Χιλιάδες αράδες γράφτηκαν, αρκετά κιλά μελάνης χύθηκαν, αναρίθμητοι τόνοι τηλεοπτικού εμμετού εκτοξεύθηκαν. Κι όλα αυτά σε μόλις μία εβδομάδα από τη πολυδιαφημισμένη και με πλήρη τηλεοπτική κάλυψη, «εξάρθρωση του Επαναστατικού Αγώνα». Ανάλογα με το ιδεολογικό υπόβαθρο του εκάστοτε σχολιαστή, αναπτύχθηκαν σενάρια, διατυπώθηκαν υποθέσεις και εκφράστηκαν ερωτήματα, σχετικά με το κατά πόσο είναι ή όχι τρομοκράτες οι συλληφθέντες, είναι ή όχι σκηνοθετημένη η επιχείρηση, είναι ή όχι φυτεμένα τα στοιχεία. Όπως πάντα, ελάχιστες σοβαρές και ψύχραιμες φωνές επιχείρησαν να μείνουν στην ουσία ενός ευρύτερου φαινομένου που η τηλεοπτική μας δημοκρατία αρέσκεται να το χαρακτηρίζει «τρομοκρατία». Ελάχιστοι κρούουν και σήμερα ένα καμπανάκι που χάνεται στην οχλαγωγία της βλακείας και την εκκωφαντική χλαπαταγή του τίποτα.
Αν δεχτούμε την αστυνομική εκδοχή (και για την ώρα είμαστε αναγκασμένοι να τη δεχτούμε), τότε ένα συμπέρασμα προκύπτει: τα μέλη του «ΕΑ» πρέπει να είναι αγνά, τραγικά και ολοκληρωτικά… ηλίθιοι. Μήπως όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα;
Πριν προχωρήσουμε στην ανάλυσή μας θα μας χρειαστεί η χρονική ακολουθία των γεγονότων:
10 Μαρτίου: Πέφτει νεκρός ο Λάμπρος Φούντας από σφαίρες αστυνομικών στη Δάφνη. Σύμφωνα με την αστυνομία ο Φούντας – το κινητό του οποίου περνά στα χέρια της αντιτρομοκρατικής- είναι στέλεχος του «ΕΑ»
22 Μαρτίου: Άρση απορρήτου τηλεφωνικών συνομιλιών για το κινητό του Φούντα. Ταυτοποίηση τηλεφωνικών κλήσεων στο κινητό του Μαζιώτη.
28 Μαρτίου: «Ορφανή» βόμβα στα Πατήσια σκοτώνει 15χρονο Αφγανό
8 Απριλίου: Σύμφωνα με την αστυνομία, παρακολουθούμενα μέλη του «ΕΑ» εκτελούν εκπαιδευτικές βολές με καλάσνικοφ σε ερημική περιοχή του Υμηττού.
10 προς 11 Απριλίου: Προσαγωγές Μαζιώτη, Ρούπα, Γουρνά, Νικητόπουλου, Κορτέση, Σταθόπουλου και κατ’ οίκον έρευνες.
13 Απριλίου: Έρευνα σε εγκαταλελειμένη «γιάφκα» του ΕΑ στην Κυψέλη και ανακάλυψη αυτοκινήτου στη Νέα Φιλαδέλφεια (κατοχής Γουρνά) με οπλισμό, σκληρό δίσκο που περιείχε με τις προκηρύξεις της οργάνωσης και «μελλοντικούς στόχους», καθώς και δεσμίδες χαρτονομισμάτων συνολικής αξίας 119.000 ευρώ.
17 Απριλίου: Αναζητείται η «γιάφκα» με τον οπλισμό και περίπου δέκα ακόμη ύποπτοι.
Με βάση το χρονικό, από τη στιγμή που πέφτει νεκρός ο Φούντας έως τη σύλληψη του Μαζιώτη μεσολαβούν 31 ημέρες. Αν δεχτούμε λοιπόν ως αληθινές τις αστυνομικές μαρτυρίες και τα ντοκουμέντα που παρουσιάζονται από τους χώρους των ερευνών, τότε παράλληλα ισχύουν και τα παρακάτω:
§ Σε αυτές τις 31 ημέρες τα «μέλη του ΕΑ» παραμένουν σπίτια τους, όπου και τελικά συλλαμβάνονται.
§ Σε αυτές τις 31 ημέρες τα «μέλη του ΕΑ» δεν απομακρύνουν ή καταστρέφουν πειστήρια που τους συνδέουν με την οργάνωση (σχεδιαγράμματα χτυπημάτων, προσχέδια προκηρύξεων κ.λπ.). Αντ’ αυτού τα κρατούν σπίτι τους.
§ Σε αυτές τις 31 ημέρες τα «μέλη του ΕΑ» συνεχίζουν να χρησιμοποιούν κανονικά τα κινητά τους τηλέφωνα, οι αριθμοί των οποίων είναι αποθηκευμένοι στη συσκευή του νεκρού Φούντα, που έχει πέσει στα χέρια της αντιτρομοκρατικής.
§ Σε αυτές τις 31 ημέρες κανένα από τα «μέλη του ΕΑ» δεν εγκαταλείπει την Αθήνα. Επιπλέον, εκτελούν «εκπαιδευτικές βολές» με καλάσνικοφ στον Υμηττό.
§ Σε αυτές τις 31 ημέρες, αφήνεται σε δρομο της Νέας Φιλαδέλφιας ΙΧ αυτοκίνητο ιδιοκτησίας ενός εκ των κατηγορουμένων (όχι κλεμένο) με οπλισμό και σκληρό δίσκο ο οποίος περιέχει στοιχεία που τους συνδέουν με τα χτυπήματα του «ΕΑ».
§ Σε αυτές τις 31 ημέρες, τα «μέλη του ΕΑ» δεν καταστρέφουν τα ηλεκτρονικά πειστήρια από τους υπολογιστές τους (ο ένας εκ των οποίων desktop!). Στην καλύτερη περίπτωση, νομίζουν ότι ένα απλό delete επαρκεί για το σβήσιμο των αρχείων από το δίσκο.
Είναι δυνατόν μία συνωμοτική οργάνωση να φέρεται με τόση απερισκεψία; Είναι ποτέ δυνατό να αδιαφορεί για το γεγονός ότι ο αστυνομικός κλοιός σφίγγει τόσο πολύ και τόσο φανερά γύρω της; Είναι όλοι τους τόσο… ηλίθιοι;
Ο Νίκος Μαζιώτης έχει τουλάχιστον είκοσι χρόνια σταθερής και αταλάντευτης πορείας στον ενεργό αντεξουσιαστικό χώρο. Όπως γράφει η Ελευθεροτυπία:
«Το 1990 δηλώνει ολικός αρνητής στράτευσης. Αρνείται να υπηρετήσει τη στρατιωτική και κάθε είδους εναλλακτική θητεία. Δικάζεται από το στρατοδικείο το 1991 και φυλακίζεται τέσσερις μήνες. Το 1992 συλλαμβάνεται ξανά. Πραγματοποιεί απεργία πείνας 51 ημερών και αποφυλακίζεται.
Δυο χρόνια αργότερα, το 1994, συλλαμβάνεται στην κατάληψη της ΑΣΟΕΕ ύστερα από έφοδο της αστυνομίας. Συμμετέχει στην κατάληψη του Πολυτεχνείου το 1995 και βρίσκεται ανάμεσα στους 500 συλληφθέντες. Υποστηρίζει τη συνειδητή συμμετοχή του και καταδικάζεται σε 12 μήνες φυλάκιση με αναστολή.
Στις 13 Ιανουαρίου 1998 συλλαμβάνεται από την Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία, ύστερα από πολυήμερη παρακολούθηση. Εχει εντοπιστεί αποτύπωμά του στον εκρηκτικό μηχανισμό που είχε τοποθετηθεί στο υπουργείο Ανάπτυξης και δεν εξερράγη (6 Δεκεμβρίου 1997). Στο σπίτι του, στο Καματερό, βρίσκουν 10 κιλά εκρηκτικής ύλης και τρία όπλα. Κατηγορείται για «απόπειρα έκρηξης», «προμήθεια, κατοχή και κατασκευή εκρηκτικών υλών και βομβών» και για «διακεκριμένη κατοχή όπλων και εκρηκτικών». Την ευθύνη είχε αναλάβει τότε η οργάνωση «Αναρχικοί Αντάρτες Πόλης».
Μετά την αρχική άρνηση της κατηγορίας, ο Νίκος Μαζιώτης με επιστολή του στην «Ε», έχοντας σχεδόν συμπληρώσει 18 μήνες προσωρινής κράτησης, «αναλαμβάνει πλήρως τις πολιτικές ευθύνες των πράξεών του, σε ένδειξη αλληλεγγύης στον αγώνα των κατοίκων του Στρυμονικού κόλπου, ενάντια στην οικολογική καταστροφή που συντελείται από τις επενδύσεις της πολυεθνικής εταιρείας TVX GOLD».
Καταδικάζεται πρωτόδικα σε 15ετή φυλάκιση. Η ποινή του μειώνεται. Αποφυλακίζεται μετά από 3,5 χρόνια, τον Αύγουστο του 2001».
Παρατηρούμε ότι ο Μαζιώτης, ήδη από την ηλικία των 19 χρονών υποστηρίζει ανοικτά τις πεποιθήσεις του, των οποίων το βαρύτατο κόστος κάθε φορά αποδέχεται αδιαμαρτύρητα. Ολικός αρνητής στράτευσης που φυλακίζεται δύο φορές χωρίς να διεκδικεί καν «εναλλακτική θητεία». 51 ημέρες απεργός πείνας. Καταληψίας στο Πολυτεχνείο που υποστηρίζει τη συμμετοχή του εισπράττοντας 12μηνη φυλάκιση (με αναστολή). Αναλαμβάνει την πλήρη ευθύνη βομβιστικής ενέργειας (έστω κι αποτυχημένης) και μάλιστα αρνείται να κάνει «δήλωση μετάνοιας» ακόμη και μπροστά στο ενδεχόμενο πολυετούς κάθειρξης, στην οποία και καταδικάζεται.
Υπάρχει ενδεχόμενο, μετά από τόσα χρόνια ακραίου ακτιβισμού (σ.σ. αποφεύγω συνειδητά τον όρο «τρομοκρατία») να γίνει συνωμότης; Να κρύβεται και να κρύβει τις πεποιθήσεις του; Μήπως ο Μαζιώτης δεν έδινε δεκάρα μπροστά στο ενδεχόμενο να συλληφθεί; Μήπως ο Μαζιώτης γνώριζε πολύ καλά ότι αργά ή γρήγορα το σύστημα θα τον χρησιμοποιήσει και παρόλα αυτά αδιαφορούσε πλήρως;
Μερικές ακόμη λεπτομέρειες που θα μας βοηθήσουν στο συλλογισμό μας. Τον Ιανουάριο του 2004, ο ίδιος ο Μαζιώτης καταγγέλει «την πρόκληση ατυχήματος, με ενδεχόμενη συνέπεια το θανάσιμο τραυματισμό του» από μοτοσικλέτα της Αντιτρομοκρατικής, χωρίς πινακίδες, που τον παρακολουθούσε. Τον Ιούνιο του 2007 (μετά το χτύπημα στην αμερικάνικη πρεσβεία) σε επιστολή του προς την Ελευθεροτυπία μιλά για «ιδιότυπη κατάσταση “φυλάκισης” και επιτήρησης». Τέσσερις μήνες αργότερα συλλαμβάνεται ως ύποπτος για ληστεία στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και αφήνεται ελεύθερος, για να καταγγείλει στη συνέχεια «Σε μια περίοδο όπου για πολύ καιρό βρίσκομαι υπό παρακολούθηση από τη ΔΑΕΕΒ ως ύποπτος ένοπλης οργάνωσης και σε μια περίοδο όπου ανθεί το σενάριο του “αναρχοσυμμορίτη”-”συμμορία με τα μαύρα”, η προσαγωγή μου για ένοπλη ληστεία είναι μια ακόμα τακτική ενοχοποίησης». Παρόλο που η αστυνομία δηλώνει ότι «έκτοτε τα ίχνη του χάνονται μέχρι προσφάτως», στις 14 Απριλίου ο πρώην υφ. Δημόσιας Τάξης Χρ. Μαρκογιαννάκης διαψεύδει την επίσημη αυτή δήλωση στο ραδιόφωνο του Σκάι, αναφέροντας ευθαρσώς ότι το 2009 η ασφάλεια σκηνοθέτησε τροχαίο, προκειμένου να προσάγει τον Μαζιώτη σε αστυνομικό τμήμα και να του πάρει το κινητό. Η αλήθεια είναι ότιο Μαζιώτης βρισκόταν πάντα κάτω από το μικροσκόπιο της αντιτρομοκρατικής. Απλώς ήταν θέμα χρονικής επιλογής, για το πότε θα γίνει το ταχυδακτυλουργικό κόλπο που θα έβγαζε το λαγό από το καπέλο.
Οι πραγματικοί ηλίθιοι και οι πραγματικοί τρομοκράτες
Η εξουσία επιχειρεί να εκμεταλλευτεί τα φαινόμενα εξτρεμισμού με τον ίδιο τρόπο σε όλο τον κόσμο. Να μετατρέψει μία μορφή πάλης(αποτελεσματικής ή αντεπαναστατικής, δολοφονικής ή αγωνιστικής, δεν έχει σημασία) σε όπλο του συστήματος. Η τρομοκρατία σε όλον τον κόσμο λειτουργεί έμμεσα. Ακόμη κι αν οι πιθανότητες να τραυματιστεί θανάσιμα ένας οποιοσδήποτε πολίτης από τρομοκρατικό χτύπημα είναι μικρότερες από το να σκοτωθεί από κλωτσιά γαϊδαρου στο κέντρο της πόλης, το επικοινωνιακό αποτέλεσμα της εκμετάλλευσης της πολιτικής βίας είναι πολλαπλασιαστικό. Έτσι, το μήνυμα είναι απλό: «ακόμη κι δεν τρομοκρατηθείτε από τους ‘τρομοκράτες’, θα σας τρομοκρατούμε εμείς». Εννοείται ότι τα ξεπουλημένα και διψασμένα για «αίμα και σπέρμα» media, είναι πάντα πρόθυμα να προσφέρουν υπηρεσίες στον πραγματικό τρομοκράτη: το κράτος.
Ανατριχιαστικές περιγραφές πασπαλισμένες με χονδροειδή ψέμματα, τα οποία έως ότου διαψευστούν θα έχουν προλάβει να εντυπωθούν ως αλήθειες στο πίσω μέρος του μυαλού της παραπληροφορημένης μάζας. Βίντεο μέσα από τις «γιάφκες» με τα «πειστήρια» που ξεκινούν από πρόχειρα σχεδιαγράμματα και φτάνουν ως τις καφετιέρες και τις κούπες. Διασυρμός των συλληφθέντων σε κλίμα που παραπέμπει στο νόμο του Λιντς. Δαιμονοποίηση ιδεολογιώνκαι βιβλίων που παραπέμπουν σε ναζιστική Γερμανία. Ακόμη και η απλή σημειολογία των εικόνων, όπως π.χ. ο «τρομοκράτης» με εμφανή όλα τα χαρακτηριστικά του να σύρεται από καμιά δεκαριά κουκουλοφόρους ασφαλίτες. Όλα συντείνουν στην τρομοκράτηση, απείρως περισσότερο από τα ίδια τα «τρομοκρατικά χτυπήματα». Μόνο που όλο αυτό το σκηνικό καταδεικνύει περίτρανα ποιος είναι ο πραγματικός τρομοκράτης: η εξουσία και τα αγόμενα ΜΜΕ.
Ταυτόχρονα, όπως και με τις περιπτώσεις της «εξάρθρωσης» της «17Ν» και του «ΕΛΑ» η δικαιοσύνη υποτάσσεται αμαχητί στις επιδιώξεις του συστήματος. Η δημοκρατία δεν υπάρχει χωρίς δικαιοσύνη. Ε, και; Πότε η εξουσία ενδιαφέρθηκε για τη δημοκρατία, πλην της στενής και τυπικής νομιμοποίησης που της παρέχει ώστε να συνεχίσει να δρα απολυταρχικά; Τα πρόσωπα των κατηγορούμενων και ο ιδιωτικός τους χώρος σε κοινή θέα. Η ενοχοποίηση στη συνείδηση του κόσμου, εκ των προτέρων δεδομένη.Αδιανόητα ακόμη και για έναν υπόδικο για βιασμό βρεφών, στην περίπτωση των «τρομοκρατών» θεωρούνται αυτονόητα. Το δικαστικό σώμα, το οποίο καλύπτεται πίσω από τυπολατρικές διαδικασίες, ώστε να αφήνει ελεύθερους μεγαλοαπατεώνες, κάνει τα στραβά μάτια στην «εξάρθρωση» της ίδιας της δικαιοσύνης από τα όργανα της τάξης. Το δικαστικό σώμα που κωλυσιεργεί σε τρανταχτά σκάνδαλα, εδώ σπεύδει με ταχύτητα φωτός (σ.σ. ένας εισαγγελέας, κι αυτός υπόδικος πλέον, διερευνούσε επί μήνες την πολύκροτη υπόθεση Siemens, τη στιγμή που για την υπόθεση «ΕΑ» διορίστηκαν δέκα σε χρόνο μηδέν). Ό,τι δεν καταφέρνουν οι «τρομοκράτες» με δέκα βόμβες, το πετυχαίνει το ίδιο το σύστημα εξουσίας: καταλύει την ίδια του την υπόσταση.
Παρόλα αυτά, το σύστημα εξουσίας, ως γνήσια ηλίθιο και με την ακατάσχετη αλαζονία που το διακρίνει, επιδίδεται και σε γελοίες υπερβολές. «Διαρρέει» ηχητικό υλικό (σ.σ. αποδεικνύεται στη συνέχεια ότι ουδέποτε υπήρξε) σύμφωνα με το οποίο τα μέλη του «ΕΑ», όχι μόνο έχουν τοποθετήσει στο Παγκράτι τη βόμβα που διαμελίζει τον 15χρονο Χαμί, αλλά και χαχανίζουν παρακολουθώντας τον να περιεργάζεται την τσάντα όπου είναι τοποθετημένη. Επιπλέον, από προχθές επιχειρούν να αναβαθμίσουν θεαματικα τη δράση της οργάνωσης, πάλι αφήνοντας να διαρρεύσει προς τις εφημερίδες λίστα ονομάτων υπουργών υποψήφιων στόχων του «ΕΑ», ακόμη και του ίδιου του πρωθυπουργού σύμφωνα με καθημερινή κατακίτρινη εφημερίδα και το εμμετικό site του Νίκου Ευαγγελάτου (παρόλο που ο «ΕΑ» δεν έχει στα προηγούμενα επτά χρόνια στοχοποιήσει συγκεκριμένα πρόσωπα, παρά μόνο κτίρια και ιδιότητες). Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, μετά το σενάριο ενός εντυπωσιακού χτυπήματος στη ΓΑΔΑ, στον τύπο κυκλοφορεί όνομα γνωστού μεγαλοτραπεζίτη, ο οποίος εμφανίζεται ως υποψήφιο θύμα του «ΕΑ». Εννοείται ότι με την «εξάρθρωση» της οργάνωσης, η αστυνομία εμφανίζεται ως ο σωτήρας και τιμωρός για ένα σωρό εγκλήματα που ούτε διαπράχθηκαν, ούτε επρόκειτο να διαπραχτούν – όπως αποδεικνύεται στις περισσότερες φορές. Οι εντυπώσεις όμως μένουν και η τρομολαγνεία ολοένα και… ανθίζει.
Στην πράξη όμως, οι υπερβολές τους τρομοκρατούν μόνο τους τρομοκρατημένους. Εκεί όπου υποτίθεται ότι θέλουν να δώσουν μήνυμα αποφασιστικότητας και ισχυρής καταστολής, επιτυγχάνουν το ακριβώς αντίθετο. Για κάθε έναν έγκλειστο Μαζιώτη, εμφανίζονται δύο ελεύθεροι και «δραστήριοι». Παράλληλα, η στοχοποίηση ιδεολογικών χώρων είναι αποδεδειγμένο ότι έχει μόνο πρόσκαιρα ωφέλη, ενώ μακροπρόθεσμα ενδέχεται να καταστήσει το συκοφαντημένο ιδεολογικό χώρο, ευρύτερα γνωστό ή ακόμη και συμπαθή. Αν σκληρύνουν τα μέτρα, τόσο τα οικονομικά όσο και της καταστολής, η εύκολα αγόμενη μάζα δεν είναι διόλου απίθανο να αρχίσει να βλέπει ρομαντικούς αντάρτες εκεί όπου έβλεπε αδίστακτους τρομοκράτες. Και μέσα στις τόσες υπερβολές, το παραπάνω ενδεχόμενο πλησιάζει ολοένα και πιο κοντά στη βεβαιότητα.
Προς ένα νέο «αντάρτικο πόλης»
Ο «Δεκέμβρης» του 2008 υπήρξε ένα σοκ τόσο για την κοινωνία όσο όμως και για τις ίδιες τις αρχές. Ένα κύμα νέων, που ως τότε θεωρούσαμε βολεμένα σχολιαρόπαιδα του Playstation και του αμερικανόφερτου lifestyle, παρέα με τους γονείς τους, που ως τότε θεωρούσαμε ως εργασιομανείς και αδιάφορους για την ανατροφή των παιδιών τους, ξεχύθηκαν στους δρόμους βομβαρδίζοντας με νεράτζια τα αστυνομικά τμήματα της γειτονιάς τους, στεκόμενοι ενάντια σε ένα σύστημα εξουσίας και καταστολής, παρότι θεωρούσαμε ότι όλοι τους ήταν υποταγμένοι.
Μετά τις πρωτόγνωρες συγκρούσεις στο κέντρο της Αθήνας, το σύστημα επιδόθηκε στο αγαπημένο του χόμπι της πολιτικής εκμετάλλευσης και της ιδεολογικής κατασυκοφάντησης, προσπαθώντας -όπως πάντα- να κρύψει την πραγματικότητα κάτω από το χαλάκι. Τότε, στην επιχείρηση κατατρομοκράτησης των Ελλήνων χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον πολεμικοί όροι (σ.σ. ας μην ξεχνάμε, ότι αναφερόμαστε στη φάση της έναρξης της οικονομικής κρίσης). Ανάμεσα στη μπαρουφολογία, ειπώθηκαν -έστω και κατά λάθος- κάποιες αλήθειες. Μπορεί η έκφραση «στρατολόγηση νέων» να παραπέμπει στους περιοδεύοντες του ελληνικού στρατού, ενείχε όμως μία δόση αλήθειας. Από το «Δεκέμβρη» ξεπήδησαν ομάδες αυτοοργάνωσης νέων ανθρώπων με σαφείς προθέσεις για επιθετικό ακτιβισμό. Ανακαλύψαμε ότι η λέξη «αναρχικός», που ως τότε έτεινε να πάρει τη σημασία τουριστικού εκθέματος των Εξαρχείων, αφορούσε όχι μόνο το κέντρο της Αθήνας, αλλά και ένα σωρό μικρές ή και μεγαλύτερες ομάδες σε όλα τα αστικά κέντρα της χώρας, από τη Θεσσαλονίκη έως τα Χανιά. Μικρά και μεγάλα χτυπήματα συνέβαιναν και συμβαίνουν καθημερινά, ελάχιστα από τα οποία θα μπορούσαν να αποδοθούν σε κάποια τρομοκρατική οργάνωση συνωμοτικού χαρακτήρα. Επιπροσθέτως, σε καθεστώς χειμαζόμενης αριστεράς, ολοένα και περισσότεροι αναζητούν λύσεις ανατροπής. Ολοένα και περισσότεροι επιδιώκουν να οργανωθούν σε κάποια ομάδα δράσης, έστω και εντελώς τοπικού χαρακτήρα. Μαζώξεις 100-200 «γραφικών» μετατρέπονται σε μαζικές διαδηλώσεις 1000-1500 αντεξουσιαστών. Ένα κίνημα πολυσύνθετο, πολύχρωμο, το οποίο είναι δεδομένο ότι θα εμπεριέχει ομάδες με εξτρεμιστικές διαθέσεις που και αυτές ποικίλουν από τον απόλυτο μηδενισμό έως τον εξεγερσιακό αναρχισμό.
Κάποιες ελάχιστες ψύχραιμες φωνές αναλυτών, ψελίζουν την παραδοχή ότιτο «κίνημα» πλέον δεν είναι κρυφό. Η μόνη κρυφή είναι η αστυνομία, η οποία εμφανίζεται από το πουθενά την κατάλληλη στιγμή να επιδοθεί σε κυνήγι μαγισσών απέναντι σε κάτι που είναι ήδη γνωστό. Ανεξάρτητα από τα ιστορικά δεδομένα του αντάρτικου πόλεων, το οποίο δεν έχει αποδειχτεί ως η πλέον ενδεδειγμένη λύση ανατροπών, ενώ ενίοτε οδήγησε και προς τον εκφασισμό της μάζας (ή και του ίδιου ακόμη του κινήματος), το νέο «αντάρτικο πόλης» είναι υπαρκτό εδώ και καιρό. Και πλέον λιγότερο κρυφό από όσο νόμιζαν μερικοί…
ANTI EΠIΛΟΓΟΥ: Σεναριογράφοι και σκηνοθέτες
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι τόσο το «timing» (εν όψει εισόδου σε καθεστώς διμερούς εποπτείας από ΔΝΤ και ΕΕ) όσο και η ίδια η διαδικασία της εξάρθρωσης, η οποία όπως αναφέρθηκε παραπάνω προϋποθέτει ηλίθιους συνωμότες, δημιουργούν πολύ σημαντικές υποψίες σχετικά με το πόσο φτιαχτό είναι το σκηνικό. Το ΠΑΣΟΚ, επιχείρησε να εκμεταλλευτεί περαιτέρω πολιτικά το όλο θέμα, απαντώντας στο προφανές ερώτημα «πώς είναι δυνατόν ο στοχοποιημένος Μαζιώτης να δρα τόσα χρόνια ανενόχλητος;», το οποίο γεννιέται σε όλους όσοι παρακολουθούν τα τεκταινόμενα: η Νέα Δημοκρατία έδωσε εντολή να σταματήσει η παρακολούθηση. Αποτέλεσμα του μικροκομματικού μαλλιοτραβήγματος ήταν να βγουν αρκετά άπλυτα στη φόρα. Ο πρώην αρχηγός της ΕΥΠ, Ι. Κοραντής, επιμένει ότι «ο Μαζιώτης αποτελεί καμμένο χαρτί», επιβεβαιώνοντας ότι σταμάτησαν οι παρακολουθήσεις με άνωθεν εντολές. Ο νυν αρχηγός του, Γ. Καρατζαφέρης, στη βουλή (στις 15 Απριλίου) λέει με νόημα στον πρωθυπουργό «Ο Μαζιώτης είναι τόσο αρχηγός του Επαναστατικού Αγώνα όσο θα πετύχουν τα μέτρα σας». Ο Μαρκογιαννάκης ισχυρίζεται ότι ουδέποτε σταμάτησε η παρακολούθηση του Μαζιώτη -φέροντας ως παράδειγμα το σκηνοθετημένο «ατύχημα» του 2009-, ρίχνοντας την ευθύνη για την αποτυχία σε «πασοκικούς κύκλους» της αντιτρομοκρατικής. Όποια κι αν είναι η αλήθεια, η υπόθεση που θέλει τον Μαζιώτη να στοχοποιείται ως ο πρώτος «συνήθης ύποπτος» έχει μία πολύ λογική βάση.
Αν η «εξάρθρωση» του «ΕΑ» είναι πράγματι εξ αρχής σκηνοθετημένη με αποκλειστικό στόχο την ενοχοποίηση συγκεκριμένων προσώπων και κατ’ επέκταση ενός ολόκληρου ιδεολογικού χώρου είναι κάτι που θα αποδειχτεί αργά ή γρήγορα. Η Ελλάδα είναι μικρή χώρα και τέτοιου είδους μεγαλοπρεπείς σκευωρίες είναι πολύ δύσκολο να στηθούν. Αν βρίσκονται σε τέτοια απόγνωση, ώστε να σκηνοθετήσουν μία τόσο μεγάλη χοντροκοπιά, τότε το μόνο που ελπίζουν είναι η χρονοβόρα απόδοση της δικαιοσύνης, ώστε ως την πανηγυρική αθώωση των κατηγορουμένων να έχει παρέλθει όσος καιρός χρειάζεται για να ξεχαστεί εντελώς το ζήτημα. Τηρουμένων των αναλογιών, γιατί πρόκειται για εντελώς διαφορετική περίπτωση (βασισμένη περισσότερο σε καταθέσεις παρά σε ακράδαντα πειστήρια), το φιάσκο του «ΕΛΑ» τους έκατσε. Ίσως να ελπίζουν κάτι παρόμοιο για τον «ΕΑ». Δυστυχώς, έως ότου να βρεθεί η άκρη του νήματος, ανθρώπινες ζωές καταστρέφονται. Ταυτόχρονα, εκείνοι που μπλέκουν το κουβάρι συνήθως προβιβάζονται…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ: Άρθρο από τον «Ιό» του 1998, για τον «αναρχικό οικοδόμο Νίκο Μαζιώτη»
Πηγές: aksioprepeiakantoxh και Σχολιαστές χωρίς σύνορα
Τα σχόλια είναι περιττά, η Χούντα είναι εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου