Αντ'αυτού βίασε και συνεχίζει να βιάζει τον Έλληνα εργαζόμενο, είτε στο δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα, ξέσκισε τους συνταξιούχους, διέλυσε το ασφαλιστικό, απελευθερώσε τις απολύσεις και μετετρέψε σε σκλάβο οποιοδήποτε νέο μπαίνει στην αγορά εργασίας, δίνοντας του το αστρονονομικό ποσό των 500 και κάτι ευρώ. Λεφτά που δε φτάνουν ούτε για Ενοίκιο-ΔΕΗ αλλά αυτά για τον Παπανδρέου ονομάζονται βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομιας.
Όλοι, λοιπόν, εσείς που ευθύνεστε για τα ελλείμματα των πρωτογενών κυβερνήσεων καθώς παίρνατε μισθούς των 700 και των 1.000 ευρώ, θα πληρώσετε και μάλιστα με το παραπάνω.
Αλλα ο στόχος του Γιώργου ήταν ενας και μοναδικός. Να ξαναζήσουμε το μεσαίωνα. Μπορεί να μη προλαβαμε τον πραγματικό, παρόλο που οι μεσαιωνικές πόλεις της Ευρώπης μας δίδουν μια εικόνα από αυτον, αλλά ο Γιώργος και το Σοσιαλιστικό κίνημά του, θέλουν να μας επαναφέρουν στον εργασιακό.
Ετσι, η χώρα της Θάλασσας, του Ηλιου και των παραλιών αποτελεί τον εργασιακό μεσαίωνα της Ευρώπης. Η Δανία του Νότου έγινε η Κίνα της Ευρώπης.
Η Κ.Ε. με άρθρο της επισημαίνει τα ανωτέρω:
«Λίγους μήνες πριν το «όραμα» της κυβέρνησης ήταν να γίνουμε Δανία, υιοθετώντας ένα «πράσινο» μοντέλο ανάπτυξης και ευημερίας. Ωστόσο, η «βάση» της δανέζικης ανάπτυξης δεν είναι μόνο οι εναλλακτικές ενέργειες αλλά και ο σεβασμός στα δικαιώματα και η αίσθηση ασφάλειας που πρέπει να έχει ο πολίτης και ο εργαζόμενος.
Εκεί οι απολύσεις είναι «ευέλικτες» αλλά το ίδιο και οι προσλήψεις. Το κράτος, σε συνεργασία με τα ισχυρά συνδικάτα στηρίζει εξ αρχής τον απολυμένο προσφέροντάς του επίδομα ανεργίας ίσο με το 90% των αποδοχών του (50% στην Ελλάδα, με μισθούς στο ένα δεύτερο των δανέζικων), τον επανεκπαιδεύει και τον ενσωματώνει άμεσα σε μία αγορά εργασίας που δημιουργεί συνεχώς θέσεις. Ετσι, ο εργαζόμενος αισθάνεται ο ίδιος ασφάλεια αλλά και καταναλώνει στηρίζοντας την οικονομία και την ανάπτυξη.
Η σύγκριση των εργασιακών σχέσεων σε Ελλάδα και Ευρώπη αναδεικνύει τη «γύμνια» της ελληνικής αγοράς που τελικά ήταν ήδη πάρα πολύ «ευέλικτη». Πολύ απλά διότι και η ζήτηση εργασίας ήταν μεγάλη (με διψήφιο ποσοστό ανεργίας) και οι μισθοί χαμηλοί.
* Το επίδομα ανεργίας στην Ελλάδα φθάνει στο 40-50% των απολαβών. Αντιθέτως στη Φιλανδία αγγίζει το 90%, στη Σουηδία και στην Αυστρία το 80%, στην Ισπανία το 70% και στην Πορτογαλία το 65% των απολαβών του μισθωτού.
* Η βάση εκκίνησης στην Ελλάδα είναι πολύ χαμηλή. Ο βασικός μισθός είναι στα 740 ευρώ περίπου και πλέον θα πέσει σε πολύ πιο χαμηλά επίπεδα, με ασαφή ακόμη τον υπολογισμό του επιδόματος για την επόμενη «γενιά» ανέργων. Ο μέσος μισθός είναι επίσης πολύ χαμηλός, περί τα 1.00 ευρώ, καθώς οι πιο πολλοί εργαζόμενοι μία ζωή λαμβάνουν τις βασικές αποδοχές.
* Οσο για τις περιβόητες αυξήσεις μισθών που «τρώνε» την ανταγωνιστικότητα της χώρας, η ΕΚΤ έχει παραδεχθεί σε έκθεσή της ότι ειδικά στην μεταποίηση οι μισθοί είναι ακριβώς αυτοί που πρέπει για την (επίσης χαμηλή) πραγωγικότητα του κλάδου (55%).
* Αν αφαιρεθεί ο πληθωρισμός από το 2000 έως το 2010, στην πράξη οι αμοιβές σύμφωνα με την ίδια τη Eurostat μειώθηκαν στο 96,6% του επιπέδου που βρίσκονταν το 2000..»
Κλείνοντας θα θέλαμε να επισημάνουμε το εξής: Μιλούσα με ένα συνάδελφο από τη Γερμανία και συζητώντας για την κατάσταση στην Ελλάδα μου είπε το εξής:
«Οποιος επιχειρηματίας είναι λογικός και θέλει πραγματικά να μεγιστοποιήσει το κέρδος του, ένας είναι ο παράδεισος, η Ελλάδα. Που αλλού θα βρει specialized slaves?»
Καλό ταξίδι για την Κοπεγχάγη των ...Πατησίων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου