Τα χρώματα της καθημερινότητάς μας

BLUE or GREEN

Η Ελληνική Κοινωνία, τρεφόμενη από ρουσφετάκια και βολεματάκια, το έκανε πάλι το θαύμα της, δίνοντας αυτοδυναμία στον ένα από τους δύο «τα πήρες όλα και ατιμώρητος έμεινες».

Αναρωτιέμαι πόσο καιρό μπορεί να «αμαρτάνει» κάποιος για το παιδί του, τον φτωχό ή άτυχο συγγενή του. Γνωρίζω μαμά που ψήφισε ΝΔ για να μπει η 20χρονη κόρη της με εννιάμηνη σύμβαση στα ΕΛΤΑ. Γνωρίζω πατέρα που ψήφισε ΠΑΣΟΚ για να μπουν οι δυό του γιοί με δίμηνη σύμβαση στη ΔΕΗ.

Επειδή εγώ δεν ανήκω σ’ αυτό το έργο. Επειδή έχω ένα καμπανάκι αυτοεκτίμησης και αυτοσεβασμού που βαράει. Επειδή τελικά πιστεύω πως δε μας αξίζει ο κόσμος που ζούμε. Επειδή το σύστημα στο οποίο είμαστε εγκλωβισμένοι εδώ και χρόνια αυξάνει τη μοναξιά μας εκμηδενίζοντας τις ανθρώπινες σχέσεις, θέλω να βροντοφωνάξω τη βαθιά μου πεποίθηση ότι:

Σε μια αξιοκρατική κοινωνία μακριά από ρουσφετάκια και συμβασιούλες χωράνε όλοι, εργάζονται όλοι εκεί που τους αξίζει, άρα περνάνε καλύτερα και το πιο – πιο βασικό δεν σέρνουν την αξιοπρέπειά τους στα πόδια κανενός (πάνω απ’ όλα δυστυχή και αξιολύπητου) άρχοντα της πύλης.

Οι άρχοντες των πυλών είτε είναι πρασσινοφρουροί – είτε γαλαζοαίματοι πρίγκηπες κρατούν τα κλειδιά της μιζέριας, του φόβου, της συναισθηματικής – πνευματικής και ψυχικής αδράνειας.

Αυτό το παιχνίδι εξουσίας δεν είναι δικό μας. Δε μας αφορά. Αυτό το παιχνίδι εξουσίας είναι γραμμένο από τους ΑΡΧΟΝΤΕΣ για να διαιωνίζονται οι οπαδοί τρώγοντας ψίχουλα ενώ η πίτα τρώγεται από λίγους.

Όλοι εμείς πρέπει να σηκωθούμε λίγο πιο ψηλά. Να αγναντέψουμε το μπλε του ουρανού και της θάλασσας, το πράσσινο των δέντρων, ν’ ακούσουμε τη φύση, ν’ ακούσουμε το σύμπαν για να θυμηθούμε ξανά τι θα πει αγάπη, αλληλεγγύη και ελευθερία.

Το εξαιρετικό άρθρο ανήκει στη σκεπτόμενη συνάνθρωπό μας http://patriciaorpan.blogspot.com/