Οι κυβερνητικοί απατεώνες αθετούν τη συμφωνία με τους απεργούς πείνας

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, το πρωί της Παρασκευής 11 Μάρτη, η συμφωνία που έκλεισε η κυβέρνηση, αντιπροσωπευόμενη από τους υπουργούς Ραγκούση, Παπουτσή και Λοβέρδο και την υφυπουργό Νταλάρα, με αντιπροσωπεία των 300 απεργών πείνας μεταναστών, αργά το απόγευμα της Τετάρτης 9 Μάρτη, βρίσκεται κυριολεκτικά στον αέρα, καθώς κυβερνητικά στελέχη, με προεξάρχοντα τον Ραγκούση, επαναλαμβάνουν συνεχώς ότι οι μετανάστες ηττήθηκαν, καθώς δέχτηκαν αυτό που από την αρχή τους είχε προτείνει η κυβέρνηση. Δηλαδή, το καθεστώς «υπό ανοχήν», όπως ακριβώς περιγράφεται στο νόμο.

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι Πασόκοι κάνουν κωλοτούμπα. Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο ελληνικός λαός. Ομως, εν προκειμένω κανείς δεν δικαιούται να παίζει. Οι απεργοί πείνας έδωσαν ένα σκληρό αγώνα επί 44 μέρες. Οι απεργοί πείνας δεν εξαφανίστηκαν ως διά μαγείας. Είναι εδώ, παρόντες, έντιμοι ως προς την υπογραφή τους, και σ’ αυτούς ανήκει πλέον ο λόγος. Αυτοί πρέπει να επιβάλουν την τήρηση της συμφωνίας και όλοι οφείλουμε να τους στηρίξουμε και πάλι στη συνέχιση του αγώνα, αν η κυβέρνηση επιμείνει στην υπαναχώρησή της.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά.
Συμβιβασμός - μερική νίκη
Κατά τη δική μας άποψη, αλλά και κατά την άποψη πολλών απεργών πείνας, αυτός ο αγώνας μπορούσε να φτάσει σε μια περιφανή νίκη. Δηλαδή, να πάρουν οι 300 απεργοί πείνας μια καθαρή άδεια παραμονής και εργασίας. Η κυβέρνηση ήταν στριμωγμένη στη γωνία. Ολες οι απόπειρες καταστολής είχαν αποτύχει. Κι ήταν πολλές από την αρχή αυτού του αγώνα. Η περίοδος της Νομικής, το τελεσίγραφο για 15ήμερο στην «Υπατία», η «βόμβα λοιμώξεων» και η απόπειρα εισβολής του ΚΕΕΛΠΝΟ, οι διώξεις κατά των αλληλέγγυων και των απεργών πείνας, η προσπάθεια εκβιαστικής μεταφοράς όλων των απεργών πείνας στα νοσοκομεία.
Τι άλλο έμενε στην κυβέρνηση; Να επιχειρήσει μια γενικευμένη επίθεση καταστολής, με σύλληψη και διαδικασία απέλασης ανθρώπων που συμπλήρωναν ενάμιση μήνα απεργία πείνας, πολλοί από τους οποίους μετά βίας στέκονταν στα πόδια τους; Δεν είχε τα κότσια να το επιχειρήσει, γιατί φοβόταν τη διεθνή κατακραυγή. Αλλά κι αν το επιχειρούσε, μπορούσαμε να το αντιμετωπίσουμε. Κι αν δεν μπορούσαμε να το αντιμετωπίσουμε με τις φυσικές μας δυνάμεις, λύση και πάλι δεν θα μπορούσε να βρει η κυβέρνηση, γιατί η απεργία πείνας θα συνεχιζόταν στα κέντρα κράτησης και οι μετανάστες ήταν έτοιμοι να τη σκληρύνουν, μετατρέποντάς την και σε απεργία δίψας.
Ομως, ενώ οι απεργοί πείνας άντεξαν σε κάθε απόπειρα καταστολής, δεν μπόρεσαν ν’ αντέξουν μέχρι το τέλος στην εσωτερική υπονόμευση, που ήταν συνεχής το τελευταίο εικοσαήμερο. Μια πίεση στην κατεύθυνση ενός συμβιβασμού, που βόλευε περισσότερο την κυβέρνηση παρά τους μετανάστες.  Επί μέρες απέκρουαν τις πιέσεις προς αυτό το συμβιβασμό. Στο τέλος, με 80 απεργούς πείνας στα νοσοκομεία (πολλοί χωρίς να το χρειάζονται), με τα νεύρα τεντωμένα, με συνεχείς προσπάθειες καταρράκωσης του ηθικού τους, ακόμα και με την απειλή της διάσπασης του εσωτερικού τους μετώπου (για όλ’ αυτά θα μιλήσουμε αναλυτικά στα επόμενα φύλλα μας), δέχτηκαν να συζητήσουν μια συμβιβαστική λύση, η οποία θα ήταν προωθητική προς τα δικά τους αιτήματα. Η απόφασή τους έγινε σεβαστή από εμάς, όπως και όλες οι προηγούμενες. Ετσι όπως αποφάσισαν να τη διαπραγματευθούν, οδηγούσε σε μια μερική νίκη του αγώνα τους.


Η συμφωνία


Οταν δόθηκε το σήμα, ένα πρωτοφανές σε μέγεθος κυβερνητικό κλιμάκιο κατέβηκε στη ΓΣΕΕ, για να διαπραγματευθεί με νέα παιδιά, ταλαιπωρημένα από 44 μέρες απεργίας πείνας. Οι ατσαλάκωτοι υπουργοί, με πρώτο τον Ραγκούση, αναγκάστηκαν να κάνουν πίσω απ’ αυτά που με non paper διοχέτευαν την προηγούμενη μέρα σε εφημερίδες και κανάλια. Ο Ραγκούσης είχε διαρρεύσει κυβερνητική πρόταση με τρία σημεία: καθεστώς «υπό ανοχήν» ανανεούμενο, δυνατότητα ταξιδιού στις χώρες καταγωγής, 12ετία για τη νομιμοποίηση για «εξαιρετικούς λόγους».
Το τελευταίο, βέβαια, ήταν για γέλια. Διότι η 12ετία υπάρχει στο νόμο, επομένως δεν ήταν κάτι που προσφερόταν στους απεργούς πείνας. Απλώς, το έβαζε έτσι για να μπορέσει να το κατεβάσει την επομένη. Αλλωστε –για να τα λέμε όλα– ο ίδιος είχε τηλεφωνήσει στον Τσίπρα και του είχε μιλήσει για 5ετία. Κι ήταν αυτή η διαρροή, που μεταφέρθηκε στους απεργούς πείνας, που έγειρε αποφασιστικά την πλάστιγγα, γιατί άνοιγε την προοπτική για κανονική νομιμοποίηση αρκετών (μ’ ένα σωρό λεφτά για αγορά ενσήμων, βέβαια). Την επομένη, όμως, ξανατηλεφώνησε στον Τσίπρα και του είπε ότι έκανε λάθος και πως η 12ετία θα γίνει 8ετία!
Οι απεργοί πείνας προσήλθαν στη διαπραγμάτευση με την πρότασή τους για άδεια παραμονής. Ο Ραγκούσης παρουσίασε το κυβερνητικό τρίπτυχο και πάνω σ’ αυτό έγινε συζήτηση, με τη συμμετοχή και του Παπουτσή και της Νταλάρα. Με τις ερωτήσεις που έκαναν οι απεργοί πείνας και τις εγγυήσεις που ζήτησαν, διαμορφώθηκε το τελικό πλαίσιο, το οποίο θα ετίθετο για έγκριση στη συνέλευση των απεργών πείνας. Αυτό το πλαίσιο είναι το εξής:

• Χορήγηση στους 300 απεργούς πείνας («πακέτο») καθεστώτος μη απέλασης αορίστου χρόνου, με σαφή διατύπωση που θα κάνει το υπουργείο Προ Πο. Με την κάρτα που θα πάρουν θα έχουν το δικαίωμα νόμιμης εργασίας. Στην κάρτα που θα πάρουν θα αναγράφεται και ο ακριβής χρόνος άφιξής τους στην Ελλάδα.
• Εξασφάλιση της δυνατότητας να ταξιδεύουν στις πατρίδες τους, με υπουργική απόφαση που θα εκδοθεί άμεσα.
• Μετατροπή της 12ετίας σε 8ετία, με τροποποίηση του σχετικού νόμου στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα.

Η συμφωνία αυτή ανακοινώθηκε αμέσως μετά στη συνέλευση των απεργών πείνας, ενημερώθηκε η Θεσσαλονίκη και τα νοσοκομεία και αποφασίστηκε ομόφωνα να γίνει δεκτή, απόφαση που μεταφέρθηκε τηλεφωνικά στον Ραγκούση.


H υπαναχώρηση


Κι ενώ στην «Υπατία» ξέσπασαν πανηγυρισμοί κι άρχισε ένα γλέντι που κράτησε μέχρι το πρωί, ο Ραγκούσης άρχισε τη μεθόδευση της κυβερνητικής υπαναχώρησης.
Στο πρώτο κιόλας δελτίο Τύπου που εξέδωσε, όχι μόνο δεν ανέφερε τα σημεία της συμφωνίας, αλλά δήλωσε πως οι απεργοί πείνας δέχτηκαν την παλιά κυβερνητική πρόταση, η οποία… διευκρινίστηκε. Στη συνέχεια, ειδικά μετά τις επιθέσεις του Καρατζαφέρη και της ΝΔ, ο κυβερνητικός λόγος σκλήρυνε, υποστηρίζοντας ότι οι απεργοί πείνας δεν πήραν τίποτα. Αντε και τη δυνατότητα ενός μόνο ταξιδιού στη χώρα τους, για ανθρωπιστικούς λόγους, όπως δήλωσε η Νταλάρα. Ακόμα και την 8ετία, ο Ραγκούσης την έκανε «11ετία, το πολύ 10ετία».


Ο αγώνας συνεχίζεται


Μετά απ’ αυτές τις εξελίξεις, είναι φανερό ότι δεν μπορεί να γίνει κανένας απολογισμός του αγώνα. Αν οι απεργοί πείνας είχαν πάρει αυτά που συμφωνήθηκαν στη διαπραγμάτευση με τους τέσσερις υπουργούς, θα μιλούσαμε για μια σημαντική νίκη, παρά το μερικό της χαρακτήρα. Θα ήταν η πρώτη νίκη μιας ομάδας εργατών, στη μετά το Μνημόνιο εποχή. Μια νίκη που καταχτήθηκε με σκληρό αγώνα, τα χαρακτηριστικά του οποίου πρέπει να αναδειχτούν, για να γίνουν κοινή πείρα ολόκληρης της εργατικής τάξης.
Υπάρχει, βέβαια, και το γνωστό ρητό που λέει πως ο μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν δόθηκε. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως όποια κι είναι τελικά η εξέλιξη, αυτός ο αγώνας θ’ αφήσει σημαντικές παρακαταθήκες στους πρωτοπόρους ανθρώπους του εργατικού κινήματος της Ελλάδας. Ομως, κάθε τέτοια προσέγγιση, αυτή τη στιγμή, θα ήταν καθαρά ηθικολογική και υποκριτική. Γιατί ένας συγκεκριμένος αγώνας δεν δίνεται για ν’ αφήσει γενικές παρακαταθήκες στο κίνημα, αλλά για να κερδίσει τα αιτήματα που διατυπώνει. Οταν αφήνεις στη μπάντα τα αιτήματα και ικανοποιείσαι με τις παρακαταθήκες, χωρίς να προσπαθείς ν’ αλλάξεις την κατάσταση, τότε γίνεσαι συνένοχος του αντίπαλου.
Η δική μας πρόταση προς τους 300 απεργούς πείνας είναι καθαρή, όπως καθαρές ήταν όλες οι προτάσεις που τους κάναμε μέχρι τώρα.
– Το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης δεν «δέθηκε» όπως έπρεπε και σ’ αυτό δεν έχουν ευθύνη οι τρεις απεργοί πείνας που συμμετείχαν στην αντιπροσωπεία.
– Ολα όσα συμφωνήθηκαν είναι στον αέρα. Αν οι απεργοί πείνας εγκαταλείψουν την Αθήνα, χωρίς να έχουν πάρει τα συμφωνηθέντα, θα έχουν χάσει τα πάντα.
– Πρέπει να προειδοποιήσουν την κυβέρνηση ότι, αν δεν υλοποιήσει άμεσα τα συμφωνηθέντα, η απεργία πείνας θα αρχίσει πάλι, με αίτημα την υλοποίηση της συμφωνίας.
Ο λόγος ανήκει στους απεργούς πείνας. Αυτοί θ’ αποφασίσουν, όπως αποφασίζουν μέχρι τώρα. Εμείς τους διαβεβαιώνουμε για μια ακόμη φορά, ότι θα είμαστε δίπλα τους, όπως ήμασταν από την αρχή αυτού του αγώνα. Οχι μόνο αυτές τις μέρες, αλλά για πάντα. Οι αγωνιστικοί δεσμοί που σφυρηλατήθηκαν στη διάρκεια αυτού του αγώνα είναι ακατάλυτοι, γιατί στηρίζονται στην ανιδιοτέλεια, στη συντροφικότητα, στο ταξικό συμφέρον. 


Πήγη: Κόντρα