Λίγα λόγια για την απεργία της 20ης Μαΐου

Μέχρι πρότινως η προπαγάνδιση των απεργιών ήταν κάτι τετριμμένο και υπήρχε πάντα ο αντίλογος: ε καλά και να βγούμε τι θα γίνει? Τι έχουν (σε τρίτο πληθυντικό)καταφέρει ως τώρα.. Κι όμως τα πράγματα άλλαξαν, και για όσους είναι δύσπιστοι θα το ξαναπώ άλλη μια φορά τα πράγματα άλλαξαν ριζικά. Τώρα το να κατέβεις στην πορεία και να απεργήσεις, το να βρεθείς με τους συμπολίτες σου σε μια επιτροπή και να συζητήσεις για τα νέα μέτρα και το πως θα τα πολεμήσεις, το να κάνεις πολιτικές συζητήσεις με τις πιο γιου-χου παρέες σου έπαψε να είναι περίεργο ή προνόμιο κάποιων γραφικών τύπων με ντουντούκες..

Και όλα αυτά γιατί ο εργασιακός μεσαίωνας είναι έδω, μας περιμένει καθε πρωί που φεύγουμε από το σπίτι μας στο απέναντι πεζοδρόμιο. Γιατί το νέο σχέδιο νόμου που μας ετοιμάζουν θα καταστρέψει ότι έχει απομείνει από την κοινωνική ασφάλιση. Και γιατί όλα αυτά ήταν μόνο η αρχή του τέλους. Ενός τέλους που είχαν προδιαγράψει για μας δεκαετίες πριν όταν τα μεγάλα κεφαλια των ξένων αλλά και της δικής μας χώρας πόνταραν χωρίς ντροπή (και γιατί να χουν άλλωστε) στη χρεωκοπία αυτού του λαού. Όμως η προηγούμενη απεργία στις 5 Μάη απέδειξε πως όλοι αυτοί λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο. Ο ελληνικός λαός είναι αυτός που θα αποφασίσει, γιατί μόνο αυτός μπορεί να πετάξει από το κεφάλι του το καπέλο του ΔΝΤ και της ΕΕ.

Παραθέτω εδώ κάποιους στίχους από την παράσταση που ανεβάστηκε επι χούντας το μεγάλο μας τσίρκο..Και η ειρωνεία είναι πως αυτά τα λόγια γράφτηκαν για να περιγράψουν την κατάσταση της Ελλάδας πριν από περίπου έναν αιώνα, τραγουδήθηκαν πριν από 37 χρόνια και θα μπορούσαν κάλλιστα να περιγράφουν τη σημερινή κατάσταση.


Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες
Ξυρίστηκαν κι οι Έλληνες μεσίτες
Δέκα ο τόκος πέντε το φτιασίδι
Σαραντα με το λάδι και το ξίδι

Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι
Μην έχεις πια την πείνα για καμάρι
Οι αγώνες που χεις κάνει δε φελάνε
το αίμα το χυμένο αν δεν ξοφλάνε