η Aerolineas de Guatemala(AVIATECA), που αμέσως το επόμενο έτος παρουσίασε σημαντικότατο πλεόνασμα (λέτε να εμφανίσει πλεόνασμα και η Ολυμπιακή, τη ευτυχία!!!).
Το 1991 Πρόεδρος της κυβέρνησης αναλαμβάνει, ο Jorge Serrano Elías, ο οποίος κατά την ομιλία ανάληψης της εξουσίας υπόσχεται να «δώσει μια γρήγορη θεραπεία στα δομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία της Γουατεμάλα» (ο μέντορας του Σαμαρά). Ανήγγειλε ότι κύριος στόχος της Κυβέρνησης ήταν μια οικονομική ανάπτυξη, η οποία θα είχε κοινωνικά αποτελέσματα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Θα επιδίωκε τη νομισματική σταθερότητα, την τόνωση των μισθών και θα διευκόλυνε την πρόσβαση στη γη και την ιδιοκτησία για τους ασθενέστερους οικονομικά πολίτες της κοινωνίας, δια μέσου ενός προγράμματος πιστώσεων από ιδιωτικές τράπεζες (ααα, εκεί χάθηκε το μαγικό ραβδάκι του Καραμανλή!).
Και πάλι οι ελπίδες διαψεύστηκαν. Ο Serrano και τα κυβερνητικά στελέχη του άρχισαν να εφαρμόζουν αντιλαϊκές και φιλοεπιχειρηματικές οικονομικές πολιτικές, όπως μαζικές απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, απελευθέρωση των τιμών και μείωση δημοσίων δαπανών. Ψαλιδίστηκαν τα εργατικά δικαιώματα για αύξηση της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας, ενώ η οικονομική βοήθεια από το εξωτερικό προωθήθηκε στον τομέα των Επιχειρήσεων. Οι συνδικαλιστικές και κοινωνικές οργανώσεις υποστήριξαν ότι τα μέτρα που πάρθηκαν είναι μακροοικονομικά και ευνοούν καθαρά τους επιχειρηματίες, ενώ ο λαός βουλιάζει όλο και περισσότερο στη μιζέρια (ευτυχώς εμείς εδώ δεν μιζεριάζουμε, έχουμε τον Big Brother και τις μεσημεριανές εκπομπές). Την ίδια περίοδο, οι τιμές των βασικών τροφίμων εκτινάχτηκαν στα ύψη.
Το Α.Ε.Π., στις αρχές της δεκαετίας του ’90 παρουσίασε μικρή αύξηση, όμως το κατά κεφαλήν Α.Ε.Π. ήταν σχεδόν…τίποτα! (1992: Γενικό Α.Ε.Π.: 3,552, Α.Ε.Π. ανά κάτοικο: 0,1). Το εξωτερικό χρέος που το 1981 ήταν 1,3 δις δολ., δέκα χρόνια μετά, και παρά το ότι η χώρα ακολουθούσε την πολιτική του Δ.Ν.Τ., έφτασε τα 2,9 δις δολ. (Εντάξει, θα τον πιάσουμε και αυτόν τον στόχο)! Ο Πρόεδρος Serrano αναγκάζεται να παραιτηθεί μετά από ένα μεγάλο κύμα διαδηλώσεων, διαμαρτυριών και καταστολής. Αναλαμβάνει ο Ramiro de Leon Carpio, Πρόεδρος υπηρεσιακής κυβέρνησης, ο οποίος με την προτροπή του Δ.Ν.Τ. και της Παγκόσμιας Τράπεζας, υπογράφει νέα αντιλαϊκά μέτρα.
Όλα αυτά τα χρόνια, ήδη από την ανατροπή της κυβέρνησης του μεταρρυθμιστή Προέδρου Jacobo Arbenz το 1960, κατόπιν πραξικοπήματος οργανωμένου από τις Η.Π.Α., η χώρα μαστίζεται από έναν 36ετή εμφύλιο πόλεμο. Αμέσως μετά τον τερματισμό του Εμφυλίου, το 1996, υπογράφεται η Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου (Tratado de Libre Comercio), η οποία έχει ως αποτέλεσμα την άνοδο των τιμών βασικών αγαθών, ενώ παράλληλα ακριβαίνει και ο σπόρος για τους μικροκαλλιεργητές. Ιδιωτικοπιούνται οι φυσικοί πόροι της χώρας και δημιουργούνται μεταλλεία που καταστρέφουν τα δάση και μολύνουν τη γη και το νερό. Υπογράφεται ακόμα η Συμφωνία Plan Puebla-Panamá, σύμφωνα με την οποία κατασκευάζονται δρόμοι και γέφυρες για την μεταφορά πρώτων υλών και προϊόντων προς τις ΗΠΑ. Κατασκευάζονται επίσης υδροηλεκτρικά εργοστάσια σε όλη την Κ. Αμερική, που πλημμυρίζουν τη λιγοστή γη των φτωχών μικροκαλλιεργητών.
Το 2008, δια μέσω υποσχέσεων προς τη φτωχή πλειοψηφία, κερδίζει τις εκλογές ο σοσιαλοδημοκράτης Álvaro Colom (είναι και αυτός μέλος της Σοσιαλιστική Διεθνής?) του Κόμματος της Εθνικής Ενότητας για την Ελπίδα (UNE), ο οποίος συνεχίζει να κυβερνά τη χώρα μέχρι σήμερα.
Τα 3 χρόνια της μέχρι τώρα διακυβέρνησής του, οι τιμές των βασικών τροφίμων παρουσίασαν αύξηση κατά 83%, ενώ δεν υπήρξε καμία αύξηση στους μισθούς. Το Αγροτικό Επιμελητήριο και ο επιχειρηματικός τομέας πέτυχαν το πάγωμα των μισθών, την εφαρμογή μερικής απασχόλησης και ελαστικοποίηση της εργασίας, αλλά και τη μείωση των μισθών των γυναικών. Και πάλι, τίποτα δεν άλλαξε για το φτωχότερο πληθυσμό, παρά μόνο προς το χειρότερο.
Όπως, μέσα σ’ αυτή την ευημερία των οικονομικών δεικτών, ανακοινώνει το Κέντρο Εθνικών Οικονομικών Ερευνών της Γουατεμάλα (CIEN): «Αν η χώρα συνεχίσει έτσι, θα χρειαστούν 100 χρόνια για να διπλασιαστεί το επίπεδο ζωής των κατοίκων».
...και στα δικά μας
Πηγή: Εξάντας, Ντοκυμαντέρ στον Κόσμο
Είναι η 4η χώρα στον κόσμο σε εξαγωγές ζάχαρης, ενώ στις πρώτες θέσεις βρίσκονται και οι εξαγωγές μπανάνας και καφέ. Η χώρα εξάγει επίσης φρέσκα λαχανικά, γαλακτοκομικά στην Ευρώπη, κρέας, γαρίδες, καουτσούκ, ηλιακή ενέργεια και βιοκαύσιμα. Μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου βρίσκονται στην περιοχή Πετέν, όλα εκμεταλλεύσιμα από τον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος παράγει το 85% του Α.Ε.Π. της Γουατεμάλα.
Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του Δ.Ν.Τ., Φερνάντο Ντελγάδο: «Η Γουατεμάλα έχει κάνει ρεκόρ. Παρουσιάζει ένα ιστορικό συμμόρφωσης και εκπλήρωσης υποχρεώσεων ιδιαίτερα ικανοποιητικό. Έχει επιδείξει αξιέπαινη φορολογική πολιτική και έχει επιτύχει σε όλα τα επίπεδα με τον πιο ικανοποιητικό τρόπο!». Από το 1981, η Γουατεμάλα μαζί με τον Παναμά, εμφανίζουν τη μεγαλύτερη αύξηση στην ανάπτυξη στην Κ. Αμερική (1,3%). Μάλιστα, τα τελευταία εφτά χρόνια, ο μέσος όρος της οικονομικής ανάπτυξης της Γουατεμάλα φτάνει το 4%, ένα εντυπωσιακό ποσοστό που θα ζήλευαν πολλές ανεπτυγμένες χώρες. (Όλα φανταστικά μέχρι εδώ)
Από το 1981 είχαν ξεκινήσει ανεπίσημα και οι σχέσεις της Γουατεμάλα με το Δ.Ν.Τ., όταν η δικτατορική κυβέρνηση του Romeo Lucas Garcia υπέγραψε το Σύμφωνο Οικονομικής Σταθερότητας. Το 1984, η αιμοσταγής δικτατορία προχωρά επίσημα σε συμφωνία με το Δ.Ν.Τ., ξεκινώντας μια άγρια οικονομική πολιτική, η οποία συνεχίστηκε από όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις, στρατιωτικές ή δημοκρατικές. Μέσα σε σκάνδαλα διαφθοράς για τα οποία ποτέ κανείς δεν τιμωρήθηκε, οι κρατικές επιχειρήσεις ιδιωτικοποιήθηκαν, οι φυσικοί πόροι πουλήθηκαν σε ξένες πολυεθνικές, το κράτος συρρικνώθηκε, οι μισθοί και τα εργασιακά δικαιώματα περικόπηκαν (σας θυμίζει κάποια άλλη χώρα?).
Για ένα διάστημα, οι κάτοικοι της Γουατεμάλα είχαν αρχίσει και πάλι να κάνουν όνειρα για μια καλύτερη ζωή, τον Ιανουάριο του 1986. Ο νεοεκλεγείς χριστιανοδημοκράτης Πρόεδρος Vinicio Cerezo είχε υποσχεθεί στην προεκλογική του εκστρατεία ότι «θα βάλει τάξη στο σπίτι» και ότι θα εκπληρώσει το χρέος του προς τις ασθενέστερες κοινωνικά τάξεις που ζουν στην εξαθλίωση (μήπως είναι μέντορας του ΓΑΠ?).
Οι Χριστιανοδημοκράτες όμως, εγκαθίδρυσαν τη συνεχή εξάρτηση της χώρας από Διεθνείς Χρηματοπιστωτικούς Οργανισμούς και κυρίως από το Δ.Ν.Τ., ενώ δεν τήρησαν τις υποσχέσεις τους και εφάρμοσαν μια πολιτική αυστηρής νομισματικής λιτότητας, η οποία «τιμώρησε σκληρά» τη μεσαία και τη χαμηλή κοινωνικά τάξη, δηλ. το μεγαλύτερο μέρος του λαού. Χαρακτηριστικό αυτής της πολιτικής ήταν η ενίσχυση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και των εξαγωγών, με σκοπό τη νομισματική σταθερότητα, τον έλεγχο του πληθωρισμού και τη μείωση του ελλείμματος. Παράλληλα, σημειώθηκε αύξηση των τιμών και δραματική μείωση των μισθών και των επιδομάτων. Αξίζει να σημειώσουμε ότι η πρώτη εταιρεία που ιδιωτικοποιήθηκε ήταν η Aerolineas de Guatemala(AVIATECA), που αμέσως το επόμενο έτος παρουσίασε σημαντικότατο πλεόνασμα (λέτε να εμφανίσει πλεόνασμα και η Ολυμπιακή, τη ευτυχία!!!).
Το 1991 Πρόεδρος της κυβέρνησης αναλαμβάνει, ο Jorge Serrano Elías, ο οποίος κατά την ομιλία ανάληψης της εξουσίας υπόσχεται να «δώσει μια γρήγορη θεραπεία στα δομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία της Γουατεμάλα» (ο μέντορας του Σαμαρά). Ανήγγειλε ότι κύριος στόχος της Κυβέρνησης ήταν μια οικονομική ανάπτυξη, η οποία θα είχε κοινωνικά αποτελέσματα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Θα επιδίωκε τη νομισματική σταθερότητα, την τόνωση των μισθών και θα διευκόλυνε την πρόσβαση στη γη και την ιδιοκτησία για τους ασθενέστερους οικονομικά πολίτες της κοινωνίας, δια μέσου ενός προγράμματος πιστώσεων από ιδιωτικές τράπεζες (ααα, εκεί χάθηκε το μαγικό ραβδάκι του Καραμανλή!).
Και πάλι οι ελπίδες διαψεύστηκαν. Ο Serrano και τα κυβερνητικά στελέχη του άρχισαν να εφαρμόζουν αντιλαϊκές και φιλοεπιχειρηματικές οικονομικές πολιτικές, όπως μαζικές απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, απελευθέρωση των τιμών και μείωση δημοσίων δαπανών. Ψαλιδίστηκαν τα εργατικά δικαιώματα για αύξηση της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας, ενώ η οικονομική βοήθεια από το εξωτερικό προωθήθηκε στον τομέα των Επιχειρήσεων. Οι συνδικαλιστικές και κοινωνικές οργανώσεις υποστήριξαν ότι τα μέτρα που πάρθηκαν είναι μακροοικονομικά και ευνοούν καθαρά τους επιχειρηματίες, ενώ ο λαός βουλιάζει όλο και περισσότερο στη μιζέρια (ευτυχώς εμείς εδώ δεν μιζεριάζουμε, έχουμε τον Big Brother και τις μεσημεριανές εκπομπές). Την ίδια περίοδο, οι τιμές των βασικών τροφίμων εκτινάχτηκαν στα ύψη.
Το Α.Ε.Π., στις αρχές της δεκαετίας του ’90 παρουσίασε μικρή αύξηση, όμως το κατά κεφαλήν Α.Ε.Π. ήταν σχεδόν…τίποτα! (1992: Γενικό Α.Ε.Π.: 3,552, Α.Ε.Π. ανά κάτοικο: 0,1). Το εξωτερικό χρέος που το 1981 ήταν 1,3 δις δολ., δέκα χρόνια μετά, και παρά το ότι η χώρα ακολουθούσε την πολιτική του Δ.Ν.Τ., έφτασε τα 2,9 δις δολ. (Εντάξει, θα τον πιάσουμε και αυτόν τον στόχο)! Ο Πρόεδρος Serrano αναγκάζεται να παραιτηθεί μετά από ένα μεγάλο κύμα διαδηλώσεων, διαμαρτυριών και καταστολής. Αναλαμβάνει ο Ramiro de Leon Carpio, Πρόεδρος υπηρεσιακής κυβέρνησης, ο οποίος με την προτροπή του Δ.Ν.Τ. και της Παγκόσμιας Τράπεζας, υπογράφει νέα αντιλαϊκά μέτρα.
Όλα αυτά τα χρόνια, ήδη από την ανατροπή της κυβέρνησης του μεταρρυθμιστή Προέδρου Jacobo Arbenz το 1960, κατόπιν πραξικοπήματος οργανωμένου από τις Η.Π.Α., η χώρα μαστίζεται από έναν 36ετή εμφύλιο πόλεμο. Αμέσως μετά τον τερματισμό του Εμφυλίου, το 1996, υπογράφεται η Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου (Tratado de Libre Comercio), η οποία έχει ως αποτέλεσμα την άνοδο των τιμών βασικών αγαθών, ενώ παράλληλα ακριβαίνει και ο σπόρος για τους μικροκαλλιεργητές. Ιδιωτικοπιούνται οι φυσικοί πόροι της χώρας και δημιουργούνται μεταλλεία που καταστρέφουν τα δάση και μολύνουν τη γη και το νερό. Υπογράφεται ακόμα η Συμφωνία Plan Puebla-Panamá, σύμφωνα με την οποία κατασκευάζονται δρόμοι και γέφυρες για την μεταφορά πρώτων υλών και προϊόντων προς τις ΗΠΑ. Κατασκευάζονται επίσης υδροηλεκτρικά εργοστάσια σε όλη την Κ. Αμερική, που πλημμυρίζουν τη λιγοστή γη των φτωχών μικροκαλλιεργητών.
Το 2008, δια μέσω υποσχέσεων προς τη φτωχή πλειοψηφία, κερδίζει τις εκλογές ο σοσιαλοδημοκράτης Álvaro Colom (είναι και αυτός μέλος της Σοσιαλιστική Διεθνής?) του Κόμματος της Εθνικής Ενότητας για την Ελπίδα (UNE), ο οποίος συνεχίζει να κυβερνά τη χώρα μέχρι σήμερα.
Τα 3 χρόνια της μέχρι τώρα διακυβέρνησής του, οι τιμές των βασικών τροφίμων παρουσίασαν αύξηση κατά 83%, ενώ δεν υπήρξε καμία αύξηση στους μισθούς. Το Αγροτικό Επιμελητήριο και ο επιχειρηματικός τομέας πέτυχαν το πάγωμα των μισθών, την εφαρμογή μερικής απασχόλησης και ελαστικοποίηση της εργασίας, αλλά και τη μείωση των μισθών των γυναικών. Και πάλι, τίποτα δεν άλλαξε για το φτωχότερο πληθυσμό, παρά μόνο προς το χειρότερο.
Όπως, μέσα σ’ αυτή την ευημερία των οικονομικών δεικτών, ανακοινώνει το Κέντρο Εθνικών Οικονομικών Ερευνών της Γουατεμάλα (CIEN): «Αν η χώρα συνεχίσει έτσι, θα χρειαστούν 100 χρόνια για να διπλασιαστεί το επίπεδο ζωής των κατοίκων».
...και στα δικά μας
Πηγή: Εξάντας, Ντοκυμαντέρ στον Κόσμο
7 σχόλια:
Tι διαολο,παντου οι λαοι το ιδιο λαγοκοτες ειναι;Βλεπω εδω στο παρα πολυ ενδιαφερον αρθρο και στις παρεμβασεις σας,οτι σε καθε εκλογες,οποιοι κ αν εκλεγονταν,το ιδιο Χριστιανοδημοκρατικο-"σοσιαλιστικο "γαμ@σι εριχναν στον λαο.Κ ο λαος εκει,στα ιδια,διχως να προτιμαει καποια εναλλακτκη διακυβερνηση.
Τελικα,απο οτι καταλαβαινω,αν δεν επελθει απολυτη εξαθλιωση,η οποια οδηγει στην εξεγερση(οπως πχ Αργεντινη),το ΔΝΤ κ οι πρακτορες του δε το κουνανε απο τις χωρες στις οποιες βρυκολακιαζουν.
Οποτε,η μονη μας ελπιδα ειναι τελικα να αρχισουμε να ψοφαμε απτη πεινα.Μονο τοτε θα υπαρξουν αντιδρασεις.
Τουλαχιστον ειμαστε σε καλο δρομο για αυτο!!
Αν ο λαός δε πιστέψει στην αλλαγή, δε πιστέψει στο όνειρο και δε πιστέψει στον αγώνα του, τότε θα τον πηδούν μέχρι να γίνει η κωλοτρυπίδα του μέρος του αγωγού Μπουργκάς-ΑΛεξανδρούπολης.
Υπάρχουν και τα πρόσφατα παραδείγματα Τυνησίας, Αιγύπτου και Αργεντινής (και Ισλανδίας θα έλεγα) όπου ο λαος πήρε την εξουσία στα χέρια του.
Πάντς όπως λες φίλε Celin, ο δρόμος για την πείνα είναι κοντινός...
Ιδωμεν!
Είδα το Δόγμα του Σοκ και διαβάζω το βιβλίο, (είμαι περίπου στη μέση). Ότι κάνουν εδώ το έχουν πράξει σε πάρα πολλές χώρες όπως αναλύεται εκτενώς στο βιβλίο. Αλλού με χούντες, (Χιλή, Αργεντινή, Βραζιλία, Κίνα, Ρωσία) και αλλού με "δημοκρατικά" καθεστώτα, (Πολωνία, Αργεντινή). Ήρθε η σειρά μας. Είμαι βεβαίος πως σε εμάς χρησιμοποιούν την τελευταία λέξη της προπαγάνδας αντί για τανκς, βία, βασανιστήρια, (αν και επιστρατεύονται και τα παραπάνω πιο διακριτικά).
Γελάω πάντως με όσους ισχυρίζονται ότι μας την έπεσαν γιατί είμαστε Έλληνες, (στ' αρχίδια τους). Θα φάμε πούτσα και θα πούμε ευχαριστώ. Δύο εκδοχές υπάρχουν: Είτε θάνατος προσκυνημένος είτε με ψηλά το κεφάλι. Μέση λύση δεν υπάρχει. Θα μας γαμήσουν, ας μην προσποιούμαστε πως μας αρέσει κι όλας.
Αλέξανδρος
http://en.wikipedia.org/wiki/Guatemala
According to the CIA World Factbook, Guatemala's GDP (PPP) per capita is US$5,000; however, this developing country still faces many social problems and is among the 10 poorest countries in Latin America.[35] The distribution of income remains highly unequal with more than half of the population below the national poverty line[36] and just over 400,000 (3.2%) unemployed. The CIA World Fact Book considers 56.2% of the population of Guatemala to be living in poverty.[37]
Remittances from Guatemalans who fled to the United States during the civil war now constitute the largest single source of foreign income (more than the combined value of exports and tourism).[38]
In recent years the exporter sector of nontraditional products has grown dynamically representing more than 53 percent of global exports. Some of the main products for export are fruits, vegetables, flowers, handicrafts, cloths and others.
Gross Domestic Product (GDP) in purchasing power parity (PPP) in 2006 was estimated at $61.38 billion USD. The service sector is the largest component of GDP at 58.7%, followed by the agriculture sector at 22.1% (2006 est.). The industrial sector represents only 19.1% of GDP (2006 est.). Mines produce gold, silver, zinc, cobalt and nickel.[39] The agricultural sector accounts for about one-fourth of GDP, two-fifths of exports, and half of the labor force. Organic coffee, sugar, textiles, fresh vegetables, and bananas are the country's main exports. Inflation was 5.7% in 2006.
The 1996 peace accords that ended the decades-long Civil War removed a major obstacle to foreign investment. Tourism has become an increasing source of revenue for Guatemala.
In March 2006 Guatemala's congress ratified the Dominican Republic - Central American Free Trade Agreement (DR-CAFTA) between several Central American nations and the United States.[40] Guatemala also has free trade agreements with Taiwan and Colombia.
[edit]
Κάπως έτσι θα καταλήξουμε.
Προσέξτε πως δεν γίνεται κανένας λόγος για ΔΝΤ κτλ. Χαρακτηριστικό είναι πάντως παρόλο που αντιστέθηκαν σθεναρά για χρόνια, το αποτέλεσμα ήταν αποκαρδιωτικό.
Αλέξανδρος.
Education
Main article: Education in Guatemala
The government runs a number of public elementary and secondary-level schools. These schools are free, though the cost of uniforms, books, supplies, and transportation makes them less accessible to the poorer segments of society and significant numbers of poor children do not attend school. Many middle and upper-class children go to private schools. The country also has one public university (USAC or Universidad de San Carlos de Guatemala), and nine private ones (see List of universities in Guatemala). USAC was one of the first universities in America. It was officially declared a university on January 31, 1676 by royal command of King Charles II of Spain. Only 69.1% of the population aged 15 and over are literate, the lowest literacy rate in Central America. Although it has the lowest literacy rate, Guatemala is expected to change this within the next 20 years.[53]
Και από Παιδεία "καλά" πάνε.
Αλέξανδρος
Φίλε Αλέξανδρε,
Το Καλύτερα να πεθάνεις όρθιος παρά να ζεις γονατιστός που περιγράφεις, είναι και για εμας η μοναδική λυση για την επικράτηση του δικαίου και του αγώνα.
Βέβαια η Ελλαδα του Ωχαδερφισμού και της ...Μεγάλης Ιδέας και ιδιαίτερα ένα μεγάλο μέρος των κατοίκων της, έχουν την εντύπωση πως θα επιβιώσουν με τον ήλιο, τη θάλασσα και το ελληνιστικό τους παρελθον. Δυστυχώς, το επίπεδο τους είναι ιδιαίτερα χαμηλό και αντίστοιχο της ποιότητας ζωής τους.
Αν, λοιπόν, δε συνειδητοποιήσουν όλοι αυτοί πως ο μόνος δρόμος είναι του αγώνα, τότε η Γουατεμάλα θα γίνει φίλιο κράτος!!
ΥΓ. Ευχαριστούμε ιδιαίτερα για το χρόνο σου αναφορικά με τις συγκεκριμένες πηγές που παρέθεσες!!!
Και ο λαος γιατι κάθεται και προσκυνάει αφέντες; (μήπως και αυτο σας θυμίζει κάτι;)
γιατι επιτελους δεν ξεσηκώνεται και δεν αντιδρά;
δηλαδη ποσο περισσοτερο εξαθλιωμενα πρεπει να ζήσουμε για να αντιδράσουμε;
Δημοσίευση σχολίου