Τοκογλυφία και κινεζοποίηση

Kάθε φορά που η κυβέρνηση διαπραγματεύεται με την τρόικα και συναποφασίζουν μέτρα στραγγαλισμού του ελληνικού λαού, βρίσκουν και ένα αντικείμενο δημαγωγίας, για να παίξουν με βάση αυτό το θέατρο των αντιστάσεων. Την πρώτη φορά ήταν ο 13ος και 14ος μισθός, που τάχα έδωσε μάχη η κυβέρνηση για να τους σώσει. Τώρα είναι οι συλλογικές συμβάσεις, που η «αγωνίστρια» Λούκα κατάφερε να τις θέσει υπό προστασία, βελτιώνοντας το αρχικό κείμενο του Μνημόνιου.


Αν είναι έτσι, τότε γιατί η κυβέρνηση δεν εξέδωσε μια επίσημη ανακοίνωση, στην οποία να λέει ότι οι «κακοί» της τρόικας ήθελαν να «φάνε» τις συλλογικές συμβάσεις, αλλά η κυβέρνηση αντιστάθηκε και τις έσωσε; Γιατί η Κατσέλη έστειλε μόνο ένα non paper, σημειώνοντας στην κορυφή του «παρακαλούμε, τα αναγραφόμενα να μην αποδοθούν ως επίσημες δηλώσεις της υπουργού, αλλά σε κύκλους του υπουργείου»; Γιατί απλούστατα, σ’ αυτό το non paper έλεγε ψέματα. Μάλιστα την ξεμπρόστιασε ο ίδιος ο Γ. Παπακωνσταντίνου, που την ίδια ώρα έδινε συνέντευξη Τύπου, παρουσιάζοντας τα αποτελέσματα του παζαριού με την τρόικα. Γράφει το non paper της Κατσέλη: «Οι όροι και οι προϋποθέσεις απόκλισης των επιχειρησιακών συμβάσεων από τις κλαδικές θα γίνει όχι ανέλεγκτα, όπως αρχικά προβλεπόταν, αλλά κάτω από  όρους και διαδικασίες. Είναι, έτσι, στα χέρια του Ελληνικού Κοινοβουλίου με νομοθετική πρόταση που ετοιμάζει η κυβέρνηση σε συνεννόηση με τους κοινωνικούς εταίρους ο προσδιορισμός αυτών των όρων». Είπε ο Παπακωνσταντίνου: «Και είναι σαφές, επειδή αποτελεί και διαρθρωτικό ορόσημο, ότι το πώς ακριβώς θα εξειδικευτεί, θα πρέπει να συζητηθεί και με την τρόικα, έτσι ώστε το κείμενο που τελικά θα ψηφιστεί από την Ελληνική Βουλή, να είμαστε όλοι μας σίγουροι ότι είναι απολύτως συμβατό με τις δεσμεύσεις που έχουμε αναλάβει».

Ποιος, λοιπόν, θα έχει τον τελικό λόγο; Η τρόικα και όχι η ελληνική Βουλή, όπως ισχυρίζεται η Κατσέλη, για να παραμυθιάσει τους εργαζόμενους. Ποιες είναι οι δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί; Οτι οι επιχειρησιακές συμβάσεις θα υπερτερούν και των κλαδικών και της γενικής. Αυτό αναφέρει το Μνημόνιο και αυτό επικαλούνται δύο μέχρι στιγμής επιχειρησιακές συμβάσεις, που θέσπισαν μεροκάματα κάτω από τα βασικά. Συμβάσεις τις οποίες η κυβέρνηση, διά στόματος Κατσέλη, χαρακτήρισε νόμιμες, παραπέμποντας στα δικαστήρια για τυχόν αμφισβήτηση της νομιμότητάς τους.

Ομως ψέματα δεν λέει μόνο η Κατσέλη. Λέει και ο Παπακωνσταντίνου, όταν ισχυρίζεται ότι «δεν θα πέσουμε κάτω από το “πάτωμα”, το όριο της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης». Ο νόμος 3845/2010 –προσοχή, όχι το Μνημόνιο, αλλά ο νόμος– στο άρθρο 2, παράγραφος 7, είναι σαφής: «Οι όροι των Ομοιοεπαγγελματικών και Επιχειρησιακών Συμβάσεων Εργασίας μπορούν να αποκλίνουν έναντι των αντίστοιχων όρων Κλαδικών Συμβάσεων Εργασίας, καθώς και των Εθνικών Γενικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και οι όροι των Κλαδικών Συμβάσεων Εργασίας μπορούν να αποκλίνουν έναντι των όρων Εθνικών Γενικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας». 

Οι καπιταλιστές, λοιπόν, είναι απόλυτα καλυμμένοι με νόμο και δεν έχουν κανένα λόγο ν’ ανησυχούν. Το ίδιο και η τρόικα. Η κυβέρνηση, όμως, έπρεπε να δώσει μια θεατρική παράσταση, μπας και μπορέσει να σπείρει σύγχυση στους εργαζόμενους. Η τρόικα δεν είχε κανένα πρόβλημα να δεχτεί και την προσθήκη ότι οι επιχειρησιακές συμβάσεις θα υπερισχύουν όλων των άλλων «υπό την αίρεση της ύπαρξης αναγκαίων περιορισμών». Μια προσθήκη εντελώς αόριστη, που σε τίποτα δεν εμποδίζει τους καπιταλιστές να βάζουν το πιστόλι στον κρόταφο των εργαζόμενων και να τους αναγκάζουν να υπογράφουν ατομικές συμβάσεις, που είναι ο στόχος τους.

Την περασμένη Δευτέρα, στην εκπομπή του Χατζηνικολάου στον Alter, o γνωστός Μίχαλος ρώτησε στα ίσια τον Παναγόπουλο της ΓΣΕΕ αν ξέρει ότι σε πάρα πολλές επιχειρήσεις έχουν γίνει τέτοιες συμφωνίες μεταξύ εργαζόμενων και εργοδοτών. Επειδή ο Παναγόπουλος δεν απαντούσε, ο Μίχαλος επανήλθε, διακόπτοντάς τον: «Εγώ σας ρώτησα ένα απλό ερώτημα: αμφιβάλλετε ότι οι μικρές επιχειρήσεις εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα έχουν έρθει σε συμφωνία εργοδότης και εργαζόμενοι;». Κυνικά ο Παναγόπουλος παραδέχτηκε ότι τέτοιες συμφωνίες γίνονται: «Το να είναι μια στοχευμένη παρέμβαση, για να σώσουμε την επιχείρηση πολλές φορές δεν χρειάζεται ούτε τους συνδικαλιστι-   κούς φωστήρες, ούτε τους έξυπνους νομοθέτες. Το κάνουν από μόνοι τους». Το πρόβλημα του εργατοπατέρα ήταν «να δίνουμε το μήνυμα το λάθος στην επιχειρηματική κοινότητα» (δηλαδή να γενικευτεί αυτή η πραγματικότητα με νόμο), διότι αυτό «θα δημιουργήσει ανταγωνισμό»! Ο εργατοπατέρας παραδέχτηκε ότι ξέρει επιχειρήσεις που έχουν υπογράψει μειώσεις μισθών, σε επίπεδα κάτω από αυτά των συλλογικών συμβάσεων, και δεν έχει κανένα πρόβλημα. Οπως δεν έχει πια πρόβλημα και με το νόμο 3845/2010, που προβλέπει ευθέως αυτό που ήδη γίνεται. Γι’ αυτό και η ΓΣΕΕ, κάνοντας πως δεν θυμάται το νόμο, εξέδωσε μια ανακοίνωση που έλεγε ότι «η τρόικα παρά τις έντονες διαφωνίες εργαζομένων και εργοδοτικών οργανώσεων πλην του ΣΕΒ, επαναφέρει επικίνδυνα και απαράδεκτα μέτρα καταργώντας τις κλαδικές συμβάσεις». Στο απυρόβλητο η κυβέρνηση, που έχει ήδη θεσπίσει αυτό που ζητούσε η τρόικα.

Οσο για την τρόικα, δεν είχε κανένα πρόβλημα να κάνει στην κυβέρνηση αυτό το δωράκι. Είναι χαρακτηριστικά αυτά που μετέδωσε ο ανταποκριτής της «Ελευθεροτυπίας» στην Ουάσιγκτον, Δ. Δήμας. Ανώτατος παράγοντας του ΔΝΤ χαρακτήρισε την εν λόγω πρόβλεψη «αοριστολογικές διατυπώσεις που προφανώς εξυπηρετούν τις πολιτικές ανάγκες της εκάστοτε ελληνικής κυβέρνησης». Ούτως ή άλλως, και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες «το ΔΝΤ έχει το πάνω χέρι και οποτεδήποτε χρειαστεί (καμπή διαπραγμάτευσης), επικρατεί η άποψή του». (Ελευθεροτυπία, 25.11. 2010).

Ολο αυτό το θέατρο ένα σκοπό είχε: να κρύψει από τους εργαζόμενους ότι στο στόχαστρο πλέον θα βρεθούν οι μισθοί, τα μεροκάματα και οι εργασιακές σχέσεις στον ιδιωτικό τομέα. Να προωθηθεί, δηλαδή, πέρα από την απομύζηση του δημόσιου, για την εξασφάλιση της αποπληρωμής των τοκογλυφικών χρεών, και αυτό που εμείς έχουμε ονομάσει «κινεζοποίηση» του ελληνικού προλεταριάτου. Θυμόσαστε, τότε που γινόταν συζήτηση για το 13ο και 14ο μισθό, τι έλεγαν ο Παπακωνσταντίνου, η Κατσέλη και ο Λοβέρδος; Οτι στην Ελλάδα το πρόβλημα δεν είναι το «μισθολογικό κόστος», το οποίο δεν επηρεάζει την «ανταγωνιστικότητα». Αυτές οι δηλώσεις ήταν σκέτο θέατρο, για να δείξουν πως τάχα δίνεται μια μάχη ανάμεσα στους τροϊκανούς, που δεν καταλαβαίνουν, και την κυβέρνηση, που προσπαθεί να υπερασπιστεί τους μισθούς και τα μεροκάματα. Διαβάστε τι δηλώνει τώρα ο Παπακωνσταντίνου:

«Γι’ αυτό κι εμείς μιλάμε τόσο πολύ για το νέο πρότυπο ανάπτυξης, έχει όμως να κάνει και με τη διαφορά και το πώς εξελίσσεται το μοναδιαίο κόστος εργασίας στην Ελλάδα, σε σχέση με το πώς εξελίσσεται στους ανταγωνιστές μας. Και η σημαντικότερη παράμετρος του μοναδιαίου κόστους εργασίας, αποτελεί και το κόστος το μισθολογικό. Αρα, μια εξέλιξη μισθολογική, που συμβαδίζει με την παραγωγικότητα και συνεπώς βοηθάει στην ανάκαμψη της ανταγωνιστικότητας και ήδη από φέτος αυτό αρχίζει και να φαίνεται».

Στο στόχαστρο, λοιπόν, μισθοί και μεροκάματα, διότι αυτό που ενδιαφέρει για τον «ανταγωνισμό» είναι το «μοναδιαίο κόστος εργασίας». Γι’ αυτό και δίνεται στους καπιταλιστές η δυνατότητα να ρίχνουν μισθούς και μεροκάματα κάτω από τα επίπεδα των συλλογικών συμβάσεων, προωθώντας ένα εκτεταμένο σύστημα ατομικών συμβάσεων εργασίας. Γιατί στην Ελλάδα, με τις χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις, πολύ λίγες επιχειρησιακές συμβάσεις υπογράφονται. Ο Παπακωνσταντίνου δεν δίστασε να πει, ακόμα, ότι «έχουμε τη δέσμευση για γενικότερη ενίσχυση της ευελιξίας στην αγορά εργασίας». Δεν τους φτάνουν, δηλαδή, όσα έχουν κάνει μέχρι τώρα στον τομέα των εργασιακών σχέσεων, αλλά σκοπεύουν να θεσπίσουν κι άλλα αντεργατικά μέτρα. Κάτι ήξερε ο Λοβέρδος όταν έλεγε το Μάη, ότι οι εργασιακές σχέσεις της μεταπολίτευσης έλαβαν τέλος.

Αν επιβεβαιώνεται κάτι, μετά τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών, είναι πως η εργατική επίθεση δεν περιορίζεται μόνο στους εργαζόμενους του δημόσιου, ούτε σ’ αυτούς των ΔΕΚΟ (και οι δύο κατηγορίες θα δεχτούν σκληρή επίθεση, με νέα, μεγαλύτερη μείωση μισθών), αλλά επεκτείνεται και στους εργαζόμενους του ιδιωτικού καπιταλιστικού τομέα. Στόχος είναι η αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, η αύξηση του ποσοστού υπεραξίας, για να μπορούν οι κεφαλαιοκράτες όλων των κλάδων να εξασφαλίσουν τη μέγιστη κερδοφορία και στις συνθήκες της κρίσης και για να μπορεί το ελληνικό κράτος να πληρώνει στους διεθνείς τοκογλύφους όλο και περισσότερους τόκους κάθε χρόνο.


Πηγή: Κόντρα

Όποιος διαφωνεί ή έχει μια διαφορετική θεώρηση των γεγονότων, μπορεί να ξεκινήσει διάλογο! Πάντα ανοικτοί...